Шырав

Шырав ĕçĕ:

витӗр сăмах пирĕн базăра пур.

витӗр (тĕпĕ: витӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӑйӑр хӗвел ҫинче ӑшшӑн йӑлтӑртатса выртать, ылтӑн пек йӑлкӑшать вӑл, ун тӑрӑх лартса тухнӑ витӗр курӑнакан ҫуртсем пир ҫине пурҫӑн ҫиппе тӗрленӗ тӗрӗсем пек туйӑнаҫҫӗ.
Песок блестит на солнце теплым, желтым блеском, и на его бархате прозрачные здания подобны тонким вышивкам из белого шелка.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Океан вӗрсе кӑларнӑ кӑвак тӗтре ӗнтӗ хулари пӑтранчӑк сарӑ тӗтӗмпе хутшӑнса кайнӑ, черченкӗ шурӑ ҫуртсем ӗнтӗ витӗр курӑнакан витӗнкӗҫпе пӗркеннӗ; вӗсем, юмахри сӑнсем пек, илӗртсе чӗтренеҫҫӗ, хӑйсем патне йыхӑраҫҫӗ те темле лӑплантарса яракан илем сунаҫҫӗ.
Голубой туман дыхания океана смешан с дымом города, серым и мутным, белые, легкие постройки окутаны прозрачной пеленой, они, подобно мареву, заманчиво дрожат, зовут к себе и обещают что-то прекрасное, утешающее.

Витӗр курӑнакан чӗнтӗр пек ҫулӑм сывлӑшра, ылттӑн эрешмен карти пек, вӗлтӗртетсе тӑрать; вӑл хӑйӗн тӗсне шыв ҫине ӳкерет те, хӑйӗн илемӗпе киленсе, тӗлӗрнӗ пек пулать.
В воздухе трепещет золотая паутина, сплетаясь в прозрачные узоры пламени, и замирает, любуясь своей красотой, отраженной в воде.

Ҫак ҫӳхе чатӑр витӗр тӗссӗр тарӑн пӗлӗтре тӳлек ҫӑлтӑрсем шупкан йӑлтӑртатаҫҫӗ.
Сквозь эту пелену в недосягаемой высоте небес тускло мерцают тихие звезды.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Ҫав алӑксем витӗр шалалла пӑхсан, ҫӳп-ҫаплӑ, пылчӑклӑ пусмасем куратӑн, унта, виле ӑшӗнчи пек, мӗн пурӗ йӑлтах ҫӗрсе кайнӑн туйӑнать.
Когда, заглянув в них, увидишь грязные ступени лестниц, покрытые мусором, то кажется, что там, внутри, все разложилось и гнойно, как во чреве трупа.

Чӳрече витӗр темиҫе тӗрлӗ сӑн-пит умлӑн-хыҫлӑн курӑна-курӑна юлаҫҫӗ, вӗсем ҫапӑнса, тӗпренсе кайнӑ темле пӗр пысӑк япалан ванчӑкӗсем пек туйӑнаҫҫӗ.
Еще и еще лица, одно за другим, мелькают в окнах, точно осколки чего-то одного — большого, но разбитого в ничтожные пылинки, растертого в дресву.

Ачасем ҫӳхе турпасӗсене, балкон карлӑкӗ витӗр урама ан ӳкчӗр тесе, пӗчӗк аллисемпе тытаҫҫӗ, — вӗсем те хӑйсен ӗҫне чӑрмантарнӑ сӑлтав ҫине ҫаврӑнса та пӑхмаҫҫӗ.
Дети хватают маленькими лапами тонкие щепы, чтобы они не упали на улицу сквозь отверстия в решетке балкона, и тоже не смотрят на причину, помешавшую их задаче.

Тусанпа хупланнӑ кантӑк витӗр кукша пуҫ курӑнса юлчӗ.
Лысый череп тускло блеснул за стеклом, покрытым слоем пыли.

Ҫынсем палуба хӗрринчен тӗтре витӗр чӗмсӗррӗн таҫталла пӑхаҫҫӗ.
Люди стоят у борта и безмолвно смотрят в туман.

Ун сивӗ пичӗ, хӗвеле кӗтнӗ пек, ҫав хӗвел ҫути суккӑр куҫне уҫасса шаннӑн, тӗтре витӗр вӗҫсӗр-хӗрсӗр океан еннелле пӑхать.
Холодное лицо слепо смотрит сквозь туман в пустыню океана, точно бронза ждет солнца, чтобы оно оживило ее мертвые глаза.

Вӑл ывӑлӗ ҫине, унтан чӳрече витӗр тӳпенелле пӑхса илчӗ те хуллен каларӗ:
Она посмотрела на сына, потом в окно, на небо и сказала негромко:

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Унӑн лапчӑнса пӗтнӗ хупӑлчи витӗр выляса тухакан пӑс ача хулпуҫҫине ӑшӑтать.
Озорниковатая струйка пара, выбиваясь из-под измятой крышки, касалась его плеча.

Тулта шарманка сасси килӗшӳсӗр хӑйӑлтатать, темле кӗвӗ ҫаврӑнӑшӗсем татӑк-кӗсӗкӗн илтӗннӗ пек туйӑнаҫҫӗ, хулӑн саслӑ ача хаваслӑн кӑшкӑрать, йытӑ ӳле-ӳле ярать, — Ленька, ҫав кӗвве итленӗ май, хӑй те шӑл витӗр хуллен ӗнерлесе юрлать.
На дворе раздраженно визжала шарманка, выбрасывая лохмотья какой-то мелодии, радостно кричал басовитый ребенок, подвывала собака, — Ленька слушал эту музыку и тихонько сквозь зубы ныл, прилаживаясь к ней.

Эпӗ ӑна, шӑммипе тирӗ ҫеҫ юлнӑскере, ҫӗклерӗм те, вӑл хыпалансах пуҫне чӳрече витӗр тулалла кӑларса итлеме тытӑнчӗ, унӑн типсе хӑрнӑ урисем, стена ҫумне сӗртӗнкелесе, вӑйсӑррӑн сулланса тӑраҫҫӗ.
Я поднял его легкие косточки, заключенные в мешок серой, тонкой кожи, он жадно сунул голову в открытое окно и замер, а его сухие ноги бессильно покачивались, шаркая по стене.

Эпӗ хӗрарӑма укҫа патӑм; вӑл хӑвӑрт сиксе тӑчӗ, кӑмака ҫинчен вараланса, лапчӑнса пӗтнӗ пӗчӗк сӑмавар илчӗ те, сӑмса витӗр юрлакаласа, тухса кайрӗ.
Я дал женщине денег, она живо вскочила на ноги, сняла с печи маленький самовар, измятый, чумазый, и скрылась за дверью, напевая в нос.

Унӑн сӑмса витӗр тухакан сасси хытах янӑрамарӗ пулин те хаваслӑ пекех илтӗнчӗ.
Ее гнусавый голос звучал негромко, но — бодро, почти весело.

Путвалра куҫ курми тусан мӑкӑрланать, ун витӗр эпӗ кӑмака ҫинчи хӗрарӑма аран-аран асӑрхарӑм: унӑн ҫӳҫӗсем сапаланса кайнӑ, пичӗ питӗ илемсӗр, яланах кулас килмесӗр кулнӑ пек, шӑлӗсем йӑлкӑшса тӑраҫҫӗ.
В подвале колебалось густое облако какой-то волосатой пыли, сквозь него я с трудом разглядел на печи встрепанную голову, обезображенное лицо женщины, блеск ее зубов, — невольную, нестираемую улыбку.

Урам алӑкӗ патӗнчи урапа ҫинче хӗрлӗ питлӗ арҫын пысӑк ҫара урисене сарса пӑрахса ҫывӑрать, ҫӑра хытӑ сухалне ҫӳлелле каҫӑртнӑ — сухалӗ витӗр шурӑ шӑлӗсем йӑлтӑртатаҫҫӗ, — арҫын куҫне хупса, чӑтма ҫук тӑрӑхласа, такамран кулнӑ пек туйӑнать.
В телеге у ворот спал, широко раскинув огромные босые ноги, краснорожий мужик, торчала в небо густая, жесткая борода — в ней светились белые зубы, — казалось, что мужик, закрыв глаза, ядовито, убийственно смеется.

— Эпӗ витӗр курса тӑратӑп!
— Уж я вижу насквозь!

Унӑн лӑпкӑ та витӗр куҫӗсем мӗнле пӑхнине каласа пама май ҫук, — эпе ҫав тӗлӗнмелле этемӗнни евӗрлӗ мар куҫсене хирӗҫ аран ҫеҫ пӑхатӑп.
Неописуемо выражение его глаз — внимательных и спокойных, — я с трудом выносил этот странный, нечеловечий взгляд.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика