Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

карчӑка (тĕпĕ: карчӑк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах карчӑка илтме те кирлӗ пулман.

Но старушке и не надо было слышать.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

— Анне, анне! — тесе кӑшкӑрнӑ ушкӑнри хӗр пӗр карчӑка, виҫ-тӑват ҫулхи арҫын ачана ҫавӑтса пыраканскере.

— Мама, мама! — кричала девушка, шедшая в караване, старушке, тащившей за руку маленького мальчика трех или четырех лет.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

— Вӑрҫӑр, ятлӑр мана, карчӑка, пӗтӗмпех сӳпӗлтетсе кайнӑ ухмахскер!

— Поругайте, поругайте меня, старуху, совсем заболталась, глупая!

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ҫак вӑхӑтра карчӑка такам чӗннӗ:

И в это время Кречетову окликнули.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

— Ан шавлӑр! — тенӗ Коля карчӑка.

— Тише! — сказал он.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ҫак кӑмӑлсӑр, усал карчӑка тӗрӗссине каласа пама хӑрушӑ пулнӑ.

Страшно было открываться этой неприязненной, злобной старухе.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Соломин вӑрҫӑччен ҫак пӗчӗк те йӗкӗлти карчӑка, ҫынран кӗвӗҫсе ҫисе калаҫма ухатаскерне, пӗрре те юратман.

Соломин раньше не любил маленькую ехидную старушку, сплетницу и завистницу.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ну, мӗн тума кирлӗ сана ҫав ухват? — кӑшкӑрса пӑрахрӗ вӑл ачана тумлантарнӑ хыҫҫӑн алшӑллипе ухвата чӗркеме тытӑннӑ карчӑка.

Ну, куда тебе рогачи нужны? — обрушился он на старуху, которая, одев мальчика, начала полотенцем связывать рогачи.

XXII сыпӑк // Михаил Юрьев. Корольков Ю.М. Леня Голиков партизан: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 340 с.

Ирина кулса ячӗ, комод патӗнчен аяккалла пӑрӑнчӗ, карчӑка кӑмӑллӑн тытса лӑпкарӗ.

Ирина засмеялась, отошла от комода, ласково потормошила старуху:

XVI сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Ҫак чухӑн хресчен хӗрарӑмӗн мана, выҫӑхса ҫитнӗ уксах карчӑка, ҫӑкӑр панӑ хуп-хура аллисем сирӗн шап-шурӑ та ачаш аллӑрсенчен пин хут та илемлӗрех!

Черные-пречерные руки вот этой бедной женщины, что накормили меня, голодную и хромую старуху, в тысячу раз прекрасней ваших белых-белых холеных рук!

Виҫӗ чаплӑ майрапа ыйткалакан карчӑк ҫинчен // Макар Хури. Инди юмахӗсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 102 с.

Уҫҫӑн калаҫакан, пӗр самант та пушӑ ларма пӗлмен вӑрӑм та хыткан карчӑка ялта пурте Влисса инке тесе чӗннӗ.

Эту высокую и худенькую женщину, не умевшую ни минуты сидеть без дела, в деревне все называли Влисса инке.

Тӗрлӗрен пирсем тата кавирсем // Валентина Минеева. Минеева В.А. Чӑвашсен эрешлӗ пир-авӑрӗ: кӗнеке-альбом. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2008. — 182 с.

«Ырӑ каҫ пултӑр», — тет вӑл ҫепӗҫҫӗн пӗр карчӑка, тӑваткӑл куҫлӑ пысӑк тутарӗпе пӗркенсе уҫа сывлӑшпа сывлама тухнӑскерне.

Она ласково говорит «добрый вечер» чьей-то бабушке, вдыхающей свежий воздух под защитой огромной клетчатой шали.

Иккӗмӗш сыпӑк // Олимпиада Таллерова. Криштоф Е.Г. Ҫу уйӑхӗ — экзамен умӗнхи вӑхӑт: повесть. Вырӑсларан О. Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 144 с.

Карчӑка ҫапла ответлерӗҫ:

Старухе ответили:

Николаевска илни // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Ҫакӑн хыҫҫӑн хӗрне, манӑн ҫак ырӑ кӑмӑллӑ карчӑка ӗнтӗ, чӗнсе илчӗ те чӗркуҫҫисем ҫине ларса, виҫӗ хутчен ҫӗре ҫитиех пӗшкӗнсе пуҫҫапма хушрӗ.

И приказала невесте, то есть моей благоверной старухе, опуститься на колени да поклониться три раза до земли.

XXVII // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ватӑ Сунь юр пекех шуралса кайрӗ, пӗтӗм вӑйне пухса кулнӑ пек турӗ те, лаши умне тӑрса карчӑка пӳлсе хучӗ:

Старик Сунь побелел как снег, но, выжав из последних сил скорбную улыбку, загородил собой коня:

XXIV // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

— Кил-ха кунта! — карчӑка аллинчен ярса тытрӗ вӑл.

— Иди сюда! — схватил он за руку старуху.

XXIV // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

— Ван карчӑка начар лаша лекнӗ, — терӗ Го Цюань-хай.

— Короче говоря, старухе Ван досталась плохая лошадь, — сказал Го Цюань-хай.

XXIV // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ван карчӑка ҫитмен пурнӑҫран хӑтарасси — пирӗн ӗҫ.

И наш долг помочь старухе Ван выбраться из нищеты.

XXIV // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Кӑмӑлсӑр карчӑка асӑрханӑ Го Цюань-хай ун патне пычӗ, ватӑ ҫын хуйхине пусарас тесе, ҫапла ыйтрӗ:

Видя, что старуха совсем расстроена, Го Цюань-хай подошел к ней и участливо спросил:

XXIV // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ҫине тӑхӑннӑ япалисене ҫурса пӗтернӗ, анчах ҫаплах вӑрҫма чарӑнман карчӑка пӳрте илсе кӗрсе кайсан, лавҫӑ пухӑннӑ ҫынсене ҫапла ӑнлантарчӗ:

Когда растрепанную и причитающую старуху удалось все-таки под руки увести в дом, возчик рассудительно объяснил собравшимся свое поведение:

ХХIII // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех