Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ман йӗри-тавра йӑлтах тӗпчесе пӗлме тӑрӑшакан кӑсӑясем чи-чи чӗвӗлтетсе ҫӳреҫҫӗ; — шурӑ питҫӑмартисене кулӑшла мӑкӑртса вӗсем Кунавинӑри ҫамрӑк мещанкӑсем праҫниксенче шавланӑ пекех, хыпаланса шавлаҫҫӗ, вӑрт-варт ҫавӑрӑнкалаканскерсем, ӑслӑскерсем те усалскерсем, пурне те пӗлесшӗн, пурне те тӗксе пӑхасшӑн, ҫавӑнпа та пӗрин хыҫҫӑн тепри тапӑсем ӑшне пыра-пыра кӗреҫҫӗ.

Вокруг меня щёлкают любопытные синицы; смешно надувая белые щеки, они шумят и суетятся, точно молодые кунавинские мещанки в праздник; быстрые, умненькие, злые, они хотят всё знать, всё потрогать — и попадают в западню одна за другою.

VII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.