Чӑваш чӗлхи корпусӗ

— Хӑвӑр шутласа пӑхӑр: ҫынсем ман ҫулҫӑсен сулхӑнӗнче канаҫҫӗ пулин те, кайма вӑхӑт ҫитсен, манӑн туратсене касаҫҫӗ, хӑшӗ – стропил тума, хӑшӗ — тӗнӗл тума хӑйсем патне йӑтаҫҫӗ.

— Судите сами: люди отдыхают в тени моей листвы, а как придет им пора уходить, рубят мои сучья, кто — на стропила, кто — на оси, и уносят их к себе.

Шакал тигра улталани ҫинчен // Макар Хури. Инди юмахӗсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 102 с.

Инанто! — илтӗнчӗ такамӑн мӑн сасси ял хӗрринче туса пӗтернӗ пӳрт ҫине стропил лартнӑ ҫӗртен.

Инанто! — донесся чей-то густой, басистый голос с самого конца поселка, где люди уже устанавливали стропила на выросшем доме.

Хӗл хӑрарӗ // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Алӑкран тухнӑ ҫӗрте, стропил ҫинче ҫакӑнса тӑракан лампа, хӑрӑмпа хуралса тӗссӗрленнӗскер, ҫӗрпӳртре аран кӑна ҫутатать.

Закопченная пятилинейная лампа висит у входа на балке стропил, тускло освещая землянку.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.