Шырав

Шырав ĕçĕ:

аслати сăмах пирĕн базăра пур.

аслати (тĕпĕ: аслати) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Халь ӗнтӗ, ҫывӑхрах ҫынсем калаҫнӑ май тата чӳречерен ҫутӑ курӑннӑ чух, аслати малтанхиллех кӗмсӗртеттерсе ҫиҫӗм пӗтӗм тӳпене каса-каса ялтӑртаттарчӗ пулин те, вӑл хӑрама пӑрахрӗ.
Теперь, когда вблизи говорили люди и светилось окно, ему уж не было страшно, хотя гром трещал по-прежнему и молния полосовала всё небо.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

«Шӑтӑр-шӑтӑр-шат-шат!» — пӗлӗт тӑрӑх чупса кайса шатӑртатрӗ аслати, унтан, такӑнса, сассине ӑҫта та пулин малти лавсем патӗнче е аякра хыҫалта кӗскен те хаяррӑн кӗмсӗртете-кӗмсӗртете ҫухатрӗ.
«Тррах! тах, тах! тах!» — явственно отчеканивал гром, катился по небу, спотыкался и где-нибудь у передних возов или далеко сзади сваливался со злобным, отрывистым — «трра!..»

Ҫавӑнтах аслати малтанхи пекех хыттӑн та сехрене хӑпартса тавралӑха тепӗр хут кисрентерчӗ.
Раздался новый удар, такой же сильный и ужасный.

Тӳпери тӗттӗмлӗх ҫӑварне уҫрӗ те шурӑ вутпа сывларӗ; ҫавӑнтах аслати тепӗр хут шатӑртатрӗ; вӑл шӑпланчӗ кӑна, чӑтма ҫук хыттӑн ялтӑртаттарса ҫиҫӗм ҫиҫрӗ, ҫавна май Егорушка чӑпта ҫурӑкӗ витӗр пӗтӗм аслӑ ҫула мӗн вӗҫне ҫити, пӗтӗм лавҫӑсене, Кирюхӑн жилетне те курса юлма ӗлкӗрчӗ.
Чернота на небе раскрыла рот и дыхнула белым огнем; тотчас же опять загремел гром; едва он умолк, как молния блеснула так широко, что Егорушка сквозь щели рогожи увидел вдруг всю большую дорогу до самой дали, всех подводчиков и даже Кирюхину жилетку.

Тӳпере аслати ҫиллессӗн кӗмсӗртетрӗ, ун сасси сылтӑмран сулахлялла, унтан каялла куҫса кайрӗ, вара малти лавсем патӗнче чарӑнса тӑчӗ.
Загремел сердито гром, покатился по небу справа налево, потом назад и замер около передних подвод.

Ҫил ҫеҫенхир тӑрӑх асар-писеррӗн шӑхӑрса та ҫавӑрттарса вӗҫрӗ, вӑл курӑк хушшинче чӑтма ҫук хытӑ шавланине пула аслати сасси те, кустӑрмасем кусни те илтӗнми пулчӗҫ.
Ветер со свистом понесся по степи, беспорядочно закружился и поднял с травою такой шум, что из-за него не было слышно ни грома, ни скрипа колес.

Аслати уҫӑмлӑн, янравлӑн шӑтӑртатрӗ.
Явственно и не глухо проворчал гром.

Сӑртлӑхсем хыҫӗнче аякра аслати кӗмсӗртетрӗ; уҫӑ пулса кайрӗ.
За холмами глухо прогремел гром; подуло свежестью.

II // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Эй, мӗнле ҫын эс? — мӗкӗрсе ячӗ аслати пек сасӑ.
— Эй, кто ты? — рявкнул громовый голос.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ту хушшинче ҫакӑна-ҫакӑна тӑракан чулсем ҫав кӑшкӑрашнӑ сасса та чарӑна пӗлмен аслати авӑтнине пӗтӗм таврана янӑратаҫҫӗ.
Скалы, нависшие над ущельем, многократно повторяли эти дикие крики и шумы разбушевавшихся стихий, слившиеся с ревом реки.

XXXVII. Икӗ юханшыв // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Аслати авӑтса аҫа ҫапни ту хушшинче ян та ян каять.
А гром отзывался в горах диким эхом.

Ян кайнӑ сасӑ аслати хумӗ пек каялла ҫаврӑнса килет.
Горное эхо громовыми перекатами отозвалось на его мощный голос.

XXVI. Зли-долӑ патӗнчи батарейӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каччӑн аслати пек сасси ӑна пӑшӑрхантарчӗ пулмалла.
Громоподобный голос парня обеспокоил ее.

XXXV. Хӗл каҫмалли вырӑнта // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Ку юрра мӑшӑрлатса юрлаҫҫӗ те, мӑшӑрлантарассах ҫитерет пулас вӑл! — аслати кӗрленӗ пек илтӗнчӗ ун сасси.
— Вот пойдем по домам, проверим эту песню! — громогласно изрек он.

ХХХI. Алтӑнӑври улах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Халӑх, пулӑшӑр! — аслати кӗрленӗ пек илтӗнчӗ Селямсӑз сасси.
Ратуйте, люди добрые! — кричал Селямсыз громовым голосом.

ХХIII. Таппа урӑххи ҫакланнӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак кӗтмен ыйту Соколовшӑн тӑр уяр кунхине аслати кӗрленӗ пек илтӗнсе кайрӗ.
Для Соколова этот неожиданный вопрос прозвучал как гром среди ясного неба.

V. Каҫ тӑсӑлать-ха // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑлхинче ҫаплах-ха пульӑ шӑхӑрни те аслати кӗрлени янӑраса тӑратчӗ-ха.
Свист пуль и раскаты грома все еще звучали у него в ушах.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кралич витӗрех йӗпенчӗ; ҫиҫӗм ялкӑшни ӑна курми турӗ, аслати кӗрлени илтми турӗ, хӑй ҫапах та ҫулне-мӗнне уямасӑр, тӗмсем витӗр сӑтӑрӑнса, йывӑҫ хӳттипе те пахчасем тӑрӑх ирте-ирте ҫаплах ҫумӑртан пытанмалли хӳтӗ тупаймарӗ.
Кралич промок до нитки; молнии ослепляли его, раскаты грома оглушали, но он шел, не разбирая дороги, то продираясь сквозь кустарники, то под деревьями, то по бахчам и нигде не находя убежища от дождя.

Каллех ҫиҫӗм ялкӑшса илчӗ, ту хысакне аҫа ҫапрӗ, тӳпене ишсе антарас пек хӑватлӑ аслати пӗлӗт тӑрӑх шатӑртатса кӗрлесе кайрӗ.
Снова молния очертила неровный силуэт горного хребта, и могучий раскат грома прокатился по небу, словно стремясь обрушить небосвод.

Часах тӑвӑл ҫывхарса ҫитрӗ, таркӑнӑн пуҫ ҫийӗпе хаяр аслати кӗмсӗртетрӗ, унтан таҫта ҫитсе чӑмрӗ.
Вскоре гроза приблизилась, гром угрожающе прогрохотал над головой беглеца и заглох где-то в беспредельном пространстве.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика