Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Вӑл ҫӳлте пурӑнатчӗ; амӑшӗ тухатмӑшехчӗ ӗнтӗ, шуйттанахчӗ; мана ҫав тери юратмастчӗ, пыраттӑмччӗ ҫапла няньӑпа (юлташпа ӗнтӗ), Гирчик тесе чӗнетчӗҫ.

Бывало — жила она высоко; мать ведьма была, черт, страсть не любила меня, — приду, бывало, с няней (друг значит), Гирчиком звали.

XVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Хӑйӗн ҫамрӑк вӑхӑтри ӗҫӗсем ҫинчен тата хӑйӗн Гирчик ятлӑ тусӗ ҫинчен, чума вӑхӑтӗнче унпа пӗрле иккӗшӗ Терек леш енчен буркӑсем каҫарни ҫинчен каласа кӑтартрӗ.

Рассказал про свое времечко и своего няню Гирчика, с которым он из-за Тереку во время чумы бурки переправлял.

XIV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.