Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Абрумка (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Абрумка арӑмӗ вилни ҫинчен, Тёма малтанах хӑйӗн юлташӗсенчен илтнӗччӗ, Абрумка хӑй арӑмне епле антӑхтарса вӗлерни ҫинчен тӗпӗ-йӗрӗпех каласа панине те илтнӗччӗ вӑл.

Тёма уже с утра слышал от своих товарищей, что жена Абрумки умерла; слышал даже подробный рассказ, как Абрумка сам задушил ее ночью.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Вӑл ҫывхарнӑ самантра, Тёма, вылянҫи пулса, кирпӗчӗ сарайнелле пӑрӑнса кӗме ҫеҫ тӑратчӗ, Абрумка сарая пырса та кӗчӗ, Тёмӑран хайхи парӑмне ыйтрӗ.

Тёма при его приближении вильнул было, как будто играя, в кирпичный сарай, но Абрумка вошел и в сарай и потребовал от Тёмы денег.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка, хӑй лавкинчен нихҫан, пӗр утӑм та хӑпманскер, пӗррехинче сасартӑк Тёмӑна асӑрхаса, ун патнелле утса пычӗ.

Однажды Абрумка, никогда не отходивший ни на шаг от своей лавочки, вдруг, заметив Тёму во дворе, пошел к нему.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тёма, Абрумка умӗнче хӑй айӑпа кӗнине туйнӑ пирки, ӗмӗрех хӑйӗн алӑкӗнче тӑракан Абрумкӑн пусӑрӑнчӑк кӗлетки ҫине чунне ыраттармасӑр пӑхма пултараймасть.

Тёма чувствовал свою вину перед ним и без щемящего чувства не мог смотреть на угнетенную фигуру вечно торчавшего у своих дверей Абрумки.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка та ҫав ултава ӑнланнӑ пек туйӑнать Тёмӑна.

Тёме казалось, что и Абрум это понял.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Мӑйӑрне выляса янӑ хыҫҫӑн, Тёма текех Абрумка патне кайма хӑяймарӗ.

Получив орехи и проиграв их, Тёма больше уже не решался идти к Абрумке.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка, хӑй лавккинче тем чакаланать, шӑна вараласа пӗтернӗ ҫӳлӗксем хушшинче вӑл, хӑрӑк мӑйӑрсем тытакан шӑвӑҫ савӑтне шырать, Тёма ӑна кӗтсе тӑрать.

Абрумка копался за темным, грязным прилавком, отыскивая между загаженными мухами полками грязную банку с гнилыми орехами, а Тёма ждал.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Ӗнтӗ ҫав йӗрӗнчӗк Абрумка патӗнчен тухса тарма, унран татах илес мар тесе те шут тытнӑччӗ, анчах Абрумка лавкканалла утрӗ те ҫавӑ вара Тёма шухӑшне тепӗр май ҫавӑрчӗ, вӑл ун хыҫҫӑн утрӗ.

Он уже хотел убежать от гадкого Абрумки и отказаться от своего намерения взять у него еще орехов, но так как Абрумка пошел в лавку, то и Тёма передумал и направился за ним.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка Тёмӑна ӗненмесӗр пӑхса илчӗ.

Абрумка подозрительно покосился на Тёму.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Кӑна илтсен, Тёма Абрумкӑна: — Эпӗ мансах кайнӑ, Абрумка, Таня мана тата вунӑ пус пама пулнӑччӗ, — терӗ.

Тогда Тёма сказал Абрумке: — Я забыл, Абрумка, мне Таня обещала еще десять копеек подарить.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка Тёмӑна ҫирӗм пуслӑх парӑмне татмалла тесе ясне илтерчӗ.

Но Абрумка напомнил Тёме, что в рождение ему подарят только двадцать копеек.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка, мана татах мӑйӑр пар-ха.

— Абрумка, дай мне еще орехов.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тёма пӗр вӑхӑтра Абрумка патне ҫӳреми те пулнӑччӗ, анчах, нуша хистенипе, вӑл татах Абрумка патне пычӗ.

Тёма некоторое время не ходил к Абрумке, но нужда заставила.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка мӑйӑрне пачӗ.

Абрумка дал орехов.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Пӗррехинче вӑл Абрумка патне кӗчӗ те: — Абрумка, часах манӑн хам ҫуралнӑ куна уявламалла пулать, ун чухне мана ҫирӗм пус укҫа параҫҫӗ. Эсӗ мана халь мӑйӑр пар, укҫине вара уяв вӑхӑтӗнче парӑп, — терӗ.

Он пришел раз к Абрумке и сказал: — Абрумка, скоро будет мое рождение, и мне подарят двадцать копеек. Дай мне теперь орехов, а в рождение я тебе отдам деньги.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Питех те кирлӗ чухне, садра татнӑ виҫӗ мӑйӑршӑн Тёмӑна Абрумка пӗр мӑйӑр ҫеҫ парать, ҫав мӑйӑр алла час кӗмест-ҫке, Тёма ӑна ҫакланасран хӑра-хӑрах таткаласа тухать.

В случае крайности за три садовых ореха Тёме давали один Абрумкин, эти садовые орехи тоже нелегко давались, Тёма должен был рвать их с риском попасться.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Юлашки вӑйӑ валли вара укҫа кирлӗ, мӗншӗн тесен, Абрумка мӑйӑрне ахаль памасть.

Последняя игра требовала уже денег, так как орехов Абрумка даром не давал.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Лейба, хӑй енчен ӑна пайласа ыттисене тара панӑ: картишне килен-ҫӳренсене чарӑнма, лавкине — Абрумка ятлӑ еврее шанса панӑ, хупахӗнче Лейба хӑй ларать, а ҫӗр-пӳртсенчи тата флигельсенчи хваттерсене — хулари тӗрлӗрен чухӑн ҫынсене пурӑнма кӗртнӗ.

Лейба, в свою очередь, сдавал по частям: двор — под заезд, лавку — еврею Абрумке, в кабаке сидел сам, а квартиры в землянках и флигелях отдавал внаем всякой городской голытьбе.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех