Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шавлакансем лӑплансан, Лепид ура ҫине тӑчӗ те: — Сенатор-аттесем, — терӗ, — паян манӑн шухӑшӑмсем хамӑн юлташӑм Катулл каланинчен уйрӑмрах пулнӑшӑн кулянатӑп, питех те кулянатӑп, мӗншӗн тесен эпӗ Катулӑн паттӑрлӑхӗпе ырӑ кӑмӑлне пуринчен малтан хисеплетӗп; анчах мана ҫапла туйӑнать: хӑйӗн сӑмахне вӑл государство интересӗ хушнӑ тӑрӑх мар сӗнет, пирӗн тӑван ҫӗршывӑн хисеплӗхне шута илсе те мар, ырӑ чӗрипе каланӑ сӑмахӗ те пулмарӗ унӑн, пирӗн умма вӑл сиенлӗ те тӗрӗс мар сӗнӳ кӑларса тӑратрӗ.

Когда шум утих, Лепид и произнес следующее: — Я сожалею, горько сожалею, о, отцы-сенаторы, о том, что должен сегодня разойтись в мнениях с моим знаменитым коллегой Катулом, в котором я первый признаю и ценю доблесть и благородство души; но мне кажется, что лишь под влиянием благородного своего сердца, а не в интересах государства и не ради чести нашего отечества он внес предложение не только неуместное, но вредное и несправедливое.

VIII сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.