Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Кашни хӑйӗн пӗр-пӗрин ҫумне пӗрремӗш именчӗклӗ утӑмне тунӑшӑн хакласа, савӑнса шӑп тӑчӗҫ.

Куҫарса пулӑш

Юрату пӑшӑлтатса ҫуралать // Николай Сорокин. Сорокин Н.М. Тӑлӑх арӑм минтерӗ. Савнисен романӗ. – Шупашкар: «Ҫӗнӗ Вӑхӑт», 2019. – 216 с.

Хӑйне яланах лӑпкӑ та кӑшт именчӗклӗ тытнинче ҫын кӑмӑлне тӳрех ҫемҫетекен, ӑна хӑй енне туртакан вӑрттӑн вӑй пурри палӑрса тӑрать.

Куҫарса пулӑш

Пӗчӗк акӑшсен ташши // Василий Игнатьев. Игнатьев В.Г. Шӑпчӑк катинче: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 188 с. — 57–75 с.

Чӑнах, сылтӑм еннелле куҫ ывӑтрӑм та — ҫак арҫынна хирӗҫ сӑпай, именчӗклӗ кулӑ йӑлкӑштаркаласа, сарӑ ҫӳҫлӗ, чӗнтӗрлӗ шурӑ блузка, корсажлӑ хӑмӑр юбка, йӑлтӑртатакан хӑмӑр туфли тӑхӑннӑ яштака хурӑн пек тӑпӑлкка хӗрарӑм алтарь патне ҫывхарнӑ пек ҫемҫен пускаласа утать.

Куҫарса пулӑш

Мӑнтӑрккапа Вӑрӑмкка (е Турӑ пӳрни) // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 8–35 с.

Манӑн ӗмӗт сенкерӗ! — именчӗклӗ, ҫемҫе куллипе ҫурхи хӗвел шевлиленчӗ Лена та, куҫӗпе хӑйне пулас упӑшкине пӗр чӗптӗм юлмиччен парнелеме хатӗррине систерсе.

Куҫарса пулӑш

Мӑнтӑрккапа Вӑрӑмкка (е Турӑ пӳрни) // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 8–35 с.

Каччӑн та, хӗрӗн те сӑн-пичӗ именчӗклӗ, хумханчӑк.

Куҫарса пулӑш

Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта // Василий Сипет. Сипет В. Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта: повесть. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2017. — 196 с.

Хӑйне малтанах именчӗклӗ тыткалатчӗ, хӑйӗн мӗлкинчен те хӑранӑ пек туйӑнатчӗ.

Робкий такой, кажется собственной тени боится.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

— Пилӗк ҫул, вӑтам шкул пӗтернӗренпе, — терӗ именчӗклӗ кулкаласа Рая.

Куҫарса пулӑш

IX // Александр Артемьев. Артемьев А. Ҫунатлӑ ҫуралнисем: повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1965. — 268 с. — 58–131 с.

Лере ҫӗр ҫулхи карчӑк те ывӑлне, те мӑнукне ӑсатать: вӑл комсомол значокӗ ҫакнӑ каччӑ мӑйӗнчен хӑйӗн хӗресне ҫакса ярасшӑн — каччи, юлташӗсем умӗнче именчӗклӗ кулкаласа, хӗресе хывса пӑрахма хӑтланать, анчах карчӑка та кӳрентересшӗн мар пулас…

Куҫарса пулӑш

Йывӑр ҫулсем // Александр Артемьев. Артемьев А. Ҫунатлӑ ҫуралнисем: повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1965. — 268 с. — 3–57 с.

Унӑн питҫаврашкисем ҫине кӑшт ҫутӑ-хӗрлӗ сӑн персе тухнӑ, вара вӑл хӑйӗн ӑшӗнче именчӗклӗ савӑнӑҫпа: — Тавтапуҫ турра!.. — тесе янӑ.

Легкий румянец покрыл ее щеки, и она внутренно с робкой радостью сказала про себя: «Слава богу!»

