Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫиҫӗм пек хӑвӑрт ҫапрӑмӑр!..

Куҫарса пулӑш

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Ӑна тата ҫиҫӗм кирлӗ.

Ей не хватало молний.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫулӑмлӑ пушӑпа Вуллине ҫӗр ҫиҫӗм ҫапнӑ, Вӑл ҫавах ӳкмен.

Плетьми огней Сто молний по стволу хлестало, А он стоял.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Каҫ тӗттӗмне ҫиҫӗм шӑр та шар ҫура-ҫура ярать.

Темноту за окном рвала молния.

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ӑна вӑл ҫамки урлӑ чӑпӑрккапа туртма та тӑчӗ, анчах Прохор ҫав самантра ҫиҫӗм пек хӑвӑрт урапа ҫине хӑпарса кайрӗ те, ашӑк айӗнчен карабин туртса кӑларса, чӗркуҫҫи ҫине хучӗ.

Хотел было вытянуть его через лоб плетью, но Прохор с удивительным проворством вскочил на повозку, выхватил из-под полсти карабин, положил его на колени.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сарлака картишне, йӗпе вӗрлӗке, садри йывӑҫсен йӑлтӑркка ҫулҫисене ялкӑштарса, ҫиҫӗм ялтлатса ҫиҫрӗ.

Вспышка молнии озарила широкий двор, мокрое прясло, глянцево блестящую листву деревьев в саду.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Турӑҫӑм, ан хӗрхен! — ҫаплах кӑшкӑрчӗ Наталья, ҫил-тӑвӑл урӑм-сурӑм лӑскаса ҫавӑрттаракан, ҫиҫӗм куҫа шартармалла ҫиҫе-ҫиҫе ҫутатакан, ҫумӑр пӗлӗчӗсем капмаррӑн та хӑрушла капланса кӗпӗрленнӗ еннелле ӑссӑрланнӑ куҫӗсемпе хӑрушла тинкерсе.

Господи, накажи! — выкрикивала Наталья, устремив обезумевшие глаза туда, где величаво и дико громоздились тучи, вздыбленные вихрем, озаряемые слепящими вспышками молний.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫумӑр пӗлӗчӗн ҫаврака тӑррисене ялтӑртаттарса, хӑй хыҫӗнчен кукӑр-макӑр авкаланчӑк йӗр хӑварса, тӳпере куҫа йӑмӑхтармалла шурӑ ҫиҫӗм ялтлатса илчӗ.

Пронизывая круглые облачные вершины, извиваясь, скользила по небу жгуче-белая молния.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӳпере тул ҫути ӳкичченех тип ҫиҫӗм ялтлатса ҫиҫрӗ, чие пахчинче мӗн шурӑ шуҫӑмччен шӑпчӑксем авӑтрӗҫ.

До рассвета полыхали на небе зарницы, до белой зорьки гремели в вишневом саду соловьи.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӑмрӑк пек хура тӳпере чуна тӑвӑнтармалла чӗмсӗррӗн ылтӑн тӗслӗ тип ҫиҫӗм ялтлатса ҫиҫет.

На аспидно-черном небе в томительном безмолвии вспыхивают золотые зарницы.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗвел ҫинче вӗсем сӳнме пӗлми асар-писер ҫиҫӗм пек йӑлтӑртатрӗҫ.

Отражая солнечные лучи, они сияли нестерпимо!

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чуна тӑвӑнтарса, ҫав тери вичкӗннӗн ӳлесе ҫитнӗ снаряд сасси ӑна ҫиҫӗм пек хӑвӑрт татӑлнӑн туйӑнчӗ; ҫав кӗске самант хушшинче вара тӳпенелле питӗ сасартӑк хура пӗлӗт катрамӗ ывтӑнса хӑпарчӗ, урӑм-сурӑм хӑватлӑ вӑй пырса ҫапнипе ҫӗр чӗтренсе илчӗ, лашан малти урисем таҫта тӗпсӗр авӑра анса кайнӑ пек пулчӗҫ…

Ему показалось, что гнетущий, достигший предельного напряжения скрежет на какую-то сотую долю секунды оборвался, и вот в эту-то сотую секунды перед глазами его дыбом встало взметнувшееся черное облако, от сокрушающего удара задрожала земля, передние ноги коня как будто провалились куда-то…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кӑнтӑр ҫутинче, шуррӑн курӑнса, ҫиҫӗм ялтлатса ҫиҫрӗ.

Жиганула белая при дневном свете молния.

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл, хӑйӗн пӗчӗкҫӗ ывӑлӗпе арӑмне аса илсе, кӗскен нӗшӗклетсе ячӗ; ҫак ҫиҫӗм пек хӑвӑрт килсе кӗнӗ асаилӳрен пуҫра пӗр чӑтӑмсӑр шухӑш ҫуралчӗ: «Вӗсен куҫӗ умӗнче ҫеҫ вилес марччӗ! Тата… часрахчӗ…»

Он коротко всхлипнул, вспомянув своего сынишку, жену, и от этого вспыхнувшего, как молния, воспоминания родилось нетерпеливое желание: «Только бы не на ихних глазах убили!.. И… поскорее…»

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн куҫӗсенче йӑмӑх хӗрлӗ ҫиҫӗм ялтлатса ҫиҫрӗ, ҫӗр тайӑлса кайрӗ, унтан тата Донӑн сулахай ҫыранӗнчи хӑйӑр ярӑмӗсене хуплакан ем-ешӗл вӑрман та темле пӗшкӗннӗ пекрех хутланса илчӗ.

В глазах его багряные сверкнули зарницы, качнулась земля и словно бы наклонился зеленый лес, опушиной покрывавший противоположное песчаное левобережье.

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Шиклӗх ҫулӑмӗ ӑна тата тепӗр хут ҫиҫӗм пек ҫунтарса кайрӗ:

Еще одна вспышка страха жиганула молнией:

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӑш-пӗр казаксене лашисене парса ӗлкӗрчӗҫ вӗсем, анчах ыттисен пуҫӗсем ҫинче заамурецсен хӗҫӗсем ҫиҫӗм пек ялтлатма пуҫларӗҫ.

Некоторым казакам успели подать коней, а над остальными уже заблестели клинки заамурцев.

XXXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл купарчипе алӑка ҫиҫӗм пек хӑвӑрт тӗртсе уҫрӗ те, лаплатса ӳксе, ҫурӑмӗпе крыльцан мӗнпур картлашкине шутласа тухрӗ, ҫуна ҫине кӗрсе выртса, чылайччен, площадьрен сикӗпе вӗҫтерсе тухса кайичченех, лавҫӑна ҫурӑмӗнчен тӗрткелесе пычӗ, хыҫалтан хӑваласран хӑранипе-тӗр, ҫине-ҫинех каялла ҫавӑрӑнса пӑхрӗ.

С изумительной быстротой тот отворил задом дверь, падая, пересчитал спиной все порожки крыльца и, ввалившись в сани, долго, пока не проскакал площади, толкал возницу в спину и все оглядывался, видимо, страшась погони.

XXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Петро куҫне ҫиҫӗм пек хӑвӑрт мӑчлаттарса илчӗ, ахӑлтатса кулса ярас килнине аран-аран чарса, пӗтӗм кӗлеткипе чӗтре пуҫларӗ.

Петро молниеносно мигнул, весь затрясся от сдерживаемого хохота.

XIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗр минута яхӑн хура шӑплӑх чӳхенсе тӑчӗ, унтан каллех тӳпе тӑрӑх ҫиҫӗм ӗрӗхтерсе иртрӗ, ахаль те шуйттан шӑтӑкӗнчи пек ҫӑра сӗмлӗх пушшех тӗттӗмленсе килчӗ.

С минуту чернея полоскалась тишина, потом вновь по небу заджигитовала молния, усугубив дьявольскую темноту.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.