Шырав

Шырав ĕçĕ:

хурӑн сăмах пирĕн базăра пур.

хурӑн (тĕпĕ: хурӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах Маша, ҫӗрте выртакан кӗленче катӑкне аллине тытрӗ те хурӑн патне чупса пычӗ, «сыв пул» тенӗ сӑмаха хырма тытӑнчӗ.
Но Маша подняла кусок стекла, подбежала к березе и принялась соскабливать со ствола слово «прощай».

39-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Маша савӑннипе «ура» кӑшкӑрас тенӗччӗ, анчах та ҫак самантра унӑн куҫӗ умне ватӑ хурӑн тухса тӑчӗ те, вӑл вара Санькӑна:
Маша хотела было на радостях крикнуть «ура», но тут взгляд ее упал на старую березу в школьном саду, и она шепнула Саньке:

Кантӑк умӗнчи ҫинҫешке хурӑн ҫилпеле авӑнса такама пуҫ таять, унӑн ҫӑмӑл тумтирӗ витӗр хӗвел ҫути курӑнать.
За окном на ветру кланялась кому-то тоненькая березка, и солнце просвечивало сквозь ее легкую одежду.

35-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Маншӑн кунта кашни хурӑн, кашни уҫланкӑ хаклӑ.
Мне ведь здесь каждая березка мила, каждая полянка.

34-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Санька, хурӑн шӑпӑр шӑршине шӑршласа, тӗксӗм ҫенӗх витӗр иртрӗ, алӑк хӑлӑпне тытрӗ.
Санька вошел через полутемные сени, пахнущие березовыми вениками, привычно нашарил скобку на двери.

Федя аллине пӗр витре шыв, хурӑн милӗкӗ, пушӑ кунтӑк тытса аяла тӑрса юлчӗ.
Федя с ведром воды, березовым веником и пустым кузовком стоял внизу.

33-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пахча кӗтессинчи нӳхреп йӑтӑнса аннӑ, ун тавра ҫӳлӗ иван-чей чечекӗпе вӗтӗ хурӑн шӑта-шӑта тухнӑ; анкарти чалӑшса кайнӑ, мӑянпа вӗлтӗрен йӑрансене пуса пуҫланӑ.
Погреб в дальнем углу огорода завалился, зарос высокими цветами иван-чая, молодыми березками; огородная изгородь покосилась, бурьян и крапива подступали к самым грядкам.

31-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Акӑ хурӑн кӑмпи… акӑ тепри… акӑ татах кӑмпа.
— А вот вам подберезовик… вот другой… вот еще гриб.

22-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫуллахи вӑрманта хурӑн хуппипе упасарри шӑрши кӗрет.
Лесной воздух в летние дни всегда так густо настоен на сосновой коре и папоротниках.

21-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Маша Санька ҫине чалӑшшӑн пӑхса шӑппӑн кӑна: — Хурӑн ҫине паллӑ тунине те куртӑм, — тесе хучӗ.
— Маша покосилась на Саньку и тихо добавила: — и как метку на березе ставил — тоже видела.

15-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Санька кӗсйинчен пекӗ кӑларчӗ, хурӑн ҫинче таса вырӑн шыраса тупса, унӑн шурӑ хуппи ҫине ҫав тери йывӑррӑн «сывӑ пул, шкул» тесе ҫырса хучӗ.
Санька достал из кармана перочинный ножик, выискал на березе чистое место и с тяжелым сердцем выцарапал на белой коре: «Прощай, школа!»

Нумайччен тӑчӗ Санька хурӑн умӗнче.
Долго стоял Санька перед березой.

Тымарӗсенчен пуҫласа хулӑн турачӗсем патне ҫитичченех тӗллӗн-тӗллӗн шурӑ, тӗллӗн-тӗллӗн хура хурӑн хуппине ятсемпе, хушаматсемпе, числасемпе, сӑмахсемпе тӗрлесе пӗтернӗ.
Меловая, в черных подпалинах кора березы от самых корней до первых толстых сучьев была испещрена именами, фамилиями, датами, надписями.

Унта, ҫаврака юшкӑнлӑ кӳлӗ хӗрринче, ватӑ, ҫапах ҫирӗп хурӑн хумханать, ҫутӑ ҫулҫисене юлхавлӑн шӗлтӗртеттерет вӑл.
Там над круглым илистым прудом стояла старая, но еще могучая береза и лениво шевелила блестящими листочками.

Вутӑ сарайӗнчен типӗ хурӑн шӑрши кӗрет.
Из сарайчика с дровами пахнуло сухой березой.

— Хурӑн, ӑвӑс та юрать.
— Березовое, можно и осиновое.

11-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Акӑ вӗсенчен пӗри вӗлле ӑшне кӗчӗ, тепӗр самантран калле тухрӗ, хурӑн турачӗ ҫине ларчӗ, ҫунатсене сарса куҫӗсене савӑнӑҫлӑн хӗскелесе татӑлтакан сассипе хӑй ӑшӑ ҫӗрсенче ҫӳренӗ хыҫҫӑн тӑван вырӑнӗсене таврӑнни ҫинчен, ҫӗнӗ пӳрт ӑна ҫав тери кӑмӑла кайни ҫинчен юрласа ячӗ.
Вот один из них юркнул в круглое отверстие скворечни, через минуту вылез обратно, уселся на ветку березы, растопырил перышки, счастливо зажмурил глаза и скрипуче запел — как видно, о том, что вот он наконец вернулся из теплых далеких стран в родные края и очень доволен своим новым жильем.

Ун пек чухне вара ачасем, ҫӗр айӗнчен тухнӑ пек, унтан та кунтан сиксе тухса хурӑн пуленкисемпе шалҫана ҫапа-ҫапа кӗртрӗҫ.
Тогда, точно из-под земли, выскакивали ребята и березовыми поленьями загоняли кол в сырую, податливую землю.

9-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ун ҫумне хурӑн пуленкисем пӑрахнӑ.
Рядом положили несколько березовых поленьев.

Шӗшкӗ, йӗлме, хурӑн йывӑҫҫисем ҫеҫ тӗтӗм тӗслӗ кӑчкисене ҫакса янӑ.
Только орешник, ольха да береза развесили длинные дымчатые сережки.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика