Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

апатлантарать (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Кам апатлантарать, кам хӗрхенет вӗсене?

Кто их покормит? Кто о них позаботится?

XI // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Амӑшӗ кӑмака хутать, Костьӑна апатлантарать, хӑйӗн каллех госпитале каймалла пулсан, ывӑлӗпе иккӗшӗ ӑшӑ кӑмака ҫумне ларса пӑртак калаҫаҫҫӗ вара.

Мама топит печку, кормит Костю, и, если ей не нужно опять идти в госпиталь, они садятся к теплой печке и немножко разговаривают.

Утрав ҫинче // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Анчах Маринка мар апатлантарать мана, кил хуҫи майри хӑй, эппин, ӗнтӗ вӑлах маншӑн ҫапла чунне ларса тӑрӑшнӑ пек пулса тухать.

Но угощает меня обедом не Маринка, а хозяйка дома, и получается, что сама хозяйка дома проявила обо мне такую трогательную заботу.

10 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Уншӑн вара, калас пулать, арӑм ӑна ытлашширех те иртӗхтерчӗ; шутсӑр лайӑх тумлантарать, улпут сӗтелӗ хушшинче апатлантарать, чейпе сӑйлать… ну, пӗтӗм ырлӑх пурччӗ унӑн.

Зато уж и жена ее даже, признаться, слишком баловала: одевала отлично, кормила с господского стола, чаем поила… ну, что только можно себе представить!

Ермолайпа мелник арӑмӗ // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 132–142 с.

Апатлантарать ӑна Ненила.

Накормит его Ненила.

Ҫӗнӗ ҫӗрте // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

— Ҫын вилет те хӑй ӳчӗн ҫӗрӗкӗпе ҫӗре самӑрлатать, ҫӗр пучаха апатлантарать, пучах пӗрчӗ ҫитӗнтерсе парать, этем ҫӑкӑр ҫиет те унпа хай ӳт-пӗвне тӑрантарать.

Человек умирает и утучняет гниением своего тела землю, земля вскармливает колос, колос приносит зерно, человек поглощает хлеб и питает им свое тело.

XII сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Ку хутӗнче вӑл валлиецпа унӑн ывӑлӗсем ҫав каҫ хӑйне инкекрен хӑтарнӑ ятпа каҫхине хӑнасем пухса апатлантарать.

Сегодня — в честь валлийца с сыновьями, за то, что они ее спасли тогда ночью.

34-мӗш сыпӑк. Ылтӑн юхамӗсем // Феодосия Ишетер. М. Твен. Том Сойер темтепӗр курса ҫӳрени. Шупашкар, Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 232 с.

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех