Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ашшӗнчен (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӑна ашшӗнчен ҫирӗм шан ҫӗр юлнӑ, анчах вӑл хӑйӗн пӗтӗм пурлӑхне салатса пӗтернӗ, часах пӗр япаласӑр тӑрса юлнӑ.

Получив в наследство от отца двадцать шанов земли, умудрился так быстро спустить все состояние, что и оглянуться не успел, как оказался нищим.

I // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ананий патне гостиницӑна кайнӑ чух, Фома ҫаксене — хӑйӗн ашшӗнчен тата ытти ҫынсенчен илтнӗ сӑмахсене — тепӗр хут аса илнӗ, вара Щуров ӑна, темӗнле, хӑйне манир тӗлӗнтермӗш ҫын пек туйӑна пуҫланӑ.

Идя к Ананию в гостиницу, Фома невольно вспоминал всё, что слышал о старике от отца и других людей, и чувствовал, что Щуров стал странно интересен для него.

VII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Фомана хреснашшӗн ҫавӑн пек ытла та сӑнӑллӑ чӗлхи ӗлӗк те час-часах леккеленӗ, — Маякин унпа яланах ашшӗнчен тӳрккесрех калаҫнӑ, — анчах хальхинче ҫамрӑк ҫын кӳренмеллипех кӳреннӗ, вара вӑл чӑтӑмлӑн, анчах та питӗ ҫирӗппӗн: — Сире так ахаль ятлаҫмасан та юрӗччӗ, эпӗ пӗчӗккӗ мар ӗнтӗ, — тесе каласа хунӑ.

Фому и раньше частенько задевал слишком образный язык крестного, — Маякин всегда говорил с ним грубее отца, — но теперь юноша почувствовал себя крепко обиженным и сдержанно, но твердо сказал: — Вы бы не ругались зря-то, я ведь не маленький…

III // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Фома, хӑй умӗнчи ҫыннӑн физиономийӗ мӗнле вылянса тӑнине курса, старик унӑн ашшӗнчен хӑранине ӑнланса илнӗ.

Фома, наблюдая за игрой физиономии старика, понял, что он боится отца.

III // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ежовӑн пӗлменни пулман: вӑл прокурор горничнӑйӗ ача ҫуратса пани ҫинчен, прокурор майри уншӑн упӑшкине вӗри кофепе сапни ҫинчен шкула хыпар ҫитернӗ; вӑл кӑртӑш пулла ӑҫта тата хӑҫан тытма аванраххи ҫинчен каласа кӑтартнӑ; кайӑк-кӗшӗк тытма тапӑсем, читлӗхсем тума пултарнӑ; касӑрма маччи ҫинче пӗр салтак мӗншӗн тата мӗнле ҫакӑнса вилни ҫинчен те тӗплӗн хыпарланӑ, тата паян учитель кам-кам ашшӗнчен мӗнле парнесем илни ҫинчен те пӗлтернӗ.

Ежов знал всё: он рассказывал в училище, что у прокурора родила горничная, а прокуророва жена облила за это мужа горячим кофе; он мог сказать, когда и где лучше ловить ершей, умел делать западни и клетки для птиц; подробно сообщал, отчего и как повесился солдат в казарме, на чердаке, от кого из родителей учеников учитель получил сегодня подарок и какой именно подарок.

III // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Пӗрре вӑл ашшӗнчен: — Ҫӗр татах нумай-и? — тесе ыйтнӑ.

Однажды он спросил отца: — Много еще земли-то?

II // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Хӑш чухне вӑл хӑй курнисем пирки ашшӗнчен тӗпчеме тытӑннӑ.

Порой он начинал расспрашивать отца о том, что видел.

II // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ун пичӗ тӑрӑх — вӑл епле те пулсан ашшӗнчен хӑйӗн шухӑшне ҫирӗплетекен ответ илесшӗн пулни палӑрнӑ.

И по лицу его было видно, что он очень хотел бы услышать утвердительный ответ.

II // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Пӗрре Фома, сакӑр ҫулхи ача, ӗҫре вӑрах ҫӳренӗ хыҫҫӑн тин ҫеҫ киле таврӑннӑ ашшӗнчен: — Ӑҫта пултӑн? — тесе ыйтнӑ.

Однажды, когда ему шел уже восьмой год, Фома спросил отца, только что возвратившегося из продолжительной поездки куда-то: — Ты где был?

II // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ашшӗнчен вӑл шикленнӗ, анчах ӑна юратнӑ.

Отца он боялся, но любил его.

II // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Иван ашшӗнчен ҫамрӑклах тӑлӑха тӑрса юлнӑ, килте пӗтӗм хуҫалӑха хӑй тытса тӑрать.

Иван рано лишился отца и ведёт дома всё хозяйство.

7. Пирӗн пионеротряд // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Кожедуб, И. Н. Тӑван ҫӗршывшӑн: летчик каласа пани. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 192 с.

Ывӑлӗ ашшӗнчен те иртсе кайнӑ.

Сын пошёл ещё дальше отца.

«Олег, ӑҫта эс?» // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Васька хӑйне Юз штраф тӑвать пулӗ тата килте ашшӗнчен лекет пулӗ, тесе шухӑшланӑ.

Васька боялся, что его оштрафует Юз и что ему влетит от отца.

3 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Ҫапла вӑл, ашшӗнчен нумайранпа ҫыру ҫукран, унӑн малтанхи ҫырӑвӗсене вуласа макӑрать.

Это потому, что от папы долго нет письма, и мама беззвучно плачет над его старыми письмами.

Утрав ҫинче // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

— Никон вӑл сан аслӑ аҫун ашшӗнчен малтанрах пурӑннӑ.

— Никон-от пораньше прадеда твоего жил.

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Халӗ вӑл ашшӗнчен те телейсӗртерех, мӗншӗн тесен, выҫлӑхпа асапсӑр пуҫне, пулӑшу ниҫта та кӗтме ҫуккине пӗле-тӑркач Липинцӑна тунсӑхланисӗр пуҫне, вӑл Ясек ҫинчен те шухӑшласа асапланать.

Она была даже более несчастна, чем Вавжон, потому что, кроме голода и всевозможных лишений, кроме мучительного сознания, что им неоткуда ждать помощи и спасения, кроме страшной тоски по Липинцам, ее еще терзала мысль о Яське.

II // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Асатте ашшӗнчен пуҫласа пирӗн йӑха Живичи теме тытӑннӑ.

Фамилию Живич род наш носит от прадеда.

12 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Пӗр ҫамрӑк ҫын ашшӗнчен юлнӑ пурлӑха ӗҫсе-ҫисе пӗтернӗ те, ӗҫе кӗрсе, телей шырама Сеула тухса кайнӑ.

Один молодой человек, прожив все, что оставил ему отец, решил идти в Сеул, попытать счастья на службе.

Тӗл перекен ҫын // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гарин-Михайловский Н.Г. Корея юмахӗсем: юмахсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 32 с. — 19–26 с.

Тавыль ашшӗнчен пӑртак аяккарах куҫса хутланса ларчӗ:

Тавыль втянул голову в плечи, чуть отодвинувшись от отца.

Тавыль пурнӑҫӗнчи улшӑну // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Ашшӗнчен те хӳтӗлес пулать пирӗн ӑна.

Нам также следует по-настоящему защитить Тавыля от его собственного отца.

Чочой пулӑшрӗ // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех