Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ваҫҫука (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унтан Ваҫҫука хулпуҫҫинчен тытса чӑмӑртарӗ:
Потом порывисто сжал плечи Васька:

57 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Степан Ильич Ваҫҫука тӗртсе: — Чуп, хирӗҫ тухса ил! Миҫе каҫ ҫывӑрман ӗнтӗ вӑл сирӗншӗн… — терӗ.
Степан Ильич подтолкнул Васька: — Беги, встречай! Ночи она не спала из-за вас…

56 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Ку лешӗ… лешӗ, шӑхличӑлли, — пӑшӑлтатрӗ Ваҫҫука Мазин.
— Это тот… тот, со свистком, — шепчет Ваську Мазин.

55 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ваҫҫука сасартӑк хӑйӗн мӗнпур шанчӑкӗсем пустуй пулнӑ пек туйӑнса кайрӗҫ.
Ваську кажется вдруг, что все его надежды напрасны.

Йыттӑн ӑшӑ ҫӑмӗ Ваҫҫука ирӗксӗрех хӑйӗн килне аса илтерчӗ.
Теплая шерсть собаки напоминает забытый домашний уют.

52 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Канашласа пӑхасчӗ, — терӗ Одинцов Ваҫҫука.
Надо бы посоветоваться, — говорил Ваську Одинцов.

51 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ваҫҫука аса илсе, вӑл шухӑша кайса ҫапла каларӗ:
Вспоминая Васька, она улыбалась и задумчиво говорила:

50 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Эй! — вӑл сасартӑк Ваҫҫука аллинчен карт туртрӗ те тепӗр вырӑна сиксе ларчӗ.
Эй! — вдруг дернул он Васька и даже вскочил с места.

43 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Кӑнтӑрлахи апат хыҫҫӑн вӗсем Ваҫҫука штабран эсэсовецсен пӗр отрячӗ мотоциклсемпе таҫта тухса кайни ҫинчен пырса пӗлтерчӗҫ.
После обеда они принесли Ваську сведения, что из штаба выехал куда-то целый отряд эсэсовцев на мотоциклах.

Ваҫҫука вӑл хӑех вырттарса утиялпа витрӗ, каллех хӑйӗн сӑмахӗсене тепӗр хут каларӗ:
Он сам уложил Васька, укрыл его рядном, снова повторив свои слова:

42 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Степан Ильич Ваҫҫука ҫенӗкре кӗтсе тӑнӑ иккен.
Степан Ильич дожидался Васька в сенях.

— Тӑр-ха, ачам — терӗ те Степан Ильич Ваҫҫука тепӗр хут ӑна хӑй хыҫҫӑн алкумне ҫавӑтса тухрӗ.
— Встань, хлопчик, — еще раз сказал Степан Ильич и потянул Васька за собой в сени.

Каҫпа такам Ваҫҫука хулпуҫҫинчен тӗкрӗ.
Ночью кто-то тронул Васька за плечо.

— Хаклӑ ывӑлӑм! — терӗ вӑл, Ваҫҫука хӑй патнелле туртса илсе.
— Дорогой ты хлопец! — притягивая к себе Васька, сказал он.

Ваҫҫука кӑштах тунката ҫинчен туртса антармарӗҫ.
Васька чуть не стащили с коряги.

41 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Эпир лайӑххӑн курса та калаҫаймарӑмӑр, — терӗ вӑл ерипен пӑшӑлтатса Ваҫҫука.
— Мы и не повидались совсем, — тихо шепнула она Ваську.

40 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Амӑшӗшӗн хӑрать — терӗ Лида Ваҫҫука пӑшӑлтатса.
За маму свою боится, — шепнула Ваську Лида.

Кайнӑ чухне Матвеич Ваҫҫука хулӑн пакет тыттарчӗ:
Когда Васек уходил, Матвеич дал ему толстый пакет:

38 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Николай Григорьевич пӳрнипе сӗтел ҫине шаккаса илчӗ те Ваҫҫука хӑй ҫумнелле туртрӗ.
Николай Григорьевич постучал по столу и притянул к себе Васька.

Митя Ваҫҫука нимӗн каламасӑр хӑйӗн кӑкӑрӗ ҫумне тытса чӑмӑртарӗ, унӑн телейлӗн ялкӑшса тӑракан куҫӗсенчен пӑхса савӑнӑҫлӑн кулчӗ…
Митя молча, без слов, прижимает к себе Васька, глядит в его одуревшие от счастья глаза и смеется…

35 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика