Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Назанские (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Майӗпен-майӗпенех Назанские чӗтӗрев лӑскама чарӑнчӗ.

Понемногу Назанского перестало трясти.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашов пристань ҫумне пырса чарӑнчӗ те Назанские кимӗрен тухма пулӑшрӗ.

Ромашов причалил к пристани и помог Назанскому выйти из лодки.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл вара сасартӑк Назанские аса илчӗ.

И вдруг он вспомнил о Назанском.

XX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Тӗрӗс, Ромашова ҫутӑ ҫутман пӳлӗмре, чӳречесем умӗпелен, такам шуррӑн мӗлтлете-мӗлтлете иртнӗн те туйӑнчӗ, анчах ӑна темӗншӗн хӑрушӑ пулса кайрӗ, вӑл вара Назанские чӗнме хӑю ҫитереймерӗ.

Ромашову, правда, почудилось, что кто-то белый мелькал по неосвещенной комнате мимо окон, но ему стало почему-то страшно, и он не решился окликнуть Назанского.

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Назанские ӑмсанса кӳлешни те пурччӗ кунта — иртни тӗлӗшпе кӳлешни, темле савӑнӑҫлӑ хаярлӑхпа Николаева хӗрхеннӗ те, анчах ҫав вӑхӑтрах тата темле ҫӗнӗ шанӑҫ йӑшӑлтатни те палӑрчӗ — уҫӑмлӑ мар, тӗтрелленчӗк, ҫапах пылак та илӗртсе йыхӑраканскер.

Тут была и ревнивая зависть к Назанскому — ревность к прошлому, и какое-то торжествующее злое сожаление к Николаеву, но в то же время была и какая-то новая надежда — неопределенная, туманная, но сладкая и манящая.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Василий Нилыч, тӗлӗнетӗп эпӗ сиртен, — терӗ вӑл, Назанские ик аллинчен те тытса тата вӗсене хыттӑн чӑмӑртаса.

— Василий Нилыч, я удивляюсь вам, — сказал он, взяв Назанского за обе руки и крепко сжимая их.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ку туйӑмсем иккӗшне те — Назанские те, ӑна хӑйне те — пӗрешкелех тивӗҫрӗҫ.

Эти чувства относились одинаково и к Назанскому и к нему самому.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Ах, сӑмах маях акӑ: Назанские, килти ӗҫ-пуҫсене пула, пӗр уйӑхлӑха отпуска яраҫҫӗ.

— Ах, кстати: Назанский увольняется в отпуск на один месяц по домашним обстоятельствам.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех