Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Больницара чӗн-чӗн курнине эпӗ пит хӑрушӑ, усал тӗлӗк пек астӑватӑп: чӗтренсе тӑракан пуша сывлӑшра кӑвак та шурӑ кӗлеткесем суккӑрла йӑшӑлтатаҫҫӗ, харкашаҫҫӗ, йынӑшаҫҫӗ, вӗсем вилӗ ҫын тумтирӗсемпе; пӗр вӑрӑм ҫын хулхушшисене чикнӗ туясем ҫине тайӑнса сӗнкӗлтетет, куҫхаршийӗсем унӑн уссисем евӗрлӗ, вӑл пысӑк хура сухалне чӗтретсе, шӑхӑра-шӑхӑра илсе мӗкӗрет:

Помню тягостный кошмар больницы: в жёлтой, зыбкой пустоте слепо копошились, урчали и стонали серые и белые фигуры в саванах, ходил на костылях длинный человек с бровями, точно усы, тряс большой чёрной бородой и рычал, присвистывая:

I. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Больницара ун ушкӑнне кӗрекен юн ҫук.

Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