Шырав

Шырав ĕçĕ:

Аксель (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫӗр чӑмӑрӗ яланах шӑранса вӗресе тӑракан «магма океанӗ», «малтанхи магма» тесе вӗрентекен пирвайхи идея Лапласӑн тӗнче пуҫланса кайни ҫинчен калакан теорие (романри тӗп геройӑн Лиденброк профессор шӑлнӗн ачи — Аксель йышӑнса ырлакан идея) хальхи вӑхӑтра кивелсе пӑрахӑҫа тухнӑ.
Первоначальная идея о сплошном расплавленном ядре Земли, «океане магмы», «первичной магме» и т. п., логически продолжавшая теорию образования мира Лапласа (исповедуемую Акселем — племянником профессора Лиденброка, главного героя романа), теперь определенно устарела и откинута.

Ҫӗрӗн ҫийӗсем мӗнле тытӑнса тӑни тата ҫӗр варрине кайса ҫӳрени ҫинчен // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с. — 211–227 с.

— Халӗ ӗнтӗ, эсӗ герой пулса тӑнӑ хыҫҫӑн, — терӗ манӑн чунтан савнӑ мӑшӑр пулас хӗрӗм, — санӑн мана пӑрахса каймалла мар, Аксель.
— Теперь, когда ты стал героем, — сказала моя милая невеста, — тебе уже не следует покидать меня, Аксель!

XLV сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Пӑх-ха, Аксель, пӑх!
— Смотри, Аксель, смотри!

XLIV сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Шыв ҫук ӗнтӗ, Аксель, анчах чуста евӗрлӗ лава пур, вӑл хӑпарса, пире кратер шӑтӑкӗ патнелле илсе тухӗ.
— Воды уже нет, Аксель, но есть тестообразная лавовая масса, она-то и вынесет нас к отверстию кратера.

XLIII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Вулкан сирпӗнтерсе кӑларассине, Аксель.
— Извержения, Аксель!

XLIII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Ҫук, Аксель, ҫук.
Куҫарса пулӑш

XLII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Аксель, — терӗ профессор питӗ лӑпкӑн, — паллах, пирӗн пурӑнӑҫ ҫип вӗҫӗ ҫинче ҫакӑнса тӑнӑпа пӗрех, анчах ҫапах та, манӑн шутпа, ҫӑлӑнса тухас шанӑҫ та кӑшт пур.
— Аксель, — ответил профессор с большим спокойствием, — наше положение почти безнадежно, но все же есть некоторая надежда на опасение, и ее-то я и имею в виду.

XLII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Ҫапла, Аксель, эсӗ тӗрӗс калатӑн, пурте аван еннелле сулӑнать, мӗншӗн тесен эпир ниҫта та илсе пырайман тӳрем сарӑлса выртакан тинӗсрен уйӑрӑлса кайӑпӑр.
— Да, Аксель, ты прав, и все идет к лучшему, раз мы покончили с плаваньем то горизонтали, которое ни к чему бы нас не привело.

XL сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Ҫапла, Аксель, ку пит тӗлӗнмелле ӗҫ: кӑнтӑралла ишсе пынӑ ҫӗртенех эпир ҫурҫӗрти «Сакнуссем сӑмсахӗ» патне килсе тухнӑ.
— Да, Аксель, это прямо-таки чудо, что мы, плывя к югу, были унесены на север к мысу Сакнуссема.

XL сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Ав епле-ха, эсӗ ҫапла шухӑшлатӑн-и Аксель? — терӗ пичче.
— Вот как! Ты так думаешь, Аксель?

XL сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

— Аксель — терӗ вӑл, — эпир пысӑк ӗҫе пӗлес ҫул ҫинче тӑратпӑр.
— Аксель, — продолжал он, — мы на пути к великому открытию!