Шырав

Шырав ĕçĕ:

ларнӑ (тĕпĕ: лар) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫинҫе вӑхӑтӗнче тӳрӗ килсен, Тӗмеркке те ӗҫсӗр ларнӑ.
Настала пора на синьзе собираться — Тимеркке среди первых, кто бросал работу.

Тӗмерккепе Утлас // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Арӑмӗ, Улиҫ, пӗтӗм тӑванӗ-хурӑнташӗсене манса ача пӑхса ларнӑ хушӑра, Тӗмеркке таврари пуянсемпе паллашса пӗтнӗ, вӗсенчен ӗҫ тума вӗреннӗ.
В то время как жена Улись денно и нощно сидела с детьми, он перезнакомился с богатыми людьми в округе, научился у них проворачивать большие дела.

Ӗнер таврӑнсан пӗр саманта канма ларнӑ пулмалла старик, стена ҫумне таяннӑ та ҫывӑрсах кайнӑ.
И Яндул увидел старика, полулежащего на лавке. Видимо, он прикорнул здесь ночью.

Таркӑн // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

…Паян та, иртнӗ уйӑхра та… мӗн хӑй астӑвассах ҫын патӗнче вӑл, ют ҫӗрте, суранлӑ ӳт-тирпе урамра ҫарамас ларнӑ пек.
…Вот и сегодня, и месяц назад, да и сколько себя помнит, Яндул все время в чужих людях, словно раздетый израненный, сидит посередь улицы на виду у всех.

Пӗрпеклетес тесе хӑрах ҫӑпатине старик шыва ярса шӳтеркелесе те аппаланнӑ пулас, пичӗ пӗрӗнсе, пӗчӗккӗленсе ларнӑ.
Чтобы уравнять их по размеру, старик, видать, нарочно ступал большим лаптем по воде — он сморщился и стал чуть меньше…

Ҫынни, лаши, урапи — пӗтӗмпех кӗрлесе анса кайса пӗр самантра ҫӗрпе хупланса ларнӑ.
Вместе с лошадью и возницей, ехавших берегом Волги, вдруг провалился.

Ҫил-тӑманлӑ каҫ // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Кӑҫатти те шӑтӑк ав, ури кӗлисем пӗлми пулса ларнӑ.
Валенки тоже дырявые, подошвы сношены вконец.

Хаярланса ларнӑ.
И ожесточился смертельно.

Каҫхи сӑмах // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Сан хуҫу пулнӑ Михеев купса та ҫамрӑк чух чӑвашсем хушшинче тиекре ларнӑ.
Твой хозяин в молодости тоже всего-навсего дьяком служил в чувашской стороне.

Пӑч тӗттӗме тӑрса юлнӑ Янтулпа Михайлов анӑраса ним тума пӗлмесӗр ларнӑ хушӑра тӗпелтен каллех хуҫа сасси илтӗнчӗ.
Друзья, растерявшись от слов хозяина молча продолжали сидеть в темноте за столом, а от стойки снова донесся голос кабатчика:

Хупахри тытӑҫу // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Кӑштах курпунне каларса ларнӑ Янтул Михаилов ҫине ҫаплах юратмасӑр пӑхать-ха.
Слегка сгорбившись, Яндул по-прежнему смотрел на Михайлова холодно, с недоверием, хотя больше не спорил.

Мӑйӑх та, сухал пекки те тин ҫеҫ палӑра пуҫланӑ-ха унӑн, сухал пӗрчийӗсем те тӑм тивнӗ пек сарӑхса, темӗнле пӗтӗрӗне-пӗтерӗне ларнӑ.
Усы и борода только-только начинают пробиваться;

Трактирти хӗр // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Леш хӗрринчи утрав сӑмсахне пӑр купаланса ларнӑ.
На противоположном берегу, правда, еще громоздятся бурые льдины.

Туссем // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Сан ӑшна йӑшкӑн нумай пуҫтарӑнса ларнӑ, ҫавӑнпа тунсӑхлатӑн эсӗ.
Черноты, значит, много в душе твоей накопилось, вот тебе и тошно.

— Сире валли мӗн илсе килес? — тесе ыйтрӗ вӑл, чӗлхи ҫакланса ларнӑ пек, юлашки «с» сас палли ҫине пусӑмласа.
— Что прикажете принести-с? — изогнулся он в поклоне, изо всех сил напирая на звук «с», будто у него заедало язык на этом звуке.

Чӗтреве ернӗ Ивук пӑвӑнса ларнӑ пек пулчӗ.
И, дрожа от страха и гнева, проговорил, запинаясь:

Ҫӗрлехи ҫул // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Вӑл пӗртен-пӗр куҫне ялкӑштарса Ивук сӑмси умнех кӗтеслӗ-кӗтеслӗ кистен илсе пычӗ, пӗр кӗтессине хытса ларнӑ хура ҫӳҫ пайӑркине кӑтартрӗ.
И, сверля Ивука глазом, поднес к самому его носу ребристый кистень с прилипшими на нем кровью и прядью черных волос.

— Ку хута эсӗ май килсен ҫар кӗпӗрнаттӑрӗ аллинех тыттар, — терӗ ӑна ӗнер кулава хӑй патӗнче чей ӗҫсе ларнӑ чухне, — Часрах салтаксем яччӑр.
«Ты эту бумагу, коль сумеешь, вручи самому военному губернатору в руки, — напутствовал его вчера волостной голова, — Солдат пусть скорее присылают.

Пӗр сехет маларах уя тухса ларнӑ хура мӗлке те ун хыҫҫӑн хула ҫулӗ еннелле пӑрӑнчӗ.
А засевшая в поле часом раньше Ивука чья-то тень тоже последовала за ним…

Сасӑсем шӑпланмарӗҫ: ҫав-ҫавах вӑйлӑ ҫил макӑрса йӗрет пек, тулта пӗренесем шартлатса ҫурӑлаҫҫӗ пек, йывӑҫ ҫумӗнче улатакка чарӑна пӗлми сӑмсипе шаккаса ларнӑ пек…
Куҫарса пулӑш

Юлташ сӑмахӗ // Валентин Урдаш. «Ялав», 1948, 11№ — 27–28 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика