Шырав

Шырав ĕçĕ:

чулсем (тĕпĕ: чул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫыран хӗрринчен, тымарсемпе чулсем урлӑ ҫӑмӑллӑн чупса каҫса, туземецсем чупса та мар, ыткӑнса килеҫҫӗ.
С берега, легко перепрыгивая через корни и камни, не бегут, а несутся туземцы.

Вӑрҫӑ // Михаил Рубцов. Чумаченко А.А. Уйӑх ҫынни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Тата тепӗр самант иртсен, лаптак пек кӑна мар ӗнтӗ — йӗпе йывӑҫсемпе шыв илнӗ курӑксем тата йӑлтӑртатса выртакан чулсем ҫийӗн пӗтӗм тӳпе тасалать.
Еще мгновение, и это уже не клочок — это уже все небо сияет над мокрыми деревьями, затопленной травой, блестящими камнями.

Пирӗн кимӗсем пулмаҫҫӗ, кимӗсем чулсем ҫумне ҫапӑнса саланаҫҫӗ.
И у нас не будет рыбы, и наши лодки разобьются о камни.

Пӗр вырӑнта тӑракан шывпа ҫунакан шыв // Михаил Рубцов. Чумаченко А.А. Уйӑх ҫынни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Тангрин пулать, ҫӗр ҫӳлелле те, аялалла та сикет, тусем ҫинчен чулсем тӑкӑнаҫҫӗ, тинӗс ҫыранран тухать, пысӑк йывӑҫсем ӳкеҫҫӗ те Маклай хӳшшине лапчӑтса хураҫҫӗ.
Придет Тангрин, земля будет скакать вверх и вниз, с гор посыпятся камни, море выйдет из берегов, упадут большие деревья и раздавят хижину Маклая.

Маклай хӑнасем йышӑнать // Михаил Рубцов. Чумаченко А.А. Уйӑх ҫынни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Хумсем ӑна хуллен кӑна туртса кайса чулсем ҫине кӑларса пӑрахрӗҫ.
Волны тихонько потянули ленты за собой и швырнули на камни.

Вырӑна ҫитни // Михаил Рубцов. Чумаченко А.А. Уйӑх ҫынни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Чулсем ҫинче явкаланса ӳсекен ӳсентӑрансен ҫирӗп те пиҫӗ тымарӗсем ҫыранран тӳрех шывалла ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
С прибрежных скал свешивались прямо в воду сильные, гибкие ветки вьющихся растений.

— Чулсем самолет ҫинчен курӑнмаҫҫӗ, — ытарлӑн кулса илчӗ Васильев.
— Камешки с самолета не видны, — загадочно улыбнулся Васильев.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Синицкий, ним ӑнланмасӑр, инженера ҫилентерес мар тесе, хулпуҫҫийӗсене сиктеркелесе кӑна илчӗ: — Эпӗ тӗксӗм чулсем пуҫтарнӑ пулӑттӑм, Александр Петрович, — терӗ вӑл.
Синицкий недоуменно пожал плечами и осторожно, боясь рассердить инженера, сказал: — Я бы мог подобрать темные камешки, Александр Петрович.

… Лӑпкӑ хумсем кахаллӑн ҫыран тӑрӑх вак чулсем кустараҫҫӗ.
…Спокойные волны лениво катали по берегу гремящую гальку.

Вут пек хӗп-хӗрлӗ вӗҫен кайӑк, ҫуначӗсене саркаласа, ҫӳлелле вӗҫсе хӑпарчӗ те, ҫунса кайнӑ пек, чулсем ҫине ӳкрӗ.
Огненно-красная птица с распростертыми крыльями взлетела вверх и, как обожженная, упала на камни.

Унтан вӑл ун ҫине чулсем хучӗ, вӗсене тутӑр татӑкӗсемпе пӑкӑларӗ те Синицкирен: — Ну, хатӗр-и, сунарҫӑ? — тесе ыйтрӗ.
Затем он положил сверх нее камешки, забил тряпками, как пыжами, и, обращаясь к Синицкому, спросил: — Ну, охотник, готово?

Вӑл сивӗнме пуҫланӑ вӗтӗ чулсем ҫине выртрӗ те вилнӗ пек пулчӗ.
Он лег на остывающую гальку и притворился мертвым.

Шухӑшласа пӑхӑр-ха хӑвӑрах: ҫакӑн пек конструкторпа студента, кӗҫ-вӗҫ геолог пулаканскере, — Синицкий именчӗклӗн кулса илчӗ, — ҫап-ҫара чулсем ҫине килсе лартмалла та икӗ аппарат тыттармалла: «Акӑ сире техникӑри тӗлӗнмелли япаласем. Халӗ курӑпӑр ӗнтӗ эсир кунтан мӗнле хӑтӑлса тухнине…»
Подумать только: посадить такого конструктора и студента, почти геолога, — Синицкий скромно улыбнулся, — посадить на голые камни и дать им в руки два аппарата: «Вот, мол, вам чудеса техники. Посмотрим, как вы будете выкручиваться…»

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Вӗтӗ чулсем шӑкӑртатаҫҫӗ.
Гремела галька.

Вӑл хӑйӑр ҫинче, шухӑша кайса, шывалла, пӗрин хыҫҫӑн теприне, чулсем пӑрахса ларать.
Он сидел на песке и задумчиво один за другим бросал камешки в воду.

Вак чулсем аялалла тӑкӑнчӗҫ, ҫурӑкра шӑкӑртатса илчӗҫ.
Мелкие камешки посыпались вниз, зашумели в расселине.

Ура айӗнчи вӗтӗ чулсем шӑкӑртатаҫҫӗ те аялалла кусса каяҫҫӗ.
Звенели и катились под ногами скользкие гальки.

Каялла Синицкий патне таврӑннӑ чухне вӑл шурӑ шара аран-аран шыраса тупрӗ: ҫыран ҫинчи вӗтӗ чулсем ҫинче вӑл пачах та курӑнмасть.
Возвращаясь к Синицкому, инженер с трудом нашел белый шар: он сливался с цветом гальки на берегу.

Тинӗселле кусса ан кайтӑр тесе, инженер ун айне чулсем хучӗ те, карӑнса илчӗ, унтан, тӳрленсе тӑрса, тавраналла пӑхса ҫаврӑнчӗ…
Подложив под него камни, чтобы он не скатился обратно в море, инженер потянулся, выпрямился во весь рост и осмотрелся по сторонам…

Шыв курӑкӗсемпе чӑлханкаласа, чулсем ҫинче такӑнкаласа, Мариам шар патнелле чупрӗ.
Путаясь в водорослях и спотыкаясь о камни, Мариам подбежала к шару.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика