Шырав

Шырав ĕçĕ:

Кӑшт сăмах пирĕн базăра пур.

Кӑшт (тĕпĕ: кӑшт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унтан кӑшт аяккарах, пӗчӗк матрац ҫинче шурӑ кушак аҫи выртнӑ; Каштанкӑна курсан вӑл сиксе тӑнӑ, ҫурӑмне мӑкӑртса кӑларнӑ, хӳрине ҫӳлелле ҫавӑрса хунӑ, ҫӑмне тӑратнӑ та унтан ҫавӑн пекех чӑшлатма тытӑннӑ.
Несколько в стороне от него, на матрасике, лежал белый кот; увидев Каштанку, он вскочил, выгнул спину в дугу, задрал хвост, взъерошил шерсть и тоже зашипел.

III. Ҫӗнӗ, питех те кӑмӑллӑ паллашу // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Кӑшт шухӑшласа тӑрсан, Каштанка ӑна икӗ урипе чӑрмаласа уҫнӑ та тепӗр пӳлӗме кӗрсе кайнӑ.
Подумав, Каштанка поцарапала ее обеими лапами, отворила и вошла в следующую комнату.

(Каштанка пӗтӗм этемлӗхе питех те пӗртан мар икӗ пая уйӑрнӑ: хуҫасем ҫине тата заказ паракансем ҫине; вӗсемпе кусем хушшинче чылай пысӑк уйрӑмлӑхсем пулнӑ: хуҫисем ӑна ҫапма тивӗҫлӗ пулнӑ, анчах заказ паракансене вӑл хӑй ура хырӑмӗсенчен ҫыртма пултарнӑ) заказчиксем таҫталла васканӑ, ҫавӑнпа ун ҫине кӑшт та ҫавӑрӑнса пӑхман.
(Все человечество Каштанка делила на две очень неравные части: на хозяев и на заказчиков; между теми и другими была существенная разница: первые имели право бить ее, а вторых она сама имела право хватать за икры) Заказчики куда-то спешили и не обращали на нее никакого внимания.

I. Хӑйне хӑй япӑх тыткаланӑ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Кӑшт канса янӑ самантсенче Сергей сивӗ те вилӗ пӳрнисене, чӗрӗ пек курса, пичӗ ҫумне тыта-тыта тӑчӗ, пӗр хут кӑна мар йӑлӑнчӗ, тархасларӗ:
В короткие минуты передышки, прижимая к щеке холодные, мертвые пальцы, Сергей, словно живых, просил их:

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӑваттӑмӗш кунӗнче тин Сергей хӑйне кӑшт ҫӑмӑлраххӑн туйма пуҫларӗ.
Лишь на четвертый день Сергей почувствовал облегчение.

Эпӗ юнашарах тӑраттӑм, ӑмсаннипе кӑшт ҫеҫ макӑрса ямарӑм.
Я стоял рядом и от зависти чуть не плакал.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫакӑ мӗнешкел йывӑр асап иккенне кӑшт та пулин пӗлеесчӗ ҫав кӑпӑк ҫӑварӑн!
Знал бы тот младенец, какая это жестокая пытка!

Ӗҫлеттӗмччӗ ҫитмӗл ҫичӗ тар персе тухиччен, шахта сывлӑшӗпе сывлӑттӑм, тупата турӑшӑн, кӑшт ҫӑмӑлрах пулнӑ пулӗччӗ…
Наработался бы до чертиков, подышал бы шахтным воздухом, ей-богу, легче бы стало…

Унта унӑн, хутланакан ҫӗртен кӑшт аяларахра, ҫӗвӗ те пур.
Там есть и порез на нем, ниже сгиба.

Ирхине, шуҫӑм кӑшт палӑра пуҫласанах, Петровсем чӑтӑмсӑрлӑхне лӑплантарса, вокзала тухса утрӗҫ.
Утром, едва засерел рассвет, Петровы, смиряя нетерпение, отправились на вокзал.

Кӑшт кансан, Сергей чавсисем ҫине тӗренсе ҫӗкленчӗ те ҫурӑмӗ енне ҫаврӑнчӗ, вара, кӗлисемпе таптарса, шахтерсем хыҫҫӑн штрекалла шурӗ.
Немного отдохнув, Сергей приподнялся на локтях, перевернулся спиной вниз и, отталкиваясь пятками, пополз за шахтерами на штрек.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кӑшт ҫеҫ юлчӗ! — вулама чарӑнаймасӑрах васкаса тавӑрнӑ Сергей.
Чуточку осталось! — торопливо отвечал Сергей, не отрываясь от чтения.

Унӑн пурӗ те тӑрса кнопка ҫине кӑна пусмалла пулнӑ, вута вӑл кӑшт шывпах та сӳнтерме пултарнӑ… хӑй пурнӑҫӗшӗн ним хӑрамасӑрах.
Стоило ему встать, нажать кнопку и пригоршней воды погасить огонь… без малейшего риска для себя.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кӑшт шӳтлешкелерӗ те — ҫитет…»
Пошутила, и хватит…»

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Врач тӳпенелле пӑхрӗ, унтан, куҫӗсене алли ҫине куҫарчӗ те, кӑшт тытӑнчӑклӑрах калаҫма пуҫларӗ:
Врач посмотрел на небо, перевел взгляд на свои руки и, насупившись, заговорил:

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Халлӗхе кӑшт хӑвӑртрах ӗҫлеме те юрать-ха».
Пока можно работать немного быстрее».

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫыннине кӑшт пӗлнӗ пек те, ӑна темшӗн пурӑнӑҫ тӑрантарса ҫитернӗ, кӑшман йӳҫҫине ҫаврӑннӑ.
а кто-то другой, едва ему знакомый, которому жизнь почему-то стала мучительной обузой.

Хӑнӑхӑп… хам алӑсене пурпӗрех тивӗҫлипе ӗҫлеме вӗрентӗп…» — кӑшт ҫеҫ персе ямарӗ вӑл сасӑпах.
Привыкну… приучу свои руки к нему…» — и чуть не вслух твердила.

Чирлисен пичӗсем, тӗпсӗр шӑтӑка ӑнсӑртран пӑхса кӑшт ҫеҫ анса каяйман чухнехи пек, сасартӑках темӗнле пухӑнчӑк шухӑшлӑ пулса тӑчӗҫ.
Сделались сосредоточенно-суровыми лица больных, словно все они нечаянно заглянули в пропасть и она грозно, гипнотически поманила их.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Ӳлӗмрен кӑшт асӑрханарах ӗҫӗҫ, атту ав вӗсем хыҫҫӑн сӗтел ҫинче черкке тултарса ӗлкерейместӗн.
— Да и пить будут полегше, а то за ними не успеешь и рюмки со стола взять.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика