Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Унран (тĕпĕ: ун) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл кама асра тытнине тавҫӑрса илсе, Черныш унран нимӗн те ыйтмарӗ.

Черныш не спросил, догадываясь, кого она имела в виду.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Эсӗ пирӗн малти лини ҫинчен пӗлетӗн-и? — ыйтрӗ унран Черныш.

— Ты имеешь представление о нашей передовой? — глухо спросил Черныш.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унӑн куҫӗсем Черныш патнелле туртӑнаҫҫӗ, унран тем ыйтаҫҫӗ тата ҫав вӑхӑтрах ӑна тем каласа параҫҫӗ.

Глаза ее тянулись к нему, о чем-то спрашивая его и в то же время что-то говоря ему.

XIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унран никам та пытанма шутламасть.

Никто и не думал прятаться от него.

XIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫӗнӗрен килнӗ боеца ездовоя илнӗ чух унран ҫын тума сӑмах панине Подольск ҫынни лайӑх астӑвать.

Подолянин твердо помнил, как, принимая новичка в ездовые, он поклялся сделать из него человека.

XVII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Анчах Черныш фронта унран кайран килнӗ пулин те, вӑл чылаях опытлӑ командир пулнине Сагайда лайӑх пӗлет.

Но Сагайда не позволял себе закрывать глаза на то, что Черныш «хоть и поздно встал, зато много взял».

XV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Хӑйӗн лашине вӑл генерал умӗнче, хӑйӗн ездовойӗсене унран хупӑрласа маттуррӑн чарса тӑратрӗ.

Лихо осадил коня вплотную перед генералом, заслоняя от него своих ездовых.

XI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унран кӑшт ҫӳлерех казаксен чаҫӗ каҫа хывать.

Еще выше наводило переправу казачье соединение.

XI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Хомана плацдармӑн шӑпи унран килессӗн, вӑл кунта хӑйӗн ҫар хатӗрӗсемпе тытӑнса тӑрсан, унта пӗтӗмпех айӑн-ҫийӗн ҫаврӑнма тытӑнассӑн туйӑнать.

Хоме казалось, что судьба плацдарма зависит от него, что все там пойдет вверх тормашками, если он задержится со своим боевым грузом.

XI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Санӑн боецу, хӑй ҫумӗнче ялав пуррине туйса имсен, унран пӗр утӑм та пулин каялла чакать-им?

Разве твой боец, почувствовав вблизи знамя, отступит от него хоть на шаг?

IX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсенчен пӗрне, Бессараби ҫыннине Ионӑна, Хаецкий хӑй патне ездовоя илчӗ, «унран ҫын тума» сӑмах пачӗ, ыттисене Черныш хӑйӗн взводне йышӑнчӗ.

Одного из них, бессарабца Иону, Хаецкий взял к себе в ездовые, пообещав «сделать из него человека», остальных Черныш забрал в свой взвод.

VIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫак ҫӗр халичченех пирӗн юнпа ӑшӑнса тӑрать, унран пирӗн тӑварлӑ тар шӑрши кӗрет.

Земля эта еще и сейчас горяча от нашей крови, еще до сих пор солона от нашего пота.

VII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унран лайӑх анекдот та илтме ҫук, юнашар ларса спирт та ӗҫеймӗн.

Ни анекдота от него стоящего не услышишь, ни спиртяги с ним не потянешь.

VI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсем дивизири темле пуҫлӑхӑн еркӗн хӗрарӑмӗ ҫинчен калаҫса илме ӗлкӗрчӗҫ, хӑйсем паллакан хыткукар интенданта тӑрӑхласа ят пачӗҫ, халӗ ӗнтӗ Антоныч ҫине куҫса ӳкрӗҫ, — турӑ хӑй те унран тӑрӑхлама хушнӑ.

Они успели уже перемыть косточки какому-то начальнику, уже дали прозвище знакомому скряге-интенданту и теперь добрались до Антоныча, над которым поиздеваться и сам бог велел.

VI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Гитлеровецсем унран пур ҫӗрте те чӗтресе кӑна тӑнӑ.

Повсюду немчура перед ним дрожала.

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Сагайда унран ырӑ мар хыпар кӗтет: ӑҫта пултӑн, камран ыйтса кайрӑн?

Сагайда ждал от него какого-нибудь неприятного сюрприза: где, мол, был, да у кого спрашивался, уходя из расположения роты?

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Майлаштаратпӑр, — терӗ вӑл хӑйӗн хальхи пуҫлӑхӗ ҫинчен, унӑн шӑпи пӗтӗмпех унран, Шовкунран, килнӗ пек.

— Наладим, — сказал Шовкун о своей нынешней начальнице так решительно, словно ее судьба целиком зависела от него.

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Юличка унран йӑмӑкӗ ҫинчен ыйтсан, вӑл тӳрех ответлеймерӗ.

Когда Юличка спросила его о сестре, он не мог сразу ответить.

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Анчахрах унран: — Аннӳ пур-и? — тесе ыйтрӗҫ.

Только что его спрашивали: — Матку маш?

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унран шӑрӑх кун ҫырмари шывран ҫӗкленекен шӑршӑ кӗрет.

От него пахло вот как пахнет водой у реки в жаркий день.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Наум Любимов. Носов Н.Н. Витя Малеев шкулта тата килте: повесть; Н.Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 202 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех