Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Аслати авӑтать, ҫиҫӗм ҫиҫет

Гремит гром, и сверкает молния

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Чарӑннӑ пулсан та, мӑнтӑркка пӗлӗтсем тӳпере ҫаплах катрамланса йӑсӑрланаҫҫӗ, хутран-ситрен ҫиҫӗм ҫуталса ҫиҫет; пирӗн пуҫ ҫинче татӑк-кӗсӗк таса пӗлӗтсем те курӑнаҫҫӗ, кӑшт-кашт ҫӑлтӑрсем те пур…

В отдалении еще толпились тяжелые громады туч, изредка вспыхивали длинные молнии; но над нашими головами уже виднелось кое-где темно-синее небо, звездочки мерцали сквозь жидкие, быстро летевшие облака.

Бирюк // Николай Степанов. Тургенев И. С. Сунарҫӑ ҫрса пынисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 172 с. — 148–157 с.

Чапаев куҫӗсене кӑштах хӗснӗ, вӗсенче чуна илӗртекен чее кулӑ ҫиҫет.

Глаза у Чапаева были сощурены, и в них таилось добродушное лукавство.

Осиновка патӗнче // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Ҫав самантрах пӗр ҫумӑр пӗлӗтсӗр ҫиҫӗм ҫиҫет те аҫа ҫапать, ҫӗр кисренсе илет, купца умне, ҫӗр айӗнчен шӑтарса тухнӑ пек, ҫын тесен — ҫын мар, тискер кайӑк тесен — тискер кайӑк мар, анчах чӗре ҫурӑлмалла, темӗнле пысӑк та хӑрушӑ ҫӑмламасскер сиксе тухса тискер сасӑпа ҫухӑрса пӑрахать:

В ту же минуту, безо всяких туч, блеснула молния и ударил гром, инда земля зашаталася под ногами, — и вырос, как будто из земли, перед купцом зверь не зверь, человек не человек, а так какое-то чудище, страшное и мохнатое, и заревел он голосом диким:

Кӗрен чечек // Владимир Ухли. Аксаков С.Т. Кӗрен чечек: юмах. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34 с. — 5–34 с.

Унӑн пичӗ ҫинче хаваслӑх ҫиҫет.

На лице его играла радостная улыбка.

XXVI // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ҫиҫӗм ҫиҫет, аслати авӑтать, вӑйлӑ ҫумӑр ҫума пуҫлать.

Сверкали молнии, рокотал гром, и на землю обрушивался проливной дождь.

XII // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Леня куҫӗсем ҫутӑлса кӑна тӑраҫҫӗ, унӑн ялан лӑпкӑн курӑнакан пичӗ халӗ темле пысӑк япала пулнӑ чухнехи пек ҫиҫет.

У Лёни блестят глаза, и его обычно спокойное лицо сейчас радостно возбуждено.

1. Ҫулпуҫ сӑмахӗсем // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Кожедуб, И. Н. Тӑван ҫӗршывшӑн: летчик каласа пани. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 192 с.

Хӗрлӗрех ҫутӑ ҫуртсен сӗвек стенисене куҫкалакан мӗлкесемпе чӗртрӗ, чӳречесенче ҫиҫет.

Красноватый свет оживил колеблющимися тенями покатые стены домов, мерцал в окнах.

Лару-тӑру улшӑнать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Унӑн хытӑ хупӑллӑ шлемӗ ҫинче каҫхи шуҫӑм ҫути ҫиҫет.

Свет заката мерцал на его чешуйчатом шлеме.

Гусевӑн ҫак кунхи ӗҫ-хӗлӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Сӑнӗ селӗмлӗхпе те савӑнӑҫпа ҫиҫет.

Лицо озарялось прелестью и радостью.

Тӗтреллӗ шарик // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Капӑр-кӑпӑш хӗвел ҫиҫет.

Сияло пышное солнце.

Сенкер ӗшнере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ҫарамас чул ҫын пӗтӗм кӳлепипе тӑрать, урисем ҫӑтӑ пекех пӗрлешнӗ, аллисем ансӑр пӗҫҫисенчен лӑпчӑннӑ, вӗтӗ-вӗтӗ картлӑ пиҫиххийӗ каҫӑр кӑкӑрӗ тӗлӗнчех, унӑн хӑлхаллӑ шлемӗ, пулӑ шӑмми евӗр шӗвӗркке тӗпеклӗскер, хӗвел ҫинче тӗксӗммӗн ҫиҫет.

Каменный, обнажённый человек стоял во весь рост, ноги его были сдвинуты, руки прижаты к узким бёдрам, рубчатый пояс подпирал выпуклую грудь, на солнце тускло мерцал его ушастый шлем, увенчанный острым гребнем, как рыбий хребет.

Соацера // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Тусен тӑрринче юр ҫиҫет.

На вершинах сверкал снег.

Марс // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Кӑнтӑр полюсӗн пӑрлӑх пӑнчи куҫа шартармаллах ҫиҫет.

Ослепительно сверкало пятно льдов южного полюса.

Анса ларӑм // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Юнлӑ ҫутӑпа, — пӗрре кӑвакарса, тепре алмаз евӗр, — вылять те ҫиҫет Марс: ҫывӑракан Петербург ҫийӗн ҫӳлте-ҫӳлте, шӑтӑк-хушӑклӑ ҫи виттисем ҫийӗн, сивӗ пӑрӑхсен, пысӑк пӳлӗмсемпе пӗчӗк пӳлӗмсен, пӑрахса хӑварнӑ залсен, пушӑ керменсен хӑрӑмланса хуралнӑ маччисем ҫийӗн, ӗшенчӗк ҫынсен сис-чӳллӗ пуҫелӗкӗсем ҫийӗн.

Кровяным, то синим, то алмазным светом переливался Марс, — высоко над спящим Петербургом, над простреленными крышами, над холодными трубами, над закопчёнными потолками комнат и комнаток, покинутых зал, пустых дворцов, над тревожными изголовьями усталых людей.

Ыйхӑсӑр ҫӗр // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Картиш вӗҫӗнче ҫӳллӗ сарайӑн тусанлӑ чӳречисенчен каҫхи шуҫӑм юлашки ҫиҫет.

В глубине двора отсвечивали закатом пыльные окна высокого сарая.

Лось мастерскойӗнче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ҫиҫет, — Туй кӗрлеттерӗпӗр, авӑнӑ-мӗне пӗтерсен, шӑнтсан, те…

Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Унӑн питӗнчи куҫҫуль халь ӗнтӗ типнӗ, сӑн-сӑпачӗ ытарайми савӑнӑҫпа ҫиҫет.

Лицо ее, на котором уже высохли слезы, было радостно и прекрасно.

12 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Ун ҫинче тӑршшӗпех хӗвел ҫути илемлӗн ялтӑртатса ҫиҫет.

Мерцающее сияние разлилось по всей ее глади.

XVI // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Калаҫасса Тиунов сӑмахне ӗненсе калаҫать, куҫӗ хӑйӗн ҫивӗччӗн ҫиҫет, ҫавна кура ун тавра тӑракан ҫынсем пурте ирӗксӗрех шухӑша кайса тӑраҫҫӗ.

Говорит Тиунов уверенно, глаз его сверкает строго, и все люди вокруг него невольно задумываются.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.