Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫапах та, куҫри тӗтре витӗр те пулин, кантӑк енчи иккӗмӗш парта хушшинче ларакан Оксанӑна паллайрӗ вӑл: «Оксана, сӑмахран, эсӗ те пулин мӗншӗн Алексей патне пымастӑн?» — пӑшӑлтатрӗ тути.

Но все-таки, как бы сквозь туманы в глазах, она узнала Оксану, сидевшую около окна за второй партой: «Оксана, например, зачем ты к Алексею не приходишь?» — прошептала она.

Хурлӑхлӑ юрӑ // Николай Сунай. «Тӑван Атӑл», 2016, 9№