Шырав

Шырав ĕçĕ:

айӗнче (тĕпĕ: ай) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тепӗр кун каҫхине ачасем, шыва кӗнӗ чух, Изота саларан кӑшт ҫӳлерехре типпе юлнӑ ҫӗмрӗк баржа айӗнче тупнӑ.
На другой день вечером мальчишки, купаясь, увидали Изота под разбитой баржею, обсохшей на берегу немного выше села.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ҫыранра ҫара йывӑҫсен хура тураттисем сулкаланса тӑраҫҫӗ, унта-кунта, шӑтӑк-путӑксенче, сӑртлӑ ҫыран ҫинчи тӗмӗсем айӗнче юр бархат татӑкӗсем пек выртать.
На берегу качаются тёмные ветви голых деревьев, кое-где в щелях и под кустами горного берега лежит снег кусками бархата.

Эпӗ Ромаҫпа юнашар парус айӗнче, ещӗксем ҫинче ларатӑп, вӑл мана хуллен каласа пырать:
Я сижу рядом с Ромасём под парусом на ящиках, он тихо говорит мне:

Полицейски шӑхӑртрӗ, тӗттӗмре пӑхӑр тӳмесем ҫутӑла-ҫутӑла илчӗҫ, урасем айӗнче пылчӑк лачӑртатрӗ, ҫурт тӑрринчен ҫаплах юрӑ илтӗнчӗ:
Свистел полицейский, в темноте блестели медные пуговицы, под ногами хлюпала грязь, а с крыши неслось:

Пӗшкӗнсе, алӑсемпе чӗркуҫҫисем ҫине тайӑнса, эпӗ чӳрече витӗр пӑхатӑп; чӗнтӗрлӗ чаршав витӗр эпӗ тӑваткал шӑтӑк пек пӳлӗме куратӑп, унӑн стенисене сенкер абажур айӗнче тӑракан пӗчӗк лампа ҫутатать.
Согнувшись, упираясь руками в колени, я смотрю в окно; сквозь кружево занавески мне видно квадратную яму, серые стены ее освещает маленькая лампа под голубым абажуром.

Хӑш чух ман корзинкӑра, булкӑсем айӗнче, кӗнекесем выртаҫҫӗ, манӑн вӗсене ҫын сисиччен вӑл е ку студентӑн аллине чиксе памалла, хӑш чух студентсем хӑйсем ман корзинкӑна кӗнекесемпе ҫырусем пытарса хураҫҫӗ.
Иногда у меня в корзине под булками лежат книжки, я должен незаметно сунуть их в руки того или другого студента, иногда — студенты прячут книги и записки в корзину мне.

Эпӗ хӗрарӑм питӗнчен тӗлӗнсе пӑхрӑм, — вӑл пӗр пӑлхавсӑр сӑн-питлӗччӗ, — ҫакскер пӳлӗм кӗтессине, кӗрен абажур айӗнче лампа ҫунса тӑракан сӗтел патне кайса ларчӗ те, сӗтел ҫинчен черви валетне илсе ӑна пӑхкалама тытӑнчӗ.
Я удивленно взглянул в лицо женщины странно неподвижное, а она отошла в угол комнаты, к столу, на котором горела лампа под розовым абажуром, села там и, взяв со стола валета червей, стала рассматривать его.

Вара ҫурри ҫарамас ҫынсем кӑнтӑрла иртни икӗ сехет ҫитиччен, пӗтӗм тавара куҫарса ҫитериччен пӗр канмасӑр, чашлаттарса ҫӑвакан ҫумӑр айӗнче, хыттӑн кастарса тӑракан ҫил ҫинче ӗҫлерӗҫ, — ҫакна пула эпӗ этем пурӑнакан ҫӗр мӗн тери хӑватлӑ вӑйсемпе пуян тӑнине пӗтӗм чӗрепе ӑнлантӑм.
И до двух часов дня, пока не перегрузили весь товар, полуголые люди работали без отдыха, под проливным дождём и резким ветром, заставив меня благоговейно понять, какими могучими силами богата человеческая земля.

Плетнёв ҫав хӗрарӑм патӗнче, пусми айӗнче, кӗтес йышӑнса пурӑнатчӗ, анчах унӑн «хваттершӗн» тӳлеме укҫи ҫукчӗ, ҫавӑнпа та вӑл ӑна хаваслӑн шӳт тунипе, купӑс каланипе, чӗрене пырса тивекен юрӑсемпе кӑна тӳленӗ; вӑл ҫав юрӑсене тенорпа юрласа ларнӑ чух унӑн куҫӗсенче тӑрӑхлакан кулӑ ҫиҫсе тӑратчӗ.
У этой бабы Плетнёв нанимал угол под лестницей, но платить за «квартиру» ему было нечем, и он платил весёлыми шутками, игрою на гармонике, трогательными песнями; когда он, тенорком, напевал их, в глазах его сияла усмешка.

Тӗмӗсем айӗнче ларса е выртса вӗсем пирус туртаҫҫӗ, сайра хутра — ытлашши антӑхмасӑр — эрех, сӑра ӗҫеҫҫӗ те таҫта каялла, аса-илӳсен ҫулӗпе каяҫҫӗ.
Сидя или лёжа под кустами, они курят папиросы, изредка — не жадно — пьют водку, пиво и идут куда-то назад, по пути воспоминаний.

Эпӗ вӗсемпе пӗрле тӗксӗм ҫӑлтӑрсемпе тулнӑ тӗттӗм пӗлӗт айӗнче, хӑвалӑх тӗмӗсем ӳссе ларнӑ пӑчӑ лапамра, икӗ-виҫӗ каҫ пурӑнса ирттертӗм.
Я прожил с ними две, три ночи под тёмным небом с тусклыми звёздами, в душном тепле ложбины, густо заросшей кустами тальника.

Вӑл ҫурт пысӑках мар сӑрт ҫинче, ансӑр та чухӑн урам вӗҫӗнче пӗр-пӗччен ларатчӗ; унӑн стенисенчен пӗри тахҫанхи пушарпа пушанса юлнӑ вырӑна тухатчӗ, вӑл пушӑ вырӑнта тӗрлӗ ҫумкурӑкӗсем питӗ вӑйлӑн ӳссе кайнӑччӗ; армути, куршанак, ут-хӳри, бузина тӗмӗсем хушшинче чул ҫурт ишӗлчӗкӗсем мӑкӑрӑлса тӑратчӗҫ, ҫав ишӗлчӗксем айӗнче пысӑк подвал пурччӗ; унта килсӗр йытӑсем пурӑнатчӗҫ, ҫавӑнтах вилетчӗҫ.
Домик одиноко торчал на пригорке, в конце узкой, бедной улицы, одна из его стен выходила на пустырь пожарища, на пустыре густо разрослись сорные травы, в зарослях полыни, репейника и конского щавеля, в кустах бузины возвышались развалины кирпичного здания, под развалинами — обширный подвал, в нём жили и умирали бездомные собаки.

— Эсӗ мӗн ҫӗр айӗнче пытанса ларатӑн?
— Так чего же ты под землёй хоронишься?

Ҫирӗм виҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӗсем пӗр пысӑк хыр айӗнче ҫӗр каҫнӑ.
Ночевали под огромной сосной.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ҫак ҫара туратсен айӗнче, чалӑшшӑн пырса ҫапакан ҫумӑр юххин айӗнче, пӗр-пӗрин ҫумне ҫыпӑҫса Кольӑпа Лена ӗнтӗркесе ларнӑ.
И под этими сучьями, открытые хлещущим косым струям дождя, сидели, прижавшись друг к другу, Коля и Лена.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Куртка айӗнче Лена вӑйсӑр, ывӑннӑ сасӑпа тем калаҫнӑ.
Под курткой Лена говорила что-то слабым, усталым голосом.

Пӗччен тӑрса юлнӑ хыҫҫӑн Лена нумайччен хурӑн айӗнче выртнӑ.
Оставшись одна, Лена долго ещё лежала.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ачасем каҫкӑҫсене мӗнле пуҫтарса илнине, пӑрахут кустӑрмисен айӗнче шыв мӗнле кӑпӑкланса вӗреме тытӑннине тата малтан ерипен, унтан хытӑрах та хытӑрах ӗҫлесе, пӑрахут пристӑньрен аяккалла кайнине пӗр чӗнмесӗр пӑхса тӑрса юлнӑ.
Дети молча смотрели, как убирали сходни, как зашипела вода под колёсами парохода и как сначала медленно, а потом все быстрей и быстрей пароход стал удаляться от пристани.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Машина пых-пых-пых! туса ӗҫленӗ, пӑрахут кустӑрмисен айӗнче шыв шӑпӑлтатнӑ.
Монотонно шумела вода под колёсами, пыхтела машина.

Унӑн кустӑрмисем айӗнче шыв ҫаврӑнса вӗреме пуҫланӑ.
Под колёсами закипела вода.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика