Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кулакан (тĕпĕ: кул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Кайран, Семиносӑн йӗкӗлтӳллӗ кулакан пичӗ ман патах ҫывхарсан, вӑл манран «пурне те куратӑр-и эсир?» тесе ыйтсан, манӑн шухӑшӑм та ҫирӗпленчӗ.

Потом она утвердилась, когда Семинос пододвинул ко мне вплотную свое насмешливое лицо и спросил, как у меня со зрением.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Олимпиада Таллерова. Криштоф Е.Г. Ҫу уйӑхӗ — экзамен умӗнхи вӑхӑт: повесть. Вырӑсларан О. Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 144 с.

«Лайӑх арҫын хӗрарӑмпа вӑрҫмасть, кулакан пит ҫине ҫӗкленӗ алӑ та анмасть».

«Хороший мужчина не спорит с женщиной, поднятая рука никогда не падает на улыбающееся лицо».

XIX // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ли Лань-инӑн кулакан куҫӗсенчен куҫҫуль пӑчӑртанса тухнӑ:

Тогда из смеющихся глаз Ли Лань-ин вдруг полились слезы:

XIX // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Яков Тарасович ҫӳҫенсе илнӗ, пичӗ ҫинчи пӗркеленчӗкӗсем, кулакан куҫӗсем патӗнчен тапранса тутисем патне ҫитиччен, пайӑркан-пайӑркан сарӑлнӑ, кукша пуҫӗ, темӗнле, тӗксӗмрех ҫӑлтӑр евӗр ҫуталса тӑнӑ.

— Яков Тарасович вздрогнул; морщины разошлись по лицу его лучами от улыбающихся глаз к губам, и вся его лысая голова стала похожа на какую-то темную звезду.

XIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӗреннӗ чух выҫӑпа кӑнас мар тесе, ултӑ ҫул хушши, пӗр татӑлмасӑр, темӗнле тункатасене хут вӗрентсе пурӑнтӑм, вӗсен нимӗн именмесӗр хамран кулакан ашшӗ-амӑшӗсенчен мӗн чухлӗ мӑшкӑл тӳсрӗм…

Чтобы учиться и не издохнуть с голода, я шесть лет кряду обучал грамоте каких-то болванов и перенес массу мерзостей со стороны разных папаш и мамаш, без всякого стеснения унижавших меня..

X // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫакӑ, шӑлсӑр ҫӑварне ейсе, виртлесе кулакан пит, Фомара пӑшӑрхануллӑ шиклӗх хускатса, унӑн пӗчченлӗх ӑнланӑвне пушшех те вӑйлӑлатнӑ.

Это лицо с беззубым ртом и ехидной улыбкой, возбуждая у Фомы неприязнь и опасение, еще более усиливало в нем сознание одиночества.

IV // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Мухинӑн шурӑ куҫхаршиллӗ те кулакан сӑнне, унӑн тӳпе пек сенкер куҫӗсене, хӗвел ҫинче шуралса кайнӑ ҫӳҫ пайӑркине, унӑн ҫирӗп шӑм-шакне халӗ те аван астӑватӑп.

Как сейчас вижу улыбающееся белобровое лицо Мухина, его голубые зоркие глаза, прядь выгоревших на солнце волос, всю его крепкую фигуру.

10. Ҫапӑҫӑва яланах хатӗр // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Кожедуб, И. Н. Тӑван ҫӗршывшӑн: летчик каласа пани. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 192 с.

Гарри пӗрре хӑйне тӑрӑхласа кулакан совет шофёрӗ ҫине, тепре лӑпкӑ та тӗксӗм, чӗмсӗр улӑпсем ҫине пӑхрӗ.

Гарри смотрел то на насмешливо улыбавшегося советского шофера, то на этих тихих великанов, мрачных и молчаливых.

Ют ҫӗршыва пӑхӑнтаракан // Александр Клементьев. Тихонов Н.С. Пакистан ҫинчен: калавсем; вырӑсларан А. Клементьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 99 с.

Ҫакӑнта мана ирӗкре пурӑннӑ чухнехи праҫниксем аса килчӗҫ: хаваслӑх, кулӑ, чечексем, юрӑсем, музыка; ҫынсен уҫӑ кӑмӑлпа кулакан пит-куҫсем, ачасене парнесем парасси, каҫхине — тулли сӗтел тавра ларса тухнӑ ҫывӑх ҫынсем, тӑвансем хушшинче пӗр-пӗрне тав курки ҫӗклесси; шалт тӑвасси, ташӑсем — пурте аса килчӗҫ.

Вспомнились тут мне наши праздники на воле: веселье, смех, цветы, песни, музыка; улыбающиеся лица людей, подарки ребятам; вечером заздравные чаши в кругу близких, родных, за столами, полными всякого добра; шутки, танцы…

Хӗрлӗ ялавсем // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Ҫӳлӗ те сарлака ҫамка, аяккинелле туранӑ ҫутӑ-хӑмӑр ҫӳҫ, вӑрӑм та ҫӑра куҫхаршисем, пысӑк хӑмӑр куҫсем, ҫӑра кӑна хура куҫхӑрпӑкӗсем, хулӑн, ялан кулакан тутисем — акӑ ҫав ҫулсенчи ывӑлӑн портречӗ.

Широкий, спокойный лоб, светлые волосы, зачёсанные набок, длинные брови, большие карие глаза с продолговатым разрезом и густыми чёрными ресницами, полные, постоянно улыбающиеся губы — вот портрет сына тех лет.

«Ан вӗҫсем эс, хура ҫӑхан» // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Вӑл кантӑк витӗр хӗвел йӑлтӑртатнине, ӑшшӑн кулакан кукамӑшне, алӑк патӗнче тӑракан савӑнӑҫлӑ амӑшне, юлашкинчен тата пукан хыҫӗ ҫине ҫакса хунӑ формӑллӑ ҫӗнӗ платьине курать.

Видит солнце за окном, улыбающуюся бабушку, весёлую маму в дверях и, наконец, форменное платье на спинке стула.

Маруся вӗренме тытӑнать // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Часах ман пата Абдулка ҫӑмха пек йӑванса анчӗ, ун хыҫҫӑн, туйине сӗтӗрсе, чӑрмаланса пӗтнӗ Уча ҫитрӗ, унтан Тонька, юлашкинчен — кулакан Васька.

Скоро ко мне в овраг кубарем скатился Абдулка, за ним приполз, волоча за собой сломанный костыль, весь исцарапанный Уча, потом Тонька, и последним свалился улыбающийся Васька.

1 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

— Ну, апла мар, — тет пӑртак шухӑшланӑ хыҫҫӑн Тимахви, — вутӑ пуленкине ишме лайӑхрах — вӑл ҫӑмӑл… — тӗлӗнсереххӗн пӑхать вӑл ахӑлтатса кулакан юлташӗсем ҫине.

— Ну нет, — после некоторого раздумья отвечает Тимофей, — полену лучше — оно легче… — и удивленно смотрит на хохочущих товарищей.

Паллашӑр, тархасшӑн! // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Карапсем хупӑ куҫсемпе кулакан Магацитлӑн улӑпла статуйин урисем тӗлнелле тӳперен ӳкеҫҫӗ.

Корабли падали с неба к ногам гигантской статуи Магацитла, улыбающегося с закрытыми глазами.

Гусевӑн ҫак кунхи ӗҫ-хӗлӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ушкӑн-ушкӑн ҫӑлтӑр вара хытӑрах та хытӑрах йӑлтӑртатать, халӗ тӗлӗрекен туратсем, ҫиҫкӗнекен чул муклашкисем тата ларакан Магацитлӑн ыйхӑра кулакан сӑнӗ уҫӑмлӑнах курӑнаҫҫӗ.

А созвездия горели всё ярче, и теперь ясно были видны заснувшие ветви, поблёскивающие камушки и улыбающееся во сне лицо сидящего Магацитла.

Пусма ҫинче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ку — ыйхӑ витӗр ӗмӗр-ӗмӗр кулакан, ларакан, мӑкпа витӗннӗ, йывӑр кӗлеткеллӗ Магацитл ӗлкипе танлаштарсан.

Рядом с грузным очертанием, покрытого мхом, вечно улыбающегося сквозь сон, сидящего Магацитла.

Сенкер ӗшнере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Пӗр вӑтӑр ҫултан иртнӗ, мӑшкӑласа кулакан куҫсемлӗ тата темле ӑраснах ҫавӑрӑнакан ҫивӗч чӗлхеллӗ, ҫирӗп, таса хӗрарӑм Натали Козловская пуринчен те лайӑхрах каласа кӑтартатчӗ.

Лучше всех рассказывала Наталья Козловская, женщина лет за тридцать, свежая, крепкая, с насмешливыми глазами, с каким-то особенно гибким и острым языком.

VIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Йӑл-ял кулакан Брка вӗсене лӑпкӑн та чун-чӗререн сывлӑх сунчӗ, вӗсене курнишӗн савӑнчӗ.

Брка спокойно и сердечно их приветствовал, он улыбался, радуясь, что наконец они встретились.

38 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Партизансем юрла-юрла темскертен кулакан нимӗҫсем иртсе кайиччен тӑхтарӗҫ.

Партизаны подождали, пока прошли немцы, которые пели и над чем-то смеялись.

35 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Нью-Йоркра вӗсем ҫине пӑхса йӑл кулакан ҫын, — ку, чӑн та, ытла тӗлӗнмелли япала, тухатнӑ пекех мар-и; ӑна курсан вӗсем иккӗш те шак хытса кайрӗҫ.

Человек, дружелюбно улыбающийся им в Нью-Йорке, — это было чудо, чуть не колдовство, при виде которого оба они остолбенели.

II // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех