Шырав

Шырав ĕçĕ:

шӑрши (тĕпĕ: шӑршӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тӳпери ҫӑлтӑрсем, симӗс курӑк, чечексен шӑрши чуна хумхантарать.
Куҫарса пулӑш

Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 134–165 c.

Вӗсен шӑрши Тамарӑн шӗвӗр вӗҫлӗ те тӳрӗ сӑмсине кӑтӑклать, «курсам мана» тенӗ пек, хӑй патне туртать.
Куҫарса пулӑш

Саша Тоньӑн пичӗ те кӑшт хӗрелнине асӑрхарӗ, арӑмӗнчен эрех шӑрши кӗнине туйрӗ.
Куҫарса пулӑш

Ӑш вӑркатмӑш // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 68–99 c.

— Мӗн шӑрши кӗрет кунта сан?
— Чем же тут у тебя пахнет?

Аня… Анечка… Анна // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 3–67 c.

— Хура мунчан шӑрши тутлӑ, — сӑмах хушрӗ Боря та.
— Черная баня вкусно пахнет, — подхватил Боря.

Ритӑран эрех шӑрши кӗнине тӳрех сисрӗ Аня.
Аня сразу почувствовала, что от Риты пахнет алкоголем.

Юлашки вӑхӑтра вара Виктор Ивановичран час-часах эрех шӑрши кӗнине сисрӗ.
В последнее время чувствовала, что от Виктора Ивановича часто пахнет водкой.

Уласа пыракан юланутсемпе тар шӑрши саракан, кӑпӑкланса ҫитнӗ лашасен юхӑмӗнче пыракан Ворошилов каллех хайхи донец-лашан хушка ҫамкине, ун ҫинчи пӗчӗк кӗлеткене, шыв тӗслӗн йӑлкӑшакан ҫутӑ сабля вӗҫӗ вылянса пынине курчӗ…
Ворошилов, уносимый потоком ревущих всадников и взмыленных, пахнущих потом, коней, снова увидел оскаленную, лысую башку донца, и маленькую жилистую фигуру, и водяной блеск его клинка…

7 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Броневик ачӑхлатнӑ пек чашлатма пуҫларӗ, спиртпа краҫҫин шӑрши кӑларса, пӗлӗт пек ҫӑра тӗтӗм мӑкӑрлантарса, ҫеҫенхирелле тапранса кайрӗ.
Броневик зачихал, пустил густое облако, воняющее спиртом и керосином, покатил в степь.

3 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Эрӗм йӳҫҫиллӗ типӗ ҫил сасартӑк нӳрелет, шурлӑх шӑрши ҫапать.
Вдруг сухой полынный ветер посырел, пахнуло болотом.

1 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Кӑнтӑрла, казаксемпе перкелешнисем хыҫҫӑн, хаяррӑн кӑшкӑрашса тем тӗрлӗ усал сӑмахсем каланисене итлесе кун каҫнӑ хыҫҫӑн, — ҫак ҫӑлтӑрлӑ ӑшӑ каҫ, шӑрчӑксем чӗрӗлтетнӗ сасӑпа янӑраса тӑраканскер, эрӗм шӑрши сараканскер, уншӑн ҫав тери аван, ҫав тери илемлӗн туйӑннӑ.
И теплая звездная ночь, звенящая кузнечиками, пахнущая полынью, казалась ей — после дневной перестрелки с казаками, целого дня злобных криков и матерщины — казалась ей прекрасной:

Ҫӗнӗрен вӑрҫӑ хӗрсе кайнӑ хир енчен тусанпа тар шӑрши вӗҫтерсе килет.
С поля, где опять разгорался бой, гнало пыль и пороховую вонь.

4 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Ӑна, ҫӗклерӗҫ те, ҫул ҫинчи тусан тата тополь ҫулҫи шӑрши ҫапакан ҫумӑр айнелле йӑтса тухрӗҫ.
Его подхватили, потащили на дождь, пахнущий дорожной пылью, тополевыми листьями.

10 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Ҫумӑр шӑрши кӗрет.
Пахло дождем.

Йывӑррӑн сывланӑ май хӑйӗнчен ыхрапа эрех шӑрши перет.
Трудно дышал, обдавая ее горячим дыханием чеснока и водки.

9 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Хӑйӗнчен чӑтма ҫук эрех шӑрши кӗрет.
От него пахло водкой.

Унтан тар шӑрши кӗрет, пӑшал тӗтӗмӗ шӑрши ҫапать…
От него резко пахло потом, порохом…

8 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Тахшин ун ҫине хӑвӑрт сиксе ӳкет, хӑйӗнчен тӳсме ҫук тар шӑрши перет, вӑл ӑна тытса урнӑ пек тулла пуҫлать, ҫавӑнтах темӗн ҫивӗччӗшпе — йӗпескерпе — пуҫран лектереҫҫӗ…
Кто-то кинулся на него, остро воняющий потом, — бешено обхватил, ломая, и сейчас же ударили лезвием вскользь — мокро — в голову…

2 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Ӑшӑ сӗт шӑрши килсе кӗрет.
Запахло парным молоком.

Кӗсъинчен ҫӑкӑр шӑрши сарӑлни сисӗнет, хырӑмне каскалать, анчах постра тӑнӑ чухне ҫиме Иван Гора хӑяймасть.
Из кармана тянуло печеным запахом хлеба, в животе посасывало, но есть на посту Иван Гора стеснялся.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика