Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Тӗслӗхрен, Павӑл хӑйӗн пиччӗшӗ Михаил патне Вяткӑна (хальхи Киров хули) кайса килни, Максимов-Кошкинскипе Шупашкарта тӗл пулни, Тал-Мӑрсана пӗрле хамӑр театр пуласлӑхӗ пирки, шутлани, чаплӑ ӑстаҫӑ Амати тунӑ сӗрме купӑса туянни т. ыт. те П. Осипов биографийӗнче чӑнах пулнӑ самантсене аса илтереҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

Кунҫул тӳпинчен // Ипполит Иванов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 232–239 с.

Вӗсем ҫуллахи каҫсенче чӗвӗл чӗкеҫсем шӗвӗр ҫуначӗсемпе шыв тӗкӗрне тӗкӗнесле ярӑнса ҫӳренине аса илтереҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

1 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 3–231 с.

Лапсака хуран турачӗсем ҫемҫе юр мамӑкӗпе витӗнсен йывӑҫсем хушшипе йӗлтӗрпе ҫӳрени; кукӑр пуҫлӑ конькипе пӑрне-юрпе пӑхмасӑр аллейӑсем тӑрӑх тӗрлеттерсе ҫӳрени ирӗксӗрех ҫамрӑклӑх кунӗсене аса илтереҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

2 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

Темшӗн — хӑй те пӗлмест, ҫав сасӑсем Стара чечек клумбисем ҫинче сиккелекен айван куҫлӑ пӑркаланчӑк кушак ҫурисене аса илтереҫҫӗ.

И, неизвестно почему, Стар вспомнил вихлявых, глупоглазых щенков, прыгающих на цветочных клумбах.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 415–430 с.

Гобсон сӑмахӗсем телеграммӑна чӗтресе-хыпаланса уҫса вуланине аса илтереҫҫӗ; вулатӑн та — хавха тамалать, ҫакӑн хыҫҫӑн лӑштах сывласа ярса канӑҫлӑн кулас килет.

Слова Гобсона произвели впечатление лихорадочно распечатанной телеграммы, которая прекращает тревогу, после чего, вздохнув, хочется смеясь сесть.

XXI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Иккӗшӗ йытӑпа кушака аса илтереҫҫӗ.

Оба напоминали собаку и кошку.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Машина ӑшӗнче ҫурма тӗттӗм, ҫавна пулах-и, тен, унӑн чӳречи-куҫӗсем халӗ хуйхӑпа касӑлнӑ ҫын куҫне аса илтереҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

XII // Юлия Силэм. Силэм Ю. Юр ҫинчи кӑвайт: повесть. — Шупашкар: КПСС Чӑваш обкомӗн издательстви. 1990 — 64 с.

Чулсенчен янӑравлӑн ҫапӑна-ҫапӑна, татӑкӑн-татӑкӑн чӑнклата-чӑнклата е пуҫ ҫийӗн шӑхӑра-шӑхӑра вӗҫсе — пульӑсем вилӗм пирки аса илтереҫҫӗ, анчах вӗсен хивре ҫак хӑрушлӑхӗнче эпӗ ҫапла тилӗрӳллӗн, хаяррӑн тӗрӗсленекен ӑраскалӑм умӗнче тӗлӗнмеллерех киленӳ тата кӑштах хӑпартлану туятӑп.

Пули, разбиваясь о камни звонкими, отрывистыми ударами или свистя над головой, напоминали о смерти, но в жестокой жуткости их я ловил звуки очарования и немого восторга перед лицом судьбы, подвергнутой столь гневному испытанию.

VI. Фильбанк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Чулсем мана ҫут тӗнче аваллӑхӗ пирки аса илтереҫҫӗ; хӗвел айӗнчи тинӗс пек йӑлтӑркка тӳпене вара ҫӗрӗн хӑлхасӑр-чӗлхесӗр йӗкӗреш хӑраххипе танлаштаратӑп, — ӑна хӑйӗн ӑнланман тӑванне питӗнчен пӑхмашкӑн яланлӑхах чарнӑ.

Камни напоминали мне о древности мира, а яркое, как море под солнцем, небо я сравнивал с глухонемым близнецом земли, навеки осужденным без операции смотреть в лицо не понимающему его брату.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Ҫӑлтӑрлӑ тӳпе, вилӗм, этемӗн телейсӗр хевтесӗрлӗхӗ мана шанӑҫӑм вилӗмле пӗтни пирки аса илтереҫҫӗ.

Звездное небо, смерть и роковое бессилие человека твердили мне о смертном отчаянии.

I. Биографи // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Анчах Горна ҫакӑ пачах пусӑрӑнтармасть, мӗншӗн тесен куҫӗсем лайӑх йӗкӗреш ҫӑлтӑра аса илтереҫҫӗ — сӗм тӗттӗмлӗхе тӗлме тӗл пӑхса хыттӑн йӑлтӑртатаҫҫӗ, ҫавӑнпа та вӑл хӑйне мӗскӗнле те, пӗччен те туймасть, вал планетӑсен вилӗ материкӗ мар.

Но это не подавляло Горна, потому что глаза его, в свою очередь, напоминали пару хороших звезд — так они блестели навстречу мраку, и он не чувствовал себя ни жалким, ни одиноким, так как не был мертвой материей планет.

VII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Пачах хускалми, тӗксӗмленнӗ куҫӗсен умӗнче — ҫав самантра мӗнле пӑхнӑ ҫапла хытса тӑнӑ сӑн-питсем, паркетӑн ҫиҫмен йӑлтӑркки, ҫил вӗлкӗштерекен чӳрече каррисем тата чӗрӗ мар пин-пин япала, — вӗсем тертленӳ пирки унӑн сӑлтавӗнчен те ытларах аса илтереҫҫӗ.

Остановившимся, потемневшим взором смотрел он на застывшие в определенном выражении черты лиц, матовый лоск паркета, занавеси окна, вздуваемые ветром, и тысячи неодушевленных предметов, напоминающих о страдании глубже, чем самая причина его.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Тыткӑнрисен пӑхӑнуллӑ кӗлеткисем Гента шӑпах ҫавнашкал йытта аса илтереҫҫӗ.

Именно таких собак напоминали Генту покорные позы узников.

XIV. Н' Комбе король // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Вӗсем нумай вӑхӑтлӑх вӑрӑм ҫула ҫӗнтерме хӑнӑхнӑ ҫынсен тикӗс мар уттипе малалла чурӑссӑн талпӑнаҫҫӗ; имшеркке-тӗксӗм, сухалпа витӗннӗ, юнӑхнӑ пичӗсем хӳтӗлев е тапӑну кунӗсенчи ыйхӑсӑр каҫсем, кӗсйисенчи лӳчӗркеннӗ ҫыру ҫеҫ кӑштах ҫемҫетеекен пӗчченлӗхӗн тунсӑхлӑ-салху терт-нуши пирки, аякри паллӑ марлӑх патне яланах ӑнтӑлакан чун-чӗмӗн вӗри-хӗрӳ васкаварлӑхӗ ҫинчен аса илтереҫҫӗ.

Они шли упрямой неровной походкой людей, привыкших ходить много и долго; их воспаленные, заросшие волосами лица напоминали о бессонных ночах в дни обороны или нападения, о тоскливых муках одиночества, смягчаемого обрывком затасканного письма; о жгучей подвижности духа, вечно стремящегося к далекому неизвестному.

X. Мирамбо вӑрӑ-хурах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Тӳлек шывра хура акӑшсем, кайӑк кӑвакалсем ишсе ҫӳреҫҫӗ; тӗмескесем ҫинче самӑр ҫӑварлӑ, пысӑк пӗсехеллӗ капмар чӗр чунсем — пеликансем — тӑраҫҫӗ, — вӑрӑм аркӑллӑ шурӑ факелҫӑсене тӗлӗнмеллерех аса илтереҫҫӗ; ӑшӑх ҫӗрте шупка кӗрен ибиссем кумаҫҫӗ; цапльӑсем ҫари-ҫари кӑшкӑрашаҫҫӗ.

В спокойной воде плавали черные лебеди, утки; на кочках стояли великаны — огромные, толстоклювые и зобатые создания, так странно напоминающие белых факельщиков, с их длинными фалдами; по отмелям сновали розовые ибисы, резко кричали цапли.

VIII. Цаупере чура // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Анчах ку усӑ кӳмерӗ; янкӑр ҫутӑ хӑй, паллах, куҫӑмсене кӗмӗллӗн сӗртӗнсе уҫӑлтарчӗ; умри стенасем ҫуталчӗҫ, вӗсем юмахри тавралӑха сӑнарлакан ҫап-ҫутӑ пӗвесене аса илтереҫҫӗ.

Мало было мне пользы; хотя яркий свет сам по себе приятно освежил зрение, озарились лишь эти стены, напоминающие зеркальные пруды с отражениями сказочных перспектив.

XV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Хӗрсе ҫитнӗскер, самаях ывӑннӑскер, — юбкӑпа тутӑра чӗркерӗм, вӗсене пӗр-пӗр ҫӗрте тӗм хыҫне чиксе хурас тӗллевлӗ, мӗншӗн тесен хама тем пек чаплӑ тытрӑм пулин те — ҫак япаласем мана чӑн-чӑнах мар, паллах, сӑнарлӑн, ҫапах та эпӗ ҫур сехетлӗх хӗрарӑм пулнине аса илтереҫҫӗ.

Разгоряченный, изрядно усталый, я свернул юбку и платок, намереваясь сунуть их где-нибудь в куст, потому что, как ни блистательно я вел себя, они напоминали мне, что, условно, не по-настоящему, на полчаса, — но я был все же женщиной.

XI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Сериз госпожа акӑ мӗн ӗҫлет: вӑл роман вулать, паттӑрсем унӑн шӑпине аса илтереҫҫӗ; ҫак романри Альберт Вуаси те вӑрҫа кайнӑ, унӑн та арӑмӗ пур.

Госпожа Сериз занималась вот каким делом: она читала роман, судьба героев которого напоминала ее судьбу; в этом романе Альберт Вуаси тоже ушел на войну и у него тоже была жена.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 293–301 с.

Наци пуянлӑхӗ тата мӑнаҫлӑхӗ пулнӑ май Чӑваш Ен гербӗ, ялавӗ тата гимнӗ пире ҫӗнӗ ырӑ ӗҫсем тума хавхалантараҫҫӗ, ӗҫлес тата аталанас енӗпе пӗрлештереҫҫӗ, хамӑрӑн ачасен пуласлӑхӗшӗн тӑрӑшса эпир республика шӑпишӗн пӗрле яваплӑ пулнине аса илтереҫҫӗ.

Герб, флаг и гимн Чувашии, являясь национальным достоянием и гордостью, вдохновляют нас на новые добрые свершения, объединяют в стремлении трудиться и созидать, напоминают о нашей общей ответственности за судьбу республики во благо наших детей.

Михаил Игнатьев Чӑваш Республикин патшалӑх символӗсен кунӗпе саламлани (2017) // Михаил Игнатьев. https://cap.ru/news/2017/04/29/news-3557536

Вӑл выртнӑ та тӳлеккӗн кулать, тӗрмен сайраран килсе лекекен сассисене тӑнлать, — вӗсем металл сӗртӗнӗвне, тимӗр янӑравне, чул статуйӑсем утнине аса илтереҫҫӗ.

Он лежал, тихо смеялся и прислушивался к изредка раздающимся звукам тюрьмы, напоминающим металлические взрывы, голос железа, шаги каменных статуй.

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.