Шырав

Шырав ĕçĕ:

Фелицата (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫамрӑк учительница Фелицата Канашева тахҫан ҫак паллӑсене хитре ҫыракан Ваҫиле Земляковӑна астуса юлчӗ.
Куҫарса пулӑш

Чӑтӑмлӑхӑн та вӗҫӗ пур // Николай Сорокин. Сорокин Н.М. Тӑлӑх арӑм минтерӗ. Савнисен романӗ. – Шупашкар: «Ҫӗнӗ Вӑхӑт», 2019. – 216 с.

Фелицата Васильевна тепӗр хут лӳчӗркеннӗ хут ҫине пӑхса илчӗ те асне килнипе ҫуталса кайрӗ.
Куҫарса пулӑш

— Тур хӑтартӑр, пачах та шутламастӑп, — влаҫран чакса тӑчӗ Фелицата.
Куҫарса пулӑш

Кайран та, директор кабинетӗнче ларнӑ вӑхӑтра Фелицата Васильевна листовка ҫинчен шухӑшларӗ:
Куҫарса пулӑш

— Пӑхса илӗр-ха, Фелицата…
Куҫарса пулӑш

«Фелицата» ҫутӑ сӳнтерсе ишет.
«Фелицата» вышла с потушенными огнями.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

— «Фелицата» мӗнле ҫыран патнелле хускаласшӑн? — ыйтрӗ вӑл.
— К каким берегам тронется «Фелицата»? — спросил он.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Каҫхи вунӑ сехете яхӑн; «Фелицата» патне шлюпка ишсе ҫитрӗ те бортран ҫӑмӑллӑн шанклаттарчӗ.
Было около десяти вечера, когда к «Фелицате», легко стукнув о борт, подплыла шлюпка.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Ыттисенчен маларах, «Фелицата» ҫывӑхнерех, — «Арамея».
Впереди других, ближе к «Фелицате», стояла «Арамея».

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Карапсем пурте алӑ тупанӗ ҫинчилле — лайӑх, уҫҫӑн курӑнаҫҫӗ: йӑрӑс пӳллӗ «Марианна», ҫӳллӗ бугшпритлӑ, вӑрӑм «Президент», «Пуш хирҫӗ» — сӑмси ҫинче манах кӳлепи, бульдог евӗрлӗ, сивлек; ҫӑмӑл, ҫӳллӗ «Арамся» тата пархатарлӑ-килпетлӗ «Фелицата»: кузовӗ ҫирӗп, шайлашуллӑ-килӗшӳллӗ — яхта тасалӑхӗпе, хӳрине вӑрӑмлатнӑ, джут канат-пӑявлӑ, ҫав «Фелицата» — хупахра ылтӑн тисни-тисменни пирки тинтерех ҫеҫ тавлаштарнӑскер.
Хорошо, ясно, как на ладони, виднелись все корабли: стройная «Марианна», длинный «Президент», с высоким бугшпритом; «Пустынник» с фигурой монаха на носу, бульдогообразный и мрачный; легкая, высокая «Арамея» и та благородно-осанистая «Фелицата» с крепким, соразмерным кузовом, с чистотой яхты, удлиненной кормой и джутовыми снастями, — та «Фелицата», о которой спорили в кабаке — есть ли на ней золото.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Анчах халӗ, вӑл «Фелицата» ҫине пӑхнӑ вӑхӑтра, ҫак сӑлтав уншӑн хӑйӗншӗн те уҫӑмлах мар-ха, ун пирки вӑл хӑйӗн тӗлӗнмелле инстинкчӗ кӑтартса пынипе каларӗ.
Это обстоятельство, однако, теперь, пока он смотрел на «Фелицату», было еще слишком темно ему самому, и, упомянув о нем, руководствовался он только удивительным инстинктом своим.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

«Фелицата».
«Фелицата».

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Лодка пӗр сасӑсӑр коридор, кӗтессинелле йӑпшӑнса кӗрсе тӑчӗ, хӗр-тусӗсем килхушшинелле чупса тухса кайиччен кӑштах тӑхтарӗ, унтан Фелицата пӳлӗмнелле иртрӗ, ҫурса таткаласа пӗтернӗ ҫи-пуҫне ҫакӑнтах хывса пӑрахрӗ те, таҫталла сиксе ӳкме хатӗрленсе тӑнӑ евӗр, пӗр минутлӑха нимӗн хускалми шаках хытса кайрӗ.
Лодка бесшумно скользнула в угол коридора, подождав, когда подруги выбежали на двор, прошла в комнату Фелицаты, сбросила там изорванное бельё и на минуту неподвижно замерла, точно готовясь прыгнуть куда-то.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

— Фелицата Назаровна!
— Фелицата Назаровна!

Ӑна пуҫӗ тӑрӑх шыв ярса уҫӑлтарса пӑхрӗҫ, хӑлхи хыҫне спиртпа сӑтӑрса хӑтланчӗҫ, унтан вӑл, пуҫне Фелицата чӗрҫийӗ ҫине хурса, ҫывӑрса кайрӗ.
Его обливали водой, тёрли за ушами спиртом, потом он уснул, положив голову на колени Фелицаты.

Шӑртланма юратакан Немцев, Фелицата умӗнче ырханкка ури кӗлисемпе урай хӑмине тапӑртаттарса, вырӑс ташшине сиксе ташлать, ҫухӑрса-айкашса пӗрехмай пӗр сӑмахнех калать:
Раздражительный Немцев прыгает русскую перед Фелицатой, стукая по полу костлявыми пятками, и визгливо повторяет:

Четыхер йывӑррӑн каялла ҫаврӑнса тухса кайрӗ, Фелицата ҫапла каласа юлнине илтрӗ тата:
Четыхер тяжело повернулся, пошёл и слышал, как она сказала:

— Кам эсӗ кунта? — мӑшкӑллӑн тӑрӑхласа ыйтрӗ Фелицата.
— Ты кто здесь? — ехидно спросила Фелицата.

Фелицата Назаровна хытах янӑратмасӑр кӑлтӑртатса кулса ячӗ, пуҫне каҫӑртса хучӗ те ун патне пырса тӑчӗ.
Фелицата Назаровна негромко и рассыпчато засмеялась, вскинула голову и подошла к нему.

Ҫакӑнтан тӗлӗннипе мӑнтӑркка Матрена Пушкарева та, Фелицата Назаровна Воеводина хӑй те куҫӗсене чарсах пӑрахрӗҫ: виҫӗ ҫула яхӑн ҫав этем хапха умӗнче чиперех лӑпкӑ ларнӑ, яланах чӗмсӗр пулнӑ, пурне те итленӗ, никам ӗҫне те хутшӑнман, халь акӑ — килсе кӗчӗ те, власть пур ҫын пекех, кил хуҫи хӗрарӑма вӗрентет.
И дородная Матрёна Пушкарева и сама Фелицата Назаровна Воеводина удивлённо вытаращили глаза: почти три года человек смирно сидел у ворот, всегда молчаливый, всем послушный, ни во что не вмешиваясь, но вот — пришёл и, как имеющий власть, учит хозяйку.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика