Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑвакал сăмах пирĕн базăра пур.

кӑвакал (тĕпĕ: кӑвакал) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ вӗсене инҫетренех асӑрхарӑм, йывӑҫ хыҫне пытанса тӑтӑм та, кӑвакал чӗпписем ман ура патнех пычӗҫ.
Я заметил их издали, спрятался за дерево, и утята подошли к самым моим ногам.

«Хайлавҫӑ» // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 10–14 с.

Пӗр шурлӑхра, йӑмра айӗнчи тӗмеске ҫинчи йӑвара, кайӑк кӑвакал чӗпписем тухнӑ.
В одном болоте на кочке под ивой вывелись дикие кряковые утята.

Кайӑк кӑвакал ушкӑнӗ пирӗн тӗлтен вашлатса иртрӗ те ҫывӑхри юханшыв ҫине анса ларчӗ.
Стадо диких уток со свистом промчалось над нами, и мы слышали, как оно спустилось на реку недалеко от нас.

Ермолайпа мелник арӑмӗ // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 132–142 с.

Питӗ янравлӑ кӑшкӑракан шапасем пур; вӗсен хушшинче кӑвакал пек кӑшкӑраканнисем те пур.
Их пение нельзя было назвать очень красивым, есть лягушки, которые звонко квакают; другие крякают вроде уток.

Пӗр ача ҫинчен // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 23–24 с.

Кӑвакал аҫи юлташӗсӗр пурӑнасшӑн пулманнипе мар иккен, унӑн пуҫне пӗр пӗчӗк пульӑ лекнӗрен вилнӗ иккен.
Значит, селезень не потому упал, что не хотел без подруги жить, а оттого, что ему в голову тоже попала одна дробинка — смертельная.

Киле чупса ҫитрӗ те куҫҫуль витӗр хӑй кӑвакал амине персе вӗлерни ҫинчен, ҫавӑнпа аҫи те пурӑнасшӑн мар пулса юриех ҫӳлтен ҫӗре персе ӳксе вилни ҫинчен ашшӗне каласа пачӗ.
Мальчик прибежал домой в слезах и стал рассказывать отцу, как он попал в уточку и как селезень тогда нарочно взвился в облака и оттуда камнем упал на землю.

«Эх, мӗншӗн вӗлертӗм-ха эпӗ кӑвакал амине! Акӑ унсӑр аҫи те пурӑнасшӑн пулмарӗ!» тесе шутларӗ ача.
Мальчик подумал: «Ах, зачем я убил уточку! Вот и селезень не захотел жить без неё».

Вӑл кӑвакал аҫине тӗллесе пенӗччӗ, анчах темле майпа амине тивертрӗ.
И случилось так, что целился он в красивого селезня, а попал в уточку.

Пӗри — кӑвакал аҫи, питӗ те хитрескер, йӑлтах чӑпар, хӑмӑр пуҫӗ ҫинче йӑмӑх симӗс йӑрӑмсем пур.
Селезень был очень красив: весь пёстрый и на ржавой голове две ярко-зелёные полосы.

Нумайччен кӗтсе тӑрсан икӗ кӑвакал вӗҫсе анчӗ.
Наконец прилетели два чирка.

Ача пӗве хӗрринче хӑйне валли хӳшӗ туса шӑркалчӑ кӑвакал кӗтме пуҫланӑ.
Мальчик устроил себе на берегу пруда шалашик и стал ждать уток.

Ват кӑвакал ами чӗпписемпе кӑмӑллӑ, ҫунат ҫапса савӑнать, хӑй тавра ҫаврӑм-ҫаврӑм хум кӑшӑлӗсем ярать.
А та на них не нарадуется; когда она, хлопая крыльями, рассекает поднятые ею волны.

Аптраман кӑвакалсем // Николай Ишентей. Николай Ишентей. Ырӑ ӗҫсен команди. Дмитрий Суслин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2013. — 34,36,40 с.

Пӑрусене ҫарана ярса таврӑннӑ чух асӑрхарӑмӑр: кӑвакал ҫемйи кӳлӗ варринче ишсе ҫӳрет.
Мы пригнали телят на луг, и уже по дороге домой смотрим: утиное семейство плавает себе посередине озера.

— Аптӑранӑ кӑвакал кутӑн чӑмнӑ тени тӳрре килчӗ пуль.
— Пропадут ведь без матери.

Хумсем ҫухаличченех кӗтрӗмӗр — кӑвакал шывран тухмарӗ.
Вот уже и волны улеглись, а утки не видать.

Хӑмӑшлӑха ҫитсен кӑвакал тепӗр хут нарт! турӗ те чиперех вӗҫсе хӑпарчӗ.
На берегу озера утка снова громко прокричала: кряк!

Кайӑк кӑвакал Чӳк ҫырминчи юман ҫӳллӗш вӗҫсе хӑпарчӗ те пирӗн ума лашлатса ӳкрӗ.
Она поднялась на приличную высоту и вдруг свалилась неподалёку.

Кӑвакал ами пире курсан нарт! тесе сасӑ пачӗ те пӑрлатса вӗҫсе хӑпарчӗ.
Увидев нас, утка встревожилась и закричала: кряк!

Кӑвакал ҫемйи кӳлӗ хӗррине шыва кӗме каять ӗнтӗ.
Семейка держит путь к озеру.

Чӑнах та, пирӗнтен пӗр вӑтӑр-хӗрӗх хӑлаҫ инҫӗшӗнче кӑвакал ами пӗр пуслӑх чӗпӗ ертсе пырать.
Действительно, в полусотне шагов от нас ковыляет дикая утка, а за ней — утиный выводок.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика