Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Комбат, ҫамрӑк пулин те, подполковнике ҫитнӗ ӗнтӗ, вунсаккӑрта чухне вара унӑн кӑкӑрӗ ҫинче Геройӑн Ылттӑн ҫӑлтӑрӗ ялтӑранӑ.

Куҫарса пулӑш

Юрату // Василий Игнатьев. Игнатьев В.Г. Шӑпчӑк катинче: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 188 с. — 138–143 с.

Ҫак самантра пӗтӗм тӗнче уншӑн ҫуталса ялтӑранӑ пек туйӑнчӗ.

Куҫарса пулӑш

Ирхи сывлӑм // Елизавета Осипова. Осипова Е.Б. Ӑшӑ ҫумӑр: повеҫпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1986. — 128 с. — 84–112 с.

Тӳпере уйӑх ялтӑранӑ, уйӑх тавра тем пысӑккӗш шупка-шурӑ ҫаврашка пулнӑ.

На небе блестит месяц, окруженный громадным белесоватым кольцом.

VIII // Петӗр Хусанкай. Телешов Д.Н. Типшар: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 56 с. — 8–56 с.

Хӗрӗн сасси ачаш та тикӗс пулнӑ; куҫӗсем тасан, ҫуттӑн ялтӑранӑ.

Голос ее был необыкновенно ласков и ровен, а глаза были ясные и светлые.

VII // Петӗр Хусанкай. Телешов Д.Н. Типшар: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 56 с. — 8–56 с.

Унӑн пичӗ савӑнӑҫпа ялтӑранӑ, куҫӗсем Тарасӑн хура мӗлки ҫине килӗшӳллӗн пӑхнӑ, тетӗшӗ ҫинче, темӗнле, хӑйне уйрӑм, шултра тӳмеллӗ, ик енче икӗ кӗсьеллӗ хулӑн сюртук пулнӑ.

Ее лицо сияло счастьем, и глаза с восторгом осматривали черную фигуру Тараса, одетого в такой особенный, толстый сюртук с карманами на боках и с большими пуговицами.

XII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Шӳреке сухалӗ ун чӗтренсе тӑнӑ, кукши ялтӑранӑ, пӗчӗк куҫӗсем Фомана пӑра пек шӑтарнӑ.

Бородка у него вздрагивала, лысина блестела, и глазки сверлили Фому, как буравчики.

IX // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Анчах ӗнте вӗсемпе Фома хушшинче шыв хушӑкӗ сиввӗн ялтӑранӑ, вӑл сахалтан та пӗр хӑлаҫа яхӑн пулнӑ.

Но уже между ними и Фомой холодно блестела полоса воды шириною почти в сажень.

VIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Аякри ҫыран кӑвак тӗтрепе ачашшӑн пиеленнӗ, унта, сӑрт ҫамкисем ҫинче, чиркӳ хӗресӗсем пысӑк ҫӑлтӑрсем пек ялтӑранӑ.

Далекий горный берег был ласково окутан синеватой дымкой мглы, там блестели, как большие звезды, кресты церквей.

VIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл хӑй те праҫник чухне тӑхӑнакан капӑр кофтӑпа тата юбкӑпа пулнӑ, ун хӑлхисенче ӗнер аҫа ҫури парнеленӗ ҫӗнӗ хӑлха ҫакки ялтӑранӑ.

Сама она тоже была в нарядной праздничной кофте и юбке, в ушах ее сверкали новые серьги, подаренные накануне отчимом.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл ырханланнӑ, хура сӑн ҫапичченех хуралса кайнӑ, куҫӗнче чӗрӗ хӗлхем ялтӑранӑ, ҫавӑнпа-тӑр ун пичӗ-куҫӗ, ӗлӗкхипе танлаштарсан, нумай кӑмӑллӑрах пек туйӑннӑ…

Было заметно, что он похудел, стал смугл до черноты, в глазах светилась живая искорка, но от этого и его лицо и взгляд сделались куда приятнее, чем прежде…

XXVIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Чӑнкӑртатса янӑранӑ та савӑнӑҫлӑ ҫиҫсе ялтӑранӑ пӗтӗм пурнӑҫ, анчах тӑшманла тӗттӗм пӑнчӑ, хура мӗлке евӗрскер, вӑрттӑн йӗрлесе, сыхласах тӑнӑ Ромашова, хӑй черечӗ ҫитессе кӗтнӗ.

Вся жизнь звенела и сияла радостью, но темное враждебное пятно тайно, как черный призрак, подстерегало Ромашова и ждало своей очереди.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Мерченсем те хӗрлӗрех пула-пула тӑнӑ ун кӗре кӑкӑрӗ ҫинче, бирюза та ҫӗнӗлле ялтӑранӑ ун пӳрнисенче, Соломон патшана Хирамӑн, Тир патшин, хастар карапҫисем аякри ҫурҫӗр тинӗсӗсен ҫыранӗсенчен парнелӗх илсе килнӗ сарӑ янтарь тетте-таврашсем те шартлатакан хӗлхемсем кӑларнӑ ун аллисенче.

И кораллы становились краснее на ее смуглой груди, и оживала бирюза на ее пальцах, и издавали в ее руках трескучие искры те желтые янтарные безделушки, которые привозили в дар царю Соломону с берегов далеких северных морей отважные корабельщики царя Хирама Тирского.

VIII сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Пичӗ ун шуранка пулнӑ, тути — йӑм-хӗрлӗ хӑю евӗр; хумлӑ-хумлӑ ҫӳҫӗ тӗм-хура, унра, Аэрмон хысакӗн тӗксӗм тӳпинчен ӳкекен ту шывӗсен кӗмӗл ҫипписем пек, кӑвак тӗс — ӑслӑлӑх эрешӗ — йӑлтӑртатнӑ; Ассири патшисен йӑлине вӗтӗ-вӗтӗ йӗрсемпе пӗр тикӗссӗн пӗтӗрттере-пӗтӗрттере кӑтралатнӑ хура сухалӗнче те кӑвак пӗрчӗсем ялтӑранӑ унӑн.

Бледно было его лицо, губы — точно яркая алая лента; волнистые волосы черны иссиня, и в них — украшение мудрости — блестела седина, подобно серебряным нитям горных ручьев, падающих с высоты темных скал Аэрмона; седина сверкала и в его черной бороде, завитой, по обычаю царей ассирийских, правильными мелкими рядами.

II сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Тайӑлса тӑракан хӗрлӗ ялав айӗнче, прожекторсен ҫути уйрӑмах ялтӑранӑ вырӑнта — унӑн канӑҫлӑ пуҫӗ, манми сӑи-сӑпачӗ.

Под склоненным алым знаменем — его голова, залитая сиянием прожекторов.

17 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950