Шырав

Шырав ĕçĕ:

пӗрчисем (тĕпĕ: пӗрчӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тӳпе тӗксӗмленнӗ, вӑрман кӑвак тӗтӗмпе хупланнӑ пек курӑнать, сывлӑшри юр пӗрчисем хӑвӑрттӑн пӑлханса ҫаврӑнма тытӑннӑ, хиртен сивӗ сывлӑш вӗрет…
Небо нахмурилось, лес накрылся синей тьмой, и снежинки в воздухе стали быстро кружиться, с поля дул холодный воздух…

XXIV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Сӑрт ҫийӗнче, кушакпуҫ чечекӗн мамӑклӑ вӑррисем пек, питӗ ҫӑмӑл юр пӗрчисем явӑнаҫҫӗ, ҫанталӑк ҫав тери лӑпкӑ пулин те, вӗсем, хӑйсене валли ҫӗр ҫинче вырӑн тупаймасӑр, вӗҫӗмсӗр сывлӑшра ҫаврӑнаҫҫӗ.
Над холмом, как пушистые семена одуванчика, вились очень легкие снежинки, и, несмотря на то, что погода была очень спокойная, они постоянно кружили в воздухе, не находя себе места на земле.

Ҫак хура тӑпра ҫине такамӑн ӑслӑ алли е кашни вырӑна пилӗкшер икел, е вӗренен яп-яка та ветӗ вӑррисене, е тулӑ пӗрчисене ретӗн-ретӗн тӑрӑшсах хурса тухнӑ, кунта — сарӑхнӑ ҫулҫӑсем, улӑм пӗрчисем, ҫеҫкесем — инҫерен пӑхсан ҫакӑ пӗчӗк вӑрмӑн тӑрӑхӗ евӗрлӗ.
По этому чернозему чья-то старательная рука разложила то желуди, по пять штук в кучке, то скользкие крохотные семена клена, то рядочки пшеничных зерен; тут же желтели листочки, соломинки, стебельки — издали игрушечная лесная полоса.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Хытӑ шӑнса ларнӑ пас тытнӑ чӳрече кантӑкӗсем ҫине такам вӗтӗ юр пӗрчисем сапса тухнӑ пек туйӑнать; пӳрт тӑрринче ҫил шӑхӑрса ҫӳрет, вырӑнӗнчен хӑпӑннӑ шыв юхмалли труба силлене-силлене пӳрт кӗтессине ҫапӑнса шӑлтӑртатса янӑрать, кӑмакасенче вутӑ ҫатӑртатса ҫунать…
В сильно замерзшее лохматое от налипшего инея окно, казалось, кто-то пригоршнями бросал жесткий мелкий снег; ветер со свистом гулял по крыше, кусок оторванной водосточной трубы раскачивался и с хриплым звуком ударялся об угол; в печках потрескивали дрова…

XVII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Кубань леш енчен сивӗ ҫил вӗрет, юр пӗрчисем пит ҫумне сивӗ тумлам пек пыра-пыра ҫыпҫӑнаҫҫӗ, татӑк-кӗсӗкрех пӗлӗтсем станица ҫине питӗ аяла усӑнса анчӗҫ.
Из-за Кубани веяло морозной свежестью, холодными капельками липли к лицу снежинки; клочковатые тучи низко-низко повисли над станицей.

XII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Халь Илья Федор Лукич хӑйӗн кӗскен каснӑ шурӑ ҫӳҫлӗ пуҫне каллех йывӑррӑн уснине, халӗ ӗнтӗ ҫамка ҫинчи тар пӗрчисем куҫхаршисем патнелле, сӑмса ҫинелле чупса аннине курчӗ.
— Илья видел, как Федор Лукич снова тяжело опустил свою седую стриженую голову, и теперь капельки со лба побежали к бровям и на переносье.

XVIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ку тӗлте Федор Лукич пуҫне ҫӗклерӗ, вара Илья унӑн ҫамкине ҫеҫ мар, ватӑлнӑ пичӗпе мӑйне те пӗтӗмпех тар пӗрчисем хупласа илнине курчӗ.
Тут Федор Лукич поднял голову, и Илья увидел, что не только лоб, а все его старческое лицо и шея покрыты густой испариной.

— «Вӗлерӳ» ҫинчен калас пулсан, — терӗ Илья, хӑна ҫине пӑхмасӑр; анчах тар пӗрчисем хупласа илнӗ Хохлаков ҫамки темшӗн ун куҫӗсем умӗнчех тӑрать; — кунта эпӗ мар, ху айӑплӑ, кун ҫумне тата хӑвӑн «кавалериста» — Нарыжнӑя хуш…
— Если говорить об «убийстве», — сказал Илья, не смотря на гостя; но покрытый потом лоб Хохлакова все равно стоял перед его глазами; — то тут виноват не я, а ты сам, да еще прибавь к этому своего «кавалериста» Нарыжного…

— Умсӑмахсӑр юрамасть-и? — пӳлчӗ Илья, Федор Лукичӑн ҫамки ҫине тар пӗрчисем тата ытларах тухнине асӑрхаса.
— Нельзя ли без предисловия? — перебил Илья, замечая, как капельки пота покрыли лоб Федора Лукича.

Корнейӑн вут пек пӗҫерекен ҫамкипе пичӗ ҫине пас пӗрчисем пыра-пыра ӳкеҫҫӗ.
Снежинки инея падали ему на горевшие щеки и лоб.

I // Феодосия Ишетер. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 93–110 стр.

Андрейӑн пичӗ ҫинче тар пӗрчисем йӑлкӑшма пуҫларӗҫ.
На лице Андрея блеснули бисеринки пота.

II // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Эпӗ вырнаҫнӑ пӳлӗм чӳречинчен типӗ мӑкпа чыхса тултарнӑ стена курӑнать, вӑл ҫумӑр шывӗ аннипе ытла та вараланса пӗтнӗ, сарӑ хӑмӑр тӗслӗ пулса ларнӑ, тӳпе тӑхлан тӗслех, урӑх нимӗнле тӗс те палӑрмасть; сывлӑшра каллех юр пӗрчисем вӗҫкелеме пуҫларӗҫ.
Из окна виднелась лишь стена, покрытая пятнами сырости и высохшим мхом, и нависшее над ней матово-свинцовое небо без малейшего просвета; в воздухе снова запорхали снежинки.

Хупахра // Аркадий Малов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 76–92 стр.

Унӑн ӗнме пуҫланӑ ҫӳҫ пӗрчисем шӑтӑртатаҫҫӗ, вӑл ҫапах куҫне хупса, ӗннӗ куҫхупаххисене хӗссе, вут ҫулӑмне противогазпа ҫапать, урипе таптать…
Он слышал, как постреливают от жара у него на голове спаленные волосы, зажмурил глаза, плотно стиснув обожженные веки, и все бил и бил пламя, топтал его.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Халӗ ӑна Нина Ковалева та ӳкӗтлесе пӑхрӗ, Корнилов та хулпуҫҫинчен ҫупӑрларӗ, вӑл ҫаплах пуҫӗпе улӑм тюфяк ҫумне ҫапӑна-ҫапӑна макӑрать; улӑм пӗрчисем унӑн йӗпе питне чикеҫҫӗ, анчах Володя нимӗн те туймасть.
А тут, как ни уговаривала его Нина Ковалева, как ни гладил по плечу пришедший Корнилов, он бился головой о соломенный тюфячок, который колол ему мокрое лицо, но ничего не чувствовал Володя.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Аялта шӑвакан пӗлӗтсем ҫинчен ӳкекен кӗрпе юр пӗрчисем типнӗ тал пиҫенсем ҫинче хуллен чӑштӑртатаҫҫӗ.
Сухая снежная крупа, то и дело принимавшаяся сыпать с низкого неба, легонько позванивала в сухих зарослях татарника, между которыми ползком продвигались разведчики.

Аманнӑ лашан аяк пӗрчисем ҫеҫ тӑрса юлнӑ, кӗҫҫеленнӗ хӳри ҫине улӑм, ҫӳп-ҫапӑ ҫыпҫӑнса тулнӑ, хӑй аран хускалать.
Худоребрый, покалеченный, с соломой и сучьями в свалявшемся хвосте, ковылял по холму мирный шахтерский конь.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

— Пӗрремӗшне — яшка пейзан аля партизан, иккӗмӗшне — фикасе — сӗлӗ пӗрчисем.
— На первое суп пейзан а ля партизан, на второе — фрикасе на чистом овсе.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Ҫунат пӗрчисем е хуҫӑлаҫҫӗ, е кукӑр-макӑр тикӗс мар тухаҫҫӗ.
Ребрышки или ломались, или выходили корявыми, неровными.

Куҫҫуль пӗрчисем куҫ ҫинех тухса ларчӗҫ, анчах Ромашов вӗсене шӑлмарӗ.
Слезы выступили на глаза, но Ромашов не вытирал их.

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Шурри саралнӑ, чиканла, вӑрӑ-хурахла хура куҫӗсем ун сасартӑк хевтесӗррӗн те мӗскӗннӗн мӗлтлете-мӗлтлете илчӗҫ те, кӗре питҫӑмартийӗсем тӑрӑх куҫҫуль пӗрчисем шӑпӑртата-шӑпӑртата юхса анчӗҫ.
Его цыганские, разбойничьи черные глаза с желтыми белками вдруг беспомощно и жалко заморгали, и слезы полились по смуглым щекам.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика