Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Хӑшпӗр ҫӗрте чӳрече кӗленчисем хӑйсем ҫине ӳкнӗ хуҫкаланчӑк ҫутӑна вут-хӗмӗн ялтӑраса вылянчӗҫ.

Кое-где яркими отраженными огнями играли оконные стекла.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Чӑнклатса-чӑнкӑртатса илчӗ те хӗҫ, ҫивӗччӗн шӑхӑрттарса, ун пуҫӗ тӑрринче ялтӑраса та ҫуталчӗ.

Она лязгнула и с резким свистом сверкнула у него над головой.

XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫуртсемпе хӳме-картасен тӳп-тӳрӗн те ярт-уҫҫӑн ӳкнӗ мӗлкисем чул сарнӑ ҫула ҫурмалла пат татса уйӑрнӑччӗ — пӗр пайӗ пачах хураччӗ, тепри вара яка та ҫаврака чӑмаккасемпе ҫу сӗрнӗ пекех ялтӑраса выртатчӗ.

Прямые четкие тени от домов и заборов резко делили мостовую пополам — одна половина была совсем черная, а другая масляно блестела гладким, круглым булыжником.

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑтанман, намӑссӑрла илемпе ялтӑраса кайрӗ ҫав пит, Ромашов вара, ӑнланмасӑраххӑн вӑрттӑнла инстинктпа кӑна, хӑйӗнче те Шурочкӑна ярса тытнӑ хӗрӳ пӑлхану пуррине туйса илчӗ, аллисемпе урисем, кӑкарӗ тӑрӑх пылаккӑн чупакан чӗтӗреврен туйса, уйӑрса илчӗ вӑл ҫакна.

Оно стало бесстыдно-прекрасным, и Ромашов, еще не понимая, тайным инстинктом чувствовал на себе страстное волнение, овладевшее Шурочкой, чувствовал по той сладостной дрожи, которая пробегала по его рукам и ногам и по его груди.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ӑнӑҫлӑх пирки вӑл шанӑҫне ҫухатманччӗ-ха, ҫапах та тӗтреленчӗклӗн канӑҫсӑрланма пуҫланӑччӗ ӗнтӗ, сасартӑках пӗр ят ҫиҫсе, ялтӑраса илчӗ унӑн пуҫӗнче: «Рафальский подполковник!»

Он еще не терял уверенности в успехе, но уже начинал смутно беспокоиться, как вдруг одно имя сверкнуло у него в голове: «Подполковник Рафальский!»

XII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хулан хӗвеланӑҫ енче шуҫӑм ялтӑраса хӗмленет.

На западе за городом горела заря.

II // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Вӑл сылтӑм ал лаппине кӑна вылянтарса, хӑвӑрттӑн-хӑвӑрттӑн темиҫе ҫаврӑм турӗ, ҫавна май хӗҫ лапкӑшӗ ун пуҫӗ ҫийӗнче пӗр тӑтӑш ялтӑраса ҫуталакан ункӑ пулса тӑчӗ.

 — Он сделал несколько быстрых кругообразных движений кистью правой руки, и клинок шашки превратился над его головой в один сплошной сверкающий круг.

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Патша куҫӗсенче тарӑху ҫиҫӗмӗ ялтӑраса илниех тӳнтере-тӳнтере янӑ ҫынсене ҫӗр ҫине.

И молнии гнева в очах царя повергали людей на землю.

II сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Ольга пит-куҫӗнче нимпе те сирсе яма ҫук лӑпкӑ телей ялтӑраса тӑрать.

На лице ее разлито было дыхание счастья, но мирного, которое, казалось, ничем не возмутишь.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Пӑлханнипе унӑн питҫӑмартисемпе хӑлхисем хӗрелчӗҫ; тепӗр чухне унӑн выляса тӑракан пит-куҫӗнче чӗре ҫиҫӗмӗсем ялтӑраса илчӗҫ, пиҫсе ҫитнӗ хӗрӳллӗ туйӑмӑн пайӑркисем ҫиҫрӗҫ, вӑл тахҫан иртнӗ пурнӑҫа чӗрипе туйса тӳссе ирттернӗ пек пулчӗ, унтан ҫав пайӑркасем сасартӑк сӳнчӗҫ, сасси каллех уҫӑмлӑн та ҫинҫен янӑрарӗ.

Щеки и уши рдели у нее от волнения; иногда на свежем лице ее вдруг сверкала игра сердечных молний, вспыхивал луч такой зрелой страсти, как будто она сердцем переживала далекую будущую пору жизни, и вдруг опять потухал этот мгновенный луч, опять голос звучал свежо и серебристо.

V сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Олеся пуҫне ҫӳлелле ҫӗклерӗ, пичӗ унӑн майӗпен пӗтӗмпех ачаш ӗшенчӗклӗ кулӑпа ялтӑраса ҫуталчӗ.

Она подняла кверху свое лицо, и все оно осветилось томной, медленной улыбкой.

X сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

Ҫак самантра ҫул хӗрринчи хунар ялтӑраса кайрӗ те пӗр-пӗрин ҫумне тӗршӗннӗ икӗ ҫын ҫине сап-сарӑ ҫутӑ сапрӗ.

И только уличный придорожный фонарь, вдруг зажегся и облил оранжевым светом две одинокие маленькие фигурки, прильнувшие друг к другу.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Ҫак кунхине ялтӑраса курӑнан ҫӗнтерӳ туйӑмӗ пирӗн чуна ҫутатни ӗмӗрлӗхех асра тӑрса юлчӗ.

Это был день, когда вдруг сверкнуло в душе и осталось навеки ослепительное сознание победы.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хула хӑйӗн ҫӗнӗрен ялтӑраса кайнӑ урамӗсене вӗсен умӗнче тараватлӑн уҫса пырать.

И город гостеприимно раскрывает перед ними снова засиявшие просторы своих улиц.

30 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Нумай этажлӑ ҫуртсен куҫӗсем ялтӑраса тӑраҫҫӗ.

Сияют глазищи многоэтажных домов.

30 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Уйӑх ҫутинче бронза пек ялтӑраса, вӑл пирӗн тавра хиврен ҫаврӑнчӗ, калӑн Игорьпе иксӗмӗре хыҫра, ҫав вӑрман леш енче, тӑрса юлнӑ мӗнпур хӑрушлӑхран сыхласшӑн тесе.

В лунном свете он кажется бронзовым, он заезжает круто вокруг меня, словно отгораживая нас с Игорем от всего страшного, что осталось позади, там, за лесом.

27 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Шурӑхнӑ, анчах ялтӑраса тӑракан сӑн-пичӗ тӑрӑх, эпӗ чухларӑм: ӗҫ тухнӑ.

Уже по бледной, но сияющей физиономии его я поняла, что все прошло благополучно.

26 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Тӑрсан-тӑрсан е шурӑ кӑмака, е Игорӗн урмӑшса кайнӑ пичӗ курӑнса каять, е ҫутӑ самовар хӗвел пек ялтӑраса илет.

И свет фонарика выхватывал то край белой печки, то перекошенное от ужаса лицо Игоря, то вдруг в луче ярко загорался самовар.

25 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хавхаланнӑ сӑн-пичӗ ялтӑраса тӑрать.

Радостное лицо его сияло.

23 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хуҫлатнӑ шурӑ ҫухи те яланхи пекех тирпейлӗ, таса, ҫаврака куҫлӑхӗ те, кӑвакарнӑ пӗчӗк пуҫне ухнӑ май, ӗлӗкхи евӗрех тӑрсан-тӑрсан ҫыпҫуллӑн ялтӑраса каять.

И отложной белый воротничок ее был безукоризненно чист, и так же воинственно поблескивали круглые очки на ее маленькой, порывисто кивающей седой голове.

23 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950