Чӑваш чӗлхи корпусӗ

«Юрӗ, вӗттисем, ҫӑмӑлскерсем, чӑнах та таҫтан тинӗсрен ҫумӑрпа килсе ӳкнӗ, тейӗпӗр. Ват шаписем ӑҫтан килме пултарнӑ? Вӗҫсе килнӗ тесен, вӗсен ҫунат ҫук», — шухӑшлаттӑм эпӗ.

Куҫарса пулӑш

Ӗненместӗр пулсан… // Герасим Харлампьев. Харлампьев, Г. Д. Утарта: пӗчӗк калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1964. — 84 с. — 32–33 с.

Вӗсен ӗлкинче катрамлӑхпа тӳрккеслӗх ҫук; шӗвӗр вӗҫлӗскерсем, хӗрлӗрех ӑвӑсран ҫӳхе пӳрнесемпе йӑваласа тунӑн ҫӑмӑлскерсем — изумруд тӗслӗ уҫланкӑ хӗррисенче симӗс пурҫӑн ҫине ывӑтнӑ корал мӑй ҫыххилле йӑлтӑртатаҫҫӗ.

В очертаниях их не было массивности и тупости; остроконечные, легкие, словно вылепленные тонкими пальцами из красноватого воска, они сверкали по краям изумрудной поляны коралловым ожерельем, брошенным на зеленый шелк.

II. Вӑрман мӗн калать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Вуниккӗ ҫапса пӗтерсен, сасартӑк пӗр кӗтӳ Ийе путекки сад тӑрӑх вирхӗнсе иртет: шап-шурӑ та ҫӑмӑлскерсем.

Вместе с последним ударом слышно, как по саду с вихрем проносится стая духов: злые и добрые, они одинаково легкие и белые.

Иккӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Суранӗсем иккӗшӗ те ҫӑмӑлскерсем пулчӗҫ, вӑл вара каллех строя таврӑнчӗ.

Обе раны были незначительны, и он вновь возвращался в строй.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.