Чӑваш чӗлхи корпусӗ

— Ковалев йӑпӑлтатса калаҫрӗ, пӗрре вӑл унран кӑштах маларах иртсе кайрӗ, Якшинӑн нимӗн хускалмасӑр хытса тӑракан пичӗ-куҫӗ ҫине кӑмӑллӑн шӑтарса пӑхрӗ, унтан каллех унпа пӗр тан утса пычӗ.

— Ковалев теперь говорил льстиво, то забегая вперед и вглядываясь сразу подобревшими глазами в неподвижное лицо Якшина, то снова идя рядом.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Пичӗ-куҫӗ те улшӑнчӗ Якшинӑн, пӗтӗмпех ырханланса юлчӗ, пӑхасса та темӗнле канӑҫсӑррӑн пӑхакан пулчӗ.

Лицом Якшин тоже изменился, осунулся, взгляд его стал беспокойным.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Ан хӑра, хӗрӗм, хамӑр ҫын эпӗ, — илтӗнчӗ хӑрӑлтатакан сасӑ, Наташа вара Якшинӑн вӑрӑм аркӑллӑ пиншак тӑхӑннӑ курпун кӗлеткине курах кайрӗ.

— Не беспокойтесь, барышня, свой, — отозвался хриплый голос, и Наташа увидела сутулую, в долгополом пиджаке фигуру Якшина.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.