XI // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Икӗ чун, икӗ именчӗклӗ кӑмӑл, халь мӗн каланине хурлӑх, инкек икке пайлассине сисмесӗр, уямасӑр, тепре тутапа тута ҫыпӑҫтарма хӑюсӑрланса, пӗр-пӗрин ҫумне ыррӑн, тӑванлӑн пӑчӑртанчӗҫ.

Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Вӑл шухӑша кайса ҫӳрессине темле именчӗклӗ савӑклӑхпа, эпӗ маларахра асӑннӑскерпе, час-час ылмаштарни, аттен юратнӑ сӑмахӗсене тата сӑмах ҫаврӑнӑшӗсене пӗрмай калани, аттепе пуҫарнӑ калаҫусене ытти ҫынсемпе малалла тӑсни, — ҫаксем пурте, эхер ку хӑтланусене атте мар, урӑх ҫын тӑвас-тӑк тата эпӗ ҫулпа аслӑрах пулас-тӑк, аттепе Авдотья Васильевна хушшинчи ҫыхӑнусене мана ӑнлантарса паратчӗҫех, анчах эпӗ ҫав вӑхӑтра нимӗн те тӗшмӗртеймерӗм, атте ман умра Петр Васильевичран темле ҫыру илсе, ӑна вуланӑ хыҫҫӑн тарӑхса кайсан та, август уйӑхӗ иртичченех Епифановсем патне ҫӳреме чарӑнсан та, эпӗ пачах нимӗн те сисмерӗм.

Частые переходы от задумчивости к тому роду ее странной, неловкой веселости, про которую я уже говорил, повторение любимых слов и оборотов речи папа, продолжение с другими начатых с папа разговоров — все это, если б действующим лицом был не мой отец и я бы был постарше, объяснило бы мне отношения папа и Авдотьи Васильевны, но я ничего не подозревал в то время, даже и тогда, когда при мне папа, получив какое-то письмо от Петра Васильевича, очень расстроился им и до конца августа перестал ездить к Епифановым.

XXXIV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Тата прокурор хыҫӗнче, курӑнмасӑр тӑракансен хушшинче манӑн земляк — Калининри пир-авар тӗртекен рабочи пулнӑ Чехословаки партизанӗ Константин Горелькин та; тӑван ҫӗршывшӑн хӑйӗн мӗнпур хаклӑ пурнӑҫне хӗрхенмен ҫинҫе пӳллӗ разведчица Береза та, хӑйӗн кӗске кану вӑхӑтне снайперсен йӑвисенче ларса ирттерекен Сталинград понтонерӗ Исидор Фоминыч та, хӑй пурнӑҫӗнче халӑх эпосӗн геройӗ пулса тӑнӑ казах халӑхӗн ученӑйӗ Малик Габтулин та, пластунла дивизири героиня, ытарма ҫук чипер хӗр Мария Шевчук та тата хӑйсен пултарулӑхӗпе, хӑйсен тимлӗхӗпе, хӑйсен никам ҫӗнтерейми пӗрлӗхӗпе тӑван ҫӗршыва вӗҫӗ-хӗррисӗр юратнипе фашизм вӑйне ҫӗнтерекен совет ҫыннисем, манӑн ҫӗршыври ҫынсем, ҫак вӑрҫӑн именчӗклӗ геройӗсем ҫакӑнта килсе тулнӑн туйӑнчӗ.

И были среди тех, кто незримо стоял за плечами советского прокурора, и мой земляк, бывший калининский рабочий-прядильщик, чехословацкий партизан Константин Горелкин, и тоненькая разведчица с поэтическим прозвищем Берёза, умевшая жертвовать для родины всем самым заветным и дорогим, и сталинградский понтонёр Исидор Фоминых, проводивший в снайперской ячейке короткие часы фронтового отдыха, и казахский учёный Малик Габдуллин, ставший при жизни героем народного эпоса, и прекрасная девушка Мария Шевчук, героиня, любимица пластунской дивизии, и много, много других советских людей, моих сограждан, скромных героев этой войны, своим боевым умением, своим упорством, своим непобедимым единством, своей бесконечной любовью к отчизне сломивших силы фашизма.

Ӗмӗт тулчӗ! // Михаил Рубцов. Полевой Б.Н. Эпир — совет ҫыннисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 338 с. — 319–328 с.

Унӑн сарлака, каҫӑр сӑмсаллӑ тата яланах именчӗклӗ пичӗ ман ҫине пӗшкӗннӗ.

Его широкое, курносое и такое всегда застенчивое лицо склонилось ко мне.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Мариам ун ҫине именчӗклӗ те йӑлтӑртатса тӑракан куҫсемпе пӑхса илчӗ.

Она подняла на него лучистые глаза.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Мӑкӑрӑлса тӑракан тӗкӗр евӗрлӗ кнопки ҫинче конструкторӑн именчӗклӗ сӑнӗ ҫав тери пӗчӗккӗн курӑнса кайрӗ.

На выпуклой зеркальной кнопке отражалось уменьшенное во много раз лицо смущенного конструктора.

Пӗрремӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Хӑй вара малтанхи пекех именчӗклӗ Тоньӑна, шӳтленҫи туса, айккинчен тӗрткелесе илчӗ.

И шутливо подталкивала Тоню: «Помогай уговаривать!»

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Нилов хӑйне ним пулман пек тыткаланӑ, анчах сахалтарах калаҫма тӑрӑшнӑ, Матвей именчӗклӗ пулнӑ, час-часах шухӑша кайса ҫӳренӗ.

Нилов вел себя просто, но сдержанно, Матвей конфузился и уходил в себя.

XXXII // Николай Иванов, Евстафий Владимиров. Короленко В.Г. Чӗлхесӗр: калав. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 108 с.

Павел, тарӑн та ҫемҫе пукан ӑшне кӗрсе ларса, куҫкӗски ҫинче хӑйӗн хӑюсӑр та именчӗклӗ санне курчӗ.

Усевшись в глубокое, удобное кресло, Павел увидел в зеркале смущенную, растерянную физиономию.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Степан, именчӗклӗ куллине мӑйӑхӗ айне пытарса, самантлӑха шӑпланчӗ; сӑмаха ҫапларах шутарса вӗҫлерӗ:

Степан на миг приумолк, хороня под усами смущенную усмешку; закончил:

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Шурӑ ҫи витти ҫинче сарӑлса выртакан хаҫат ҫине пӑхсан, Корней тӳрех пысӑк ӳкерчӗк курчӗ: варринче унӑн арӑмӗ Пелагея ларать; вӑл, именчӗклӗ те телейлӗскер, Корней ҫук чухне ҫакӑн пек шут тытнӑшӑн унран каҫару ыйтнӑ пек туйӑнать; унпа юнашар Корней ашшӗ, кӗреҫе сухаллӑ Иван мучи юпа пек хытса тӑнӑ; сылтӑм енче, савӑнӑҫлӑн кулса, Роман тӑрать, сулахай енче — пусӑрӑнчӑк Никодим, ун ҫумне, хӑйне хаҫат валли ӳкернипе тӗлӗнсе-савӑнса кайнӑ пек, чи кӗҫӗнни — вун сакӑр ҫулти Васенӑ вырнаҫса ларнӑ.

Газета лежала на белой скатерти во весь разворот, и Корней сразу увидел в центре полосы большой снимок: посередине сидела жена Корнея — Пелагея, робко-счастливая, и словно просила у него извинения, что она решилась на такой шаг в его отсутствие; рядом с нею каменно застыл бородатый дед Иван, отец Корнея; с правой стороны стоял довольно ухмылявшийся Роман, с левой — сдержанно-строгий Никодим, а около него примостилась младшая, восемнадцатилетняя Васена, будто до крайности удивленная и обрадованная тем, что ее фотографируют для газеты.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.