Шырав

Шырав ĕçĕ:

пекле (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫула май пекле Илле Иванов килсе кӗчӗ.
Куҫарса пулӑш

37 // Владимир Кузьмин. Владимир Кузьмин. Виҫӗ юман: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1986. — 144 с.

(Пире иксӗмӗре улах туса парас тенӗ пекле каламасть-и вӑл?!
Ей вдруг подумалось, что хозяин оставил их вдвоем нарочно.

Трактирти хӗр // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Ҫапла Микур вӑртах Сӳхепи вӑртахӗ петне хӑнана пекле килнӗ.
Так вот, заявился вырдах Мигур к вырдаху Сюхеби как бы в гости.

II // Ҫеҫпӗл Мишши. Ҫеҫпӗл Мишши. Ҫырнисен пуххи. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 355 с. — 162-177 c.

Эпӗ, вӑл ҫакӑн пекле татах мӗн те пулин каласан, унӑн пуҫне тараса пуканӗпе ҫапса аркатма пултӑм та, ҫенӗке, михӗсем ҫине тухса выртрӑм.
Я обещал разбить ему голову гирей, если он скажет еще что-нибудь такое же, и ушел в сени, на мешки.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Урамӗ те, ав, каҫхи урам,ян-ян… — ватӑ ҫын ятлаҫнӑ хушӑрах кузоври вутта аялалла пере-пере пӗтерчӗ те Виталий ҫӗре тӑрӑст! сиксе анчӗ, машинӑна кӑшт маларах уттарса бортсене хӑпартса ҫаклатрӗ, унтан, тем каламалла пекле, кӗреҫе сухал умнӗ пырса тӑчӗ.
Куҫарса пулӑш

10 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Те Хвеччисӗ килйыш тилхепине ҫавнашкалтарах тытса пыниле, ашшӗ вырӑнӗнче мар, амӑшӗн ҫывӑх ҫынни вырӑнӗнче пекле кӑна шутланнӑ Турчака Кули Виталишӗн халиччен.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Анчах мӗн чул нумайтарах вуланӑҫемӗн, ҫавӑн пек усӑсӑр та кирлӗ мар пекле пурӑнма тата йывӑртарахчӗ, ҫынсем мана ҫавнашкал пураннӑн туйӑнатчӗ.
Но чем больше я читал, тем более трудно было жить так пусто и ненужно, как, мне казалось, живут люди.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Курмашкӑн пӗр вунпилӗк ҫын пек пуҫтарӑнса тӑчӗҫ; хашкаканскерсем, савӑннӑ пекле пулнӑскерсем, вӗсем шӑтӑк тӗлӗнче ҫавӑрӑнкаласа, ун тӗпнелле пӑха-пӑха илетчӗҫ; тахӑшӗ кӑшкӑрса ячӗ:
Собрались зрители, десятка полтора; запыхавшиеся, оживленные, заглядывали в яму, кружась над нею; кто-то крикнул:

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫын питне вӑтаннӑ пекле пальто ӑшне пытарса лартнӑ.
Лицо человека было стыдливо спрятано под пальто.

Клещова вӑл мӗнле пӑхнине ӑнланса илмелле марччӗ: вӑл мӑкӑртатнине кӗретех киленсе, хӑш чухне тата йӑл кулса та итлесе ларатчӗ, анчах унпа паллашмастчӗ, ун ҫинчен ӑна ним вырӑнне хуман пекле, сӑмаха тӳртен те хыттӑн каласа паратчӗ:
К Клещову он относился непонятно: слушал его с явным наслаждением, даже иногда с ласковой улыбкой, но не знакомился с ним и говорил о нем грубо, презрительно:

Ҫавӑн пекле вӑл пуринпе те, паллах, манпала та калаҫатчӗ; анчах пӗр ик-виҫӗ хутчен ӗҫтерсе-ҫитернӗ хыҫҫӑн вӑл манпа пӑртак ҫемҫерех калаҫма тытӑнчӗ, пӗррехинче тата пӑртак тӗлӗннӗ пекле те каларӗ:
В этом тоне он говорил со всеми и со мною, конечно; хотя после двух-трех угощений стал относиться ко мне мягче и даже однажды сказал с оттенком удивления:

— И-яя, — пӑртак шелленӗ пекле калатчӗ трактир хуҫи, — ку аван ӗнтӗ!
— Н-нда, — не без сожаления говорил трактирщик, — это, конешно, хорошо-о!

Эпӗ астуса илтӗм: хӑйне-хӑй ҫӗҫӗпе чиксе вилнӗ извозчик Петӗр те господасем ҫинчен ҫавӑн пек калатчӗ, Уҫӑпӑн шухӑшӗсем ҫав усал старикӗн шухӑшӗсемпе пӗр пекле килсе тухни маншӑн пит лайӑх мар туйӑнса карӗ.
Я вспомнил, что вот так же говорил о господах извозчик Петр, который зарезался, и мне было очень неприятно, что мысли Осипа совпадают с мыслями того злого старика.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл кӗнекене ман алӑран илчӗ, иконӑсем ҫине ҫыракан манерлӗ пуҫне тем ӗненмен пекле суллакаласа, кӗнекене уҫкаласа пӑхса тухрӗ.
Он взял книгу из рук у меня, перелистал ее, недоверчиво покачивая иконописною головой.

Анчах Ефимушка кӗлмӗҫ манерлӗ марччӗ; вӑл тӗреклӗ йывӑҫ тункати пек ҫирӗп тӑратчӗ, ун сасси тата чӗннӗрех пекле янтӑратчӗ, сӑмаххисем тата астармалларах пулса каятчӗҫ, арӑмсем вӗсене ним чӗнмесӗр итлетчӗҫ.
Но Ефимушка не был похож на нищего; он стоял крепко, точно коренастый пень, голос его звучал всё призывнее, слова становились заманчивей, бабы слушали их молча.

Мӑшкӑласа кулнисем ҫурт тӑрри витекене ним чухлӗ те пырса тӗртместчӗҫ, питҫӑмарти шӑммийӗсем тухса тӑракан пичӗ ыйхӑланӑ пекле пулса каятчӗ, вӑл аташнӑ пек калама тытӑнатчӗ, тутлӑ сӑмахсем ӳсӗртмелле юхӑм пек юхса хӗрарӑмсене палӑрмаллах ӳсӗртсе пыратчӗҫ.
Насмешки нимало не задевали кровельщика, его скуластое лицо становилось сонным, он говорил, точно в бреду, сладкие слова текли пьяным потоком и заметно опьяняли женщин.

— Ҫамрӑк тӑрнана ватӑ шӑшисене тытса тӑмашкӑн хушнӑ… — терӗ Петӗрӗ мана, ырӑ сунман пекле.
Петр недружелюбно заметил: — Нарядили молодого журавля управлять старыми мышами…

Унӑн кӑвак куҫӗсем хуралсарах кайса шывланатчӗҫ; ҫав минутсенче вӑл тӗлӗнмелле лайӑхчӗ; вӑл ыйтни пурне те пӑртак вӑтантарса янӑ пекле туйӑнатчӗ, пурте именнӗ пекле аяккалла ҫавӑрӑнса пӑхатчӗҫ.
Голубые глаза его темнели, увлажнялись; был он в эти минуты удивительно хорош; всех как будто немножко смущала его просьба, все сконфуженно отворачивались от него.

Пурӑнӑҫ кутӑнла хӑтланса нимне уямасӑр манӑн чунӑмри хӑйӗн чи лайӑх ҫырӑвӗсенех шӑлса пыратчӗ, тӑрӑхласа кулнӑ пекле, ун вырӑнне темле кирлӗ мар ӑпӑр-тапӑр тӑратса хӑваратчӗ, — эпӗ пурӑнӑҫӑн пусмӑрлӑхне хирӗҫ ҫиленсех пит хытӑ тӑраттӑм, эпӗ ыттисем ишнӗ шыв тӑрӑхах ишсе пыраттӑм, анчах маншӑн шывӗ сивӗрехчӗ, вӑл мана, ыттисене ҫӗкленӗ пек, ҫӑмӑллӑнах ҫӗклесе тӑмастчӗ, — хӑш-хӑш чухне мана хам пӗр-пӗр тарӑн ҫӗрелле путса пынӑ пек туйӑнатчӗ.
Жизнь упрямо и грубо стирала с души моей свои же лучшие письмена, ехидно заменяя их какой-то ненужной дрянью, — я сердито и настойчиво противился ее насилию, я плыл по той же реке, как и все, но для меня вода была холоднее, и она не так легко держала меня, как других, — порою мне казалось, что я погружаюсь в некую глубину.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пӗрре эпир унпа урамра тӗл пултӑмӑр; вӑл йывӑр енот кӗрӗкӗ тӑхӑнса, пуп пек чаплӑн та ерипен утса пыратчӗ, эпӗ унпа сывпуллашрӑм; ман ҫине ывӑҫ тупанӗ айӗнчен пӑхса илсе, вӑл шухӑша кайнӑ пекле каларӗ:
Однажды мы столкнулись на улице; он шел в тяжелой енотовой шубе, важно и медленно, точно поп, я поздоровался с ним; посмотрев на меня из-под ладони, он задумчиво проговорил:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика