Чӑваш чӗлхи корпусӗ

17 ҫул каялла хӑйӗн тӑван ялӗнчен уйрӑлса кайнӑ чух вӑл ҫак ватӑ юманӑн ешӗл йӗкеллисене юлашки, хут татса ҫинӗ, хӑйӗн ҫӑкӑр татӑкӗсем тултармалли саплӑклӑ пушӑ хутаҫҫине тив тӗвӗленнӗ юман йӗкеллисене тултарнӑ, унтан пичӗсем тӑрӑх шӑрҫаланса аннӑ куҫҫулӗсене кӗпен хытса кайнӑ ҫанни вӗҫӗпе шӑлса типӗтнӗ те килекен ҫулпалах, пӗр пӗччен, станца еннелле утнӑ.

Куҫарса пулӑш

Юрӑ та юрланӑ ун ҫинчен… // Юхма Мишши. «Тӑван Атӑл». — 1963, 6№ — 45-48 с.

Шыв патне хӑй кайса килчӗ, туратсемпе хыр йӗкеллисене те хӑй пухса килчӗ, кӑвайтне те ҫӗр шӑтӑкӗ умне хӑй чӗртсе ячӗ.

Сам принёс воды, сам набрал веток и сосновых шишек, сам развёл у входа в пещеру костёр.

Ҫӗр шӑтӑкӗнче // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ҫӗр кисренет, хӑш-пӗр чух вӑл хытах кисренсе илет те йывӑҫсем вара пӗр-пӗрин ҫумне ҫапӑнса, турачӗсемпе лӑссине, йӗкеллисене тӑкаҫҫӗ.

Землю било крупной дрожью, иногда она вздрагивала так сильно, что деревья бились друг о друга, и с веток сыпались иголки.

XXIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.