Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Йынӑшни (тĕпĕ: йынӑш) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫапӑҫу хирӗнче аманнисемпе вилекенсем вӑйсӑр йынӑшни ҫеҫ илтӗнсе тӑчӗ.

На месте побоища слышались только слабые стоны и вопли, испускаемые ранеными и умирающими.

XVIII сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Унтан сасартӑк хампа юнашарах сасӑ илтрӗм — те йынӑшни пулчӗ вӑл, те ҫухӑрни; самантранах Васька хыттӑн кӑшкӑрса ячӗ:

Вдруг я услышал рядом не то стон, не то мычанье, потом Васькин вскрик:

5 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Сасартӑк таҫта инҫетре, каҫхи тӗттӗмре вӑрӑмман, чуна хускатмалла йынӑшни илтӗнчӗ.

Вдруг где-то далеко в ночи послышался протяжный, тревожащий душу стон.

5 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Унта хӑлхана стена ҫумне тытса тӑрсассӑн тамӑкри шуйттансем вут чӗртнӗ чух пӗр-пӗринпе калаҫни тата ҫылӑхлӑ ҫынсем вӗри ҫатмасем ҫинче ӑшаланса йынӑшни илтӗнет, тетчӗҫ.

Будто если в шахте приложить ухо к земле, то услышишь, как черти разговаривают между собой и как стонут грешники на сковородках…

3 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

— Кирлӗ мар кӗреҫесем, ан пытарӑр мана, эпӗ чӗрӗ, — тесе каласшӑн хам, анчах ман ҫӑвартан сас хыттӑн тухмасть, йынӑшни анчах илтӗнет.

«Не надо лопат, не надо зарывать меня, я жив!» — хочу я закричать, но только слабый стон выходит из запекшихся губ.

Тӑватӑ кун // Ярукка Сантри. Гаршин В.М. Тӑватӑ кун: калав. — Шупашкар: Республикӑри чӑваш кӗнеки кӑларакан уйрӑм, 1924. — 38 с.

Ҫук, йынӑшни питӗ ҫывӑхра илтӗнет, анчах ман ҫывӑхра никам та курӑнмасть.

Нет, стоны так близко, а около меня, кажется, никого нет…

Тӑватӑ кун // Ярукка Сантри. Гаршин В.М. Тӑватӑ кун: калав. — Шупашкар: Республикӑри чӑваш кӗнеки кӑларакан уйрӑм, 1924. — 38 с.

Вӑрттӑн аппарат ӑшӗнчен вӑйсӑррӑн йынӑшни илтӗнсен вара ҫынсем сехӗрленнипе каялла чакса тӑчӗҫ те шӑпланчӗҫ.

Когда, затем, из внутренности таинственного аппарата послышались слабые стоны, — толпа в ужасе отодвинулась и затихла.

Ҫӗр // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Пӳртре йынӑшни илтӗнчӗ.

В доме раздались стоны.

36 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Анчах аманнӑ ҫын йынӑшни Павӑла тарӑхтарчӗ.

Но Павле раздражали эти беспрерывные стоны раненого.

8 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Тӗттӗмре тыткӑнрисем майпен сывлани тата чирлисем йынӑшни ҫеҫ илтӗнет.

В темноте только сдерживаемое дыхание пленников и тяжкие стоны больных.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Сергей Мерчен. Выгодская Э.И. Алжир тыткӑнӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 112 с.

Наумов хӑйӗн суранӗсене аялти кӗпи вӗҫӗпе ҫыхса ячӗ, мӗнпур вӑйне пухса, тӑватӑ уран упаленсе йынӑшни илтӗннӗ ҫӗрелле шуса кайрӗ.

Перевязав свои раны обрывками нижней рубахи, Наумов собрался с силами и на четвереньках, припадая на раненую ногу, пополз на эти стоны.

Пӗр тӑвансем // Михаил Рубцов. Полевой Б.Н. Эпир — совет ҫыннисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 338 с. — 219–229 с.

Сасартӑк Наумова такам йынӑшни илтӗнсе кайнӑ пек туйӑнчӗ.

И вдруг послышалось Наумову, кто-то стонет.

Пӗр тӑвансем // Михаил Рубцов. Полевой Б.Н. Эпир — совет ҫыннисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 338 с. — 219–229 с.

Аялта кӗрӗслетрӗ, уласа ячӗ тата чылайччен «О-о-о!» тесе йынӑшни илтӗнсе тӑчӗ.

Внизу грохнуло, заревело и долго после стонало: о-о-о!

XXV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Таврара йынӑшни, хӑрушла шӑв-шав, ҫатӑртатни илтӗнсе тӑрать.

В стонах, трескотне, страшном гаме тонуло все вокруг.

XXV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Сывлӑшра пӑшал кӳпчекӗсем шӑхӑраҫҫӗ, кӑшкӑрни, йынӑшни илтӗнсе тӑрать.

В воздухе свистели приклады, взлетали крики и стоны.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Иртсе каякан лавсем чӗриклетеҫҫӗ, лавсем ҫинче хуллен йынӑшни илтӗнет, Черныш аманнисем ҫине чунтан хисеплесе пӑхать.

Возы, проезжая навстречу, глухо стонали, Черныш смотрел на раненых почти с благоговением.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Пӗтӗм Украинӗпех янрать ҫав хӗрсем хурлӑхлӑн йынӑшни.

Над всею Украиною звенит этот горестный девичий вопль.

8 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Алӑк умӗнче Шайтан мӗскӗнле йынӑшни илтӗнчӗ.

У двери раздался жалобный визг Шайтана.

XI // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

Вӑл ӑҫта та пулин инҫете, арӑмӗ кӑшкӑрни илтӗнмен ҫӗре кайса ҫухалма тӑрӑшрӗ, анчах арӑмӗн сассинчен ниҫта та тарса пытанаймарӗ, вӑл йынӑшни унӑн пуҫӗнче пӗрмаях янӑраса тӑчӗ, ку таранччен нихҫан пуҫа пырса кӗмен япаласем ҫинчен шухӑшлаттарчӗ.

Он старался только уйти куда-нибудь подальше, куда не достигал бы вой жены, но спрятаться от этого не удавалось, визг звучал где-то внутри головы его, возбуждая необыкновенные мысли.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Шурӑ тутӑр татӑкӗсене пытарса хунӑ ӗнтӗ — каллех вилӗмпе асап тупписем шӑхӑраҫҫӗ, каллех таса та айӑпсӑр юн юхать, йынӑшни, ылханни илтӗнсе тӑрать.

Белые тряпки спрятаны — и снова свистят орудия смерти и страданий, снова льется невинная кровь и слышатся стоны и проклятия.

16 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех