Шырав

Шырав ĕçĕ:

Якуркка (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Якуркка куҫ хупса та ӗлкӗреймерӗ, сӳре выртакан хӗрарӑм урлӑ каҫса та кайрӗ.
Куҫарса пулӑш

Кӗтме пӗлекенсем… // Николай Сорокин. Сорокин Н.М. Тӑлӑх арӑм минтерӗ. Савнисен романӗ. – Шупашкар: «Ҫӗнӗ Вӑхӑт», 2019. – 216 с.

Сасартӑк сӳре кӳлнӗ Мономах вӑкӑр ҫавӑтса пыракан вун пилӗк ҫулхи Якуркка ҫумӗнче урса кайрӗ.
Куҫарса пулӑш

Якуркка пӑрӑнса утсан, вӑл хаҫат-журнал салатакан Микихверпе ҫак сӑмахах пуҫарасшӑнччӗ, анчах Хветура таврӑннине курчӗ те: «Э-э, нумай пакӑлтатрӑм, ӗҫе пикенес, вӑхӑта ирттерес мар», — текелесе, алкумне тухрӗ, мачча ҫине хӑпарса кайрӗ.
Куҫарса пулӑш

IV // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 254–305 с.

— Тин кӑна аса илтӗм, — хумханса каларӗ Якуркка.
— Только сейчас догадался, — растерянно признался Егорушка,

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Пӗлетӗн-и эсӗ, ҫакӑ кам? — ыйтрӗ Якуркка Ҫтяпукран, хӑйсен ялне пырса кӗрсен.
— Ты знаешь, кто это? — спросил Егорушка у Степка, когда ребята были уже на своем посаде.

— Лесник патне кайсан, мӗн пулӗ-ши? — сӗнчӗ Якуркка.
— А что, если пойти к леснику, — предложил Егорушка.

Анчах Якуркка асӑрхамарӗ ӑна.
Но Егорушка не заметил ее.

Ҫирӗм виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Якуркка акӑ ҫатан карта ҫумӗнче пӗр патакран, сивӗ чир тытнӑ чухнехи пек, ҫатӑрласа тытса тӑрать.
Егорушка стоял у плетня, судорожно вцепившись в прутья.

Якуркка тата ҫакна асӑрхарӗ: Сашӑсен пӳртне тул енчен сыхласа тӑнӑ полицайсемпе гитлеровецсем Сашӑна ураран тапса ӳкерчӗҫ, ӑна темиҫен пусса выртса, аллисене каялла пӑрса ҫыхрӗҫ, хӑйне кӗпер патнелле каякан ҫул тӑрӑх таҫта ҫавӑтса кайрӗҫ.
Егорушка увидел, как караулившие у дома полицаи и гитлеровцы сшибли Сашу с ног, навалились на него и, скрутив руки, повели по дороге к мосту.

Тапса ҫӗмӗрнӗ чӳрече рами чӑнкӑртатнине тата кӗленче кантӑкӗсем ҫӗре шанкӑртатса тӑкӑннине Ҫинукпа Якуркка та илтрӗҫ.
И Зина и Егорушка слышали, как загремела выбитая рама, звеня, посыпались осколки стекол.

Ҫатан карта урлӑ хӑвӑртрах сиксе каҫса, Якуркка вӗсен ҫывӑхнех пырса тӑчӗ.
Егорушка быстро перемахнул через плетень, подкрался ближе.

Хӑй ҫине пиншак уртса ярса, Якуркка урама тухрӗ.
Накинув пиджак, Егорушка вышел на улицу.

Сашӑпа калаҫнӑ хыҫҫӑн Якуркка час ҫывӑрса каяймарӗ.
После разговора с Сашей Егорушка долго не мог заснуть.

— Эсӗ те кан лайӑхрах, — терӗ Якуркка сывпуллашнӑ чухне.
— Ты тоже отдыхай как следует, — сказал Егорушка на прощание.

Саша, тен, хуларан ачасем килессе кӗтет пулӗ, тесе, Якуркка ун патне юлас пирки питех ҫине тӑмарӗ.
Егорушка не стал настаивать, думая, что, может быть, Саша ждет ребят из города.

Ун хыҫҫӑн — Якуркка.
За ним — Егорушка.

— Хӗҫпӑшал ӑҫтан тупмалла-ши? — ыйтрӗ Якуркка.
— А оружие? — деловито спросил Егорушка.

— Тен, кӑмака хутса ӑшӑтас мар-и сан валли? — кӑмӑллӑн сӗнчӗ Якуркка.
— Может быть, тебе печку истопить? — услужливо предлагал Егорушка.

Чи малтан Ҫтяпук ҫитрӗ, ун хыҫҫӑн — Ҫинук, унтан вара Якуркка, Ҫеруш тата Илюш пырса кӗчӗҫ.
Первым пришел Степок, за ним — Зинка, потом появились Егорушка, Серега, Илюша.

— Пӗтӗмпех чӗтрене ертӗмӗр, — ӳпкелешрӗҫ Ҫтапукпа Якуркка, шӑнса кайнӑ пирки пӑчӑртанкаласа.
— А мы продрогли, — жаловались Степок и Егорушка, зябко поеживаясь.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика