Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

макӑракан (тĕпĕ: макӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тытса паратӑрах, эсрелсем! — макӑракан сасӑпа кӑшкӑрса янӑ вӑл.

Донесёте, дьяволы! — плачущим голосом сказал он.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӗсем пӗр-пӗринпе сывпуллашакан, макӑракан ҫынсем кӑшкӑрашса калаҫни ҫине ним чухлӗ те ҫаврӑнса пӑхман.

Не обращая никакого внимания на крики и разговоры плачущих, прощающихся друг с другом людей.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Унӑн арӑмӗ вара ҫемҫешке, нӑйкама та ачаш, часах макӑракан та хаяр хӗрарӑмччӗ, — чӑннипех ӗнтӗ йывӑр та усал ҫынччӗ; унӑн тата пуҫтах та ухмахрах ывӑл пурччӗ.

У него была жена, пухлая, чувствительная, слезливая и злая — дюжинное и тяжелое созданье; был и сынок, настоящий барчонок, избалованный и глупый.

Ермолайпа арман хуҫи арӑмӗ // Николай Степанов. Тургенев И. С. Сунарҫӑ ҫрса пынисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 172 с. — 17–28 с.

Префикӑсем — макӑракан хӗрарӑмсем, вӗсене вилнӗ ҫыншӑн макӑрма, унӑн ӗҫӗсене мухтама тара тытнӑ.

Куҫарса пулӑш

Авалхи Римри тата Авалхи Грецири ятсемпе сӑмахсене ӑнлантарса пани // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 315–330 с.

Унтан каллех мана ӳсӗр Иоанн атте тата аслашшӗн масарӗ ҫинче макӑракан тӑлӑх хӗрача аса килчӗҫ.

И опять мне вспомнился пьяный отец Иоанн и девочка-сиротка, плачущая над могилой деда-шахтера.

7 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Масар ҫинчен эпир пуринчен те кайран, унтӑ полици тата масар тӑприсем ҫинче макӑракан хӗрарӑмсемпе ачасем юлсан ҫеҫ тухса кайрӑмӑр.

Мы с Васькой ушли с кладбища после всех, когда там оставались только полиция да плачущие над могилой матери с детьми.

7 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Эпӗ ун ҫине пӑхса савӑнатӑп; юррӑн макӑракан сӑмаххисем, трактир шавланине ҫӗнтерсе илсе, тата вӑйлӑрах, илемлӗрех те кӑмӑллӑрах янтӑраҫҫӗ:

Я смотрю на него и радуюсь; а рыдающие слова песни, победив шум трактира, звучат всё сильнее, краше, задушевнее:

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ун хыҫҫӑн вара «Макӑракан упӑшкана» вуласа эпӗ куҫҫуль тухичченех ахӑлтатса кулаттӑм.

А вслед за этим я до слёз хохотал, читая «Плачущего мужа».

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Николай патша пулнӑ чух Аракчеевӑн сарӑхнӑ, ҫав тери усал та хаяр кӗлетки куҫ умӗнчен ҫухалать — Анастасия тупӑкӗ умӗнче макӑракан Рогнеда пек, анчах унӑн шкулӗ ӳссех пырать, вӑл лартса хӑварнӑ ҫынсем, унӑн ученикӗсем малаллах пыраҫҫӗ.

В царствование Николая желтая, желчная, злая фигура Аракчеева нежно исчезает — Рогнедой, плачущей на гробе Анастасии, но школа его растет, но его ставленники, его ученики идут вперед.

Малалла ҫырас вырӑнне каласа пани // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Пӗр сӑмах каламасӑр, вӑл мана вилкӑпа сутӗн ҫине тӗллесе кӑтартрӗ, ӗсӗклесе тата калаҫа-калаҫа макӑракан Василе асӑрхаман пек пулса, малалла ҫиме тытӑнчӗ.

Не говоря ни слова, предложил мне глазами вилку и холодец и продолжал есть, будто не замечая всхлипывающего и причитающего Василя.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Вӑл хӑйӗн кӑкӑрӗ умне пуҫне хурса макӑракан Софйӑпа вӑрттӑн сывпуллашнӑ.

Он тайком прощался с Софьей, плакавшей у него на плече.

VIII сыпӑк // Андрей Краснов. Катаев В.П. Эпӗ — ӗҫхалӑх ывӑлӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 112 с.

Каллех нимӗҫ хулин урамӗнче макӑракан ача тӗттӗмрен тухса тӑрать…

Опять выплывает из темноты лицо плачущего мальчугана на улице немецкого городка…

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Ҫын асӑмне унӑн пӗтӗм пурнӑҫӗ пырса кӗнӗ чухнехи ҫак юлашки минутсенче Васильев куҫҫулӗпе макӑракан ача пичӗсене кӑна куракан пулчӗ: вӑл нимӗҫсен пӗчӗк хула урамӗнчи ачана, ача ҫуртӗнчи тӑлӑх ачасене курать.

В эти последние минуты, когда в сознании человека проносится вся его жизнь, Васильев видел только плачущие ребячьи лица: ребенка на улице немецкого городка, сирот из детского дома.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Вӑл пуҫне ҫӗклесе макӑракан Марья Ивановна ҫине каллех пӑхрӗ.

Он поднял голову и снова посмотрел на плачущую Марью Ивановну.

Улттӑмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Хӗрарӑмсем нумайӑшӗ макӑракан ачисене йӑтнӑ.

Многие женщины несли на руках плачущих ребятишек.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Пӗртен-пӗр чӳречене ҫаплах-ха татти-сыпписӗр бомбардировка сасси чӗтрете-чӗтрете илет, ҫине-ҫинех хӑрушлӑх пуррине аса илтерсе тӑрать вӑл; пӗрре аманнисем курӑнаҫҫӗ пек ӑна, юн курӑнать пек, тепре пӳлӗме чуласа кӗрекен бомбӑсемпе осколкӑсем курӑнаҫҫӗ пек, кӗҫех хӑйне, вилме пуҫланӑскерне, ҫыхса яракан чипер сестра, хӑйне шеллесе макӑракан сестра курӑнса каять, хӑйне уезд хулинчен ӑсатса яракан амӑшне курать вӑл, амӑшӗ, куҫҫуле юхтара-юхтара, хӑват кӳрекен икона умне тӑрса, чун-чӗререн кӗлтӑвать пек, ҫаксене курать те вӑл, каллех ҫывӑрса кайма пултарайманнине туйса илет.

заставлявших дрожать стекла в единственном окне звуках бомбардирования и снова напоминали об опасности: то ему грезились раненые и кровь, то бомбы и осколки, которые влетают в комнату, то хорошенькая сестра милосердия, делающая ему, умирающему, перевязку и плачущая над ним, то мать его, провожающая его в уездном городе и горячо, со слезами, молящаяся перед чудотворной иконой, — и снова сон кажется ему невозможен.

14 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Ӗсӗклесе макӑракан Танька, манерсӗр ҫухӑрса, ун патнелле ыткӑнчӗ:

И тут, захлебываясь от слез, Тонька бросилась к ней искать спасения, крича с отчаянием:

Чӑмӑр Танька пӑр ирӗлтерчӗ // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ӑна хирӗҫ макӑракан Нюра сиксе тухрӗ:

Заплаканная Нюра метнулась ей навстречу.

Шавлӑ халӑх // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Амӑшӗ хӑйӗн пӑланне чарчӗ те тепӗр хӗрарӑмран макӑракан ачана хӑй аллине пама ыйтрӗ.

Мать немного придержала своего оленя и попросила другую женщину подать ей крикуна.

Тундрӑра // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 165–178 с.

Макӑракан Йоҫҫӑха шеллесе, анчах та тӗлӗнмесӗр пӑхать.

Она смотрит на Иосифа с жалостью, но без удивления.

Пӗрремӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех