Шырав

Шырав ĕçĕ:

мӑнукӗ (тĕпĕ: мӑнук) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Хӑюллипе ывӑлӗ тата мӑнукӗ ҫинчен пухнӑ документсем.
— Это документы о Смелом, его сыне и внуке.

Вӑтӑр пиллӗкмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

Чиркӳ карти патӗнче, кӑвак ҫирӗксен вуллисем хушшинче, качака кӗтӗвӗ ҫӳренӗ, качакисем вылямалли япаласем пекех курӑннӑ; вӗсене хӑрах куҫлӑ фельдшер Морозов, авалхи Гюрис ткачӑн мӑнукӗ, ӗрчетнӗ, — фабрикӑри хӗрарӑмсем хӑйсен ачисем валли качака сӗчӗ нумай илнӗ.
Около церковной ограды, среди серых стволов ольхи, паслось игрушечное стадо коз; их развёл одноглазый фельдшер Морозов, внук древнего ткача Бориса, фабричные бабы много покупали козьего молока для детей.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Пӳртре, тепӗр пӳлӗмре, тӑватӑ ҫулхи ача пакӑлтатни илтӗнет, вӑл кил хуҫи карчӑкӗн тӑлӑха юлнӑ мӑнукӗ, ӑна нумай хӗн курнӑ Украинӑран иртнӗ кунсенче ҫеҫ илсе килнӗ.
В доме за стеной звонко лепечет четырехлетний ребенок, осиротевший внук хозяйки, недавно вывезенный из далекой, многострадальной Украины.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Мӑнукӗ пирки шикленсе, вӑл ҫенӗке тата картишне час-часах туха-туха пӑхрӗ.
Он часто выходил в сени, на крыльцо, прислушивался, беспокоясь, как бы не нагрянули немцы или полицаи.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Ну, ун чухне мӗнле кайрӑн? — ыйтрӗ вӑл, мӑнукӗ ҫинчен куҫне вӗҫертмесӗр.
— Ну, как ты тогда… ушел-то? — спросила она, не сводя глаз с внука.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Асламӑшӗ мӑнукӗ патне ӗсӗклесе чупса пычӗ те ӑна ыталаса чуптурӗ, Пӗркеленчӗк пичӗ тӑрӑх куҫҫуль тумламӗсем юхса анчӗҫ.
Бабушка, всхлипнув, бросилась к внуку, обняла его, целуя и причитая; слезы ручьем катились у нее по морщинистым щекам.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Мӑнукӗ ҫине пӑхса, ваттисем шурса кайрӗҫ, анчах Павел Николаевич шикленмерӗ, сасартӑк хӑй темӗншӗн: «Шурик пулӗ-ха», — тесе шухӑшласа илчӗ.
Старики побледнели, тревожно глядя на сына, но Павел Николаевич не испугался, почему-то сразу подумав: «Шурка!»

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Пирӗн вилнӗ юлташӑн, Михайло мучин мӑнукӗ кам пулать кунта?
— Кто из вас внук нашего погибшего товарища, деда Михайла?

56 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Михайло мучин мӑнукӗ вӑл пирӗншӗн хаклӑ ҫын…
Михайлов внук — дорогой человек для нас…

— Михайло мӑнукӗ йӗрет, — салхуллӑн калаҫрӗҫ партизансем.
— Михайлов внук плачет, — хмуро говорили партизаны.

Мӑнукӗ питӗ ӑслӑ калаҫать.
Внук теперь так мудрено выражался.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Аслашшӗ вара мӑнукӗ шкулта мӗнле вӗреннипе яланах интересленет.
Дедушка очень интересовался учебой внука.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Сева Малютин ӗнтӗ халь Михайло мучин мӑнукӗ вырӑнне шутланать.
Сева Малютин считался внуком деда Михайла.

28 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Аслашшӗн ҫутӑ куҫӗсем мӑнукӗ ҫине питӗ салхуллӑн пӑхаҫҫӗ.
Яркие светлячки дедовых глаз с острой тоской смотрели на внука.

24 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Михайло мӑнукӗ вӑл Генка пулать ӗнтӗ, леш, Ваҫҫук калаҫни.
А Михайлов внук — это тот самый Генка, с которым разговаривал Васек.

8 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Киле таврӑнатӑн! — кӑшкӑрчӗ мучи, мӑнукӗ патне чупса пырса.
До дому вертаетесь! — кричал дед, подбегая к внуку.

7 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Михайло мӑнукӗ юрлать!
Михайлов хлопец спивае!

Аслашшӗпе мӑнукӗ
Дед и внук

Вӑл мӑнукӗ ӑнсӑртран килсе тухнине хӑнӑхнӑ пулмалла ҫав, ҫавӑнпа пӗрмаях вӑл килессе кӗтет.
Видимо, он привык к неожиданным появлениям внука и всегда ждал его.

5 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӗсем сике-сике тӑрса, Михайло мучи мӑнукӗ килмен-и тесе чӳречерен пӑхрӗҫ.
Они вскакивали, заглядывали в окно — не пришел ли Михайлов внук.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика