Шырав
Шырав ĕçĕ:
Вӗсем иккӗш юнашар пычӗҫ: Сергейӑн пуҫӗ, ҫак ҫынсен умӗнче айӑпа кӗнӗ пек, усӑннӑччӗ, Таня вара питне мӑнаҫлӑн каҫӑртнӑ та кулать, хӑй пӗр вӗҫӗмсӗр: — Акӑ эпир те килсе ҫитрӗмӗр! Ак эпир те кунта ӗнтӗ!.. — тет хавассӑн.
2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.
Ҫӳллӗ, ним хускалман Осадчий ун умӗнче тӗксӗммӗн тӑчӗ, йӗннинчен кӑларнӑ хӗҫӗ те лӑштӑр усӑннӑччӗ.Осадчий стоял перед ним, высокий, неподвижный, сумрачный, с опущенной вниз обнаженной шашкой.
XV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Страницăсем:
- 1