Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

аня сăмах пирĕн базăра пур.
аня (тĕпĕ: Аня) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Аня ун чухне тӗрмере ларатчӗ.

Аня сидела тогда в тюрьме.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

«Вунӑ страница вуласа тухатӑп, вара тин киле каятӑп», — ҫирӗп сӑмах парать хӑйне хӑй Аня.

«Прочитаю десять страниц и только тогда пойду домой», — решает она.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Пӗррехинче Аня шӑллӗнчен: «Манӑн чи пысӑк ҫитменлӗх, сан шутпа, мӗн?» — тесе ыйтнӑччӗ.

Однажды она спросила брата, какой, по его мнению, у нее самый большой недостаток.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Аня вара…

А Аня…

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Аня вулама тӑрӑшать, анчах пыл шӑрши, вӗлт-вӗлт сиккелекен хӗвел ҫутисемпе чепченсем чӑрмантараҫҫӗ.

Аня пытается читать, но мешают медовые запахи, солнечные блики, малиновки.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Ҫапла!.. — Аня кӗтет, куккук сас памасть.

— Да!.. — Аня ждет, кукушка молчит.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Ҫапла! — тимлесе итлет Аня.

— Да! — прислушивается она.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Куккук, куккукӑм, кала мана: «Ҫапла-и» е «ҫапла мар», — ыйтать Аня.

— Кукушка, кукушка, скажи мне: «да» или «нет»? — спрашивает Аня.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Аня йывӑҫ тӗмӗ ҫине ларчӗ, якатса тӑхӑннӑ ҫитсӑ кӗпин аркине сарса тӳрлетрӗ, вара кӗнекине уҫса хучӗ.

Аня присела на пенек, расправила наглаженное ситцевое платье, раскрыла книгу.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

«Ӑҫта-ха вӑл, чепчен?» — катӑркас тӗмӗ ӑшнелле пӑхать те Аня унта ҫаврака пуҫлӑ, шурӑ хырӑмлӑ, хӗрлӗрех каҫар пӗсехеллӗ пӗчӗк кайӑка курать.

«Где она, малиновка?» — Аня вглядывается в кусты боярышника, примечает маленькую круглоголовую птичку с белым брюшком и выпуклой рыжей грудкой.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ля-ля-ля! — янравлӑн юрласа ячӗ Аня чепчене хирӗҫ.

Ля-ля-ля! — звонко пропела Аня в ответ малиновке.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Иртнӗ ҫуркунне, Сашӑна вӗлернӗ, Аня хӑй тӗрмерен тухнӑ ҫуркунне, уншӑн ҫӗр ҫинчи пӗтӗм сӑрсем тӗксӗмленнӗччӗ, унтанпа вӑл паркра е вӑрманта кайӑк-кӗшӗк юрланине те илтменччӗ, паян ак…

В ту весну, когда погиб Саша и она вышла из тюрьмы, для нее померкли все краски на земле, она ни разу не слышала с тех пор, чтобы в парке или в лесу пели птицы, а сегодня…

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Анчах Аня вӗсене пачах асӑрхаман.

Но ничего этого Аня не замечала.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Мӗнле-ха, асамлӑ чулран — малахитран касса тунӑ евӗр чипер чӑрӑша та ку таранччен курман Аня?

Как это Аня до сих пор не видела красавицы елки, словно выточенной из цельного куска чудо-камня малахита?

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Сукмакпа Аня ҫӑмӑллӑн утса килет, утса мар, вӗҫсе килет тейӗн ӑна, икӗ аллипе кӑкӑрӗ ҫумне кӗнеке пӑчӑртаса тытнӑ та унпа чӗринчи савӑнӑҫлӑ пӑлханӑвне пусӑрӑнтарасшӑн.

Аня едва ступает по дорожке, не идет, а летит, прижав обеими руками к груди книгу, силится утихомирить радостное волнение в сердце.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Швецинче Ковалевская университетра механика кафедрине ертсе пырать! — хушса хучӗ Аня.

— А в Швеции Ковалевская ведет кафедру механики в университете! — добавила Аня.

Оля // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Аня аппӑшӗ, поэт пулма ҫуралнӑскер, обществӑна усӑллӑ пулас тесе, литература ҫулӗ ҫине тухасшӑн.

Старшая сестра Аня — поэт по призванию — искала путь в литературу, чтобы быть полезной обществу.

Оля // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Аннепе Аня таврӑнчӗҫ! — силлерӗ Володя Ольӑна.

— Мама с Аней приехали! — тормошил Володя Олю.

Каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Аня ун алли ҫине чутах ӳкмерӗ.

И Аня почти упала ему на руки.

Каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Сашӑпа Аня Петербургра вӗренме тытӑннӑранпа Володя килте ачасенчен чи асли пулса юлчӗ-ҫке…

Ведь с тех пор как Саша и Аня стали учиться в Петербурге, Володя стал самым старшим…

Каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех