Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Андрюшӑн (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Андрюшӑн амӑшӗ итлесшӗн те пулмарӗ.

Против была Андрюшина мать, она даже слушать не захотела.

Ҫирӗм тӑххӑрмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

Ҫак самантрах Андрюшӑн магнийӗ те ҫиҫсе илчӗ.

В ту же секунду чихнул Андрюшкин магний.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Андрюшӑн аллинчен ҫыру илтӗм те сасӑпа вулама пуҫларӑм:

Я взял у Андрюшки помятый конверт, вынул письмо и стал читать вслух:

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Хӑй ачисемшӗн час-часах пӑшӑрханнӑ пулсан та, вӑл пурнӑҫра мӗн пуррипе пӗтӗмпех килӗшнӗ, — аслӑ ывӑлӗн, Андрюшӑн, виҫӗ ача, — ҫӗрле, вӑхӑт вӑраха кайсан, Николай Петровича кӗтнӗ чухне, ҫамрӑклӑха аса илнӗ, хӑшпӗр чухне упӑшкинчен вӑрттӑн куҫҫульне шӑлнӑ, анчах Николай Петровича ачашшӑн кулса, кӑмӑллӑн саламласа кӗтсе илнӗ.

Всем она была довольна, и хотя частенько грустила, скучала по детям и по внукам, — у старшего Андрюши было трое детей, — а поздно ночью, поджидая домой Николая Петровича, вспоминала молодость, тайком от мужа иногда и слезу вытирала платочком, но Николая Петровича всегда встречала улыбкой.

VIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Анчах Андрюшӑн мӗншӗн Петербурга каймаллине, мӗншӗн унӑн имение йӗркелесе тӑма пулӑшма Верхлевӑра юлмалла маррине старик шутласа тӑман; вӑл ҫакна ҫеҫ астунӑ: вӗренсе пӗтерсен, ашшӗ ӑна та килӗнчен кӑларса янӑччӗ.

А отчего нужно ему в Петербург, почему не мог он остаться в Верхлёве и помогать управлять имением, — об этом старик не спрашивал себя; он только помнил, что когда он сам кончил курс ученья, то отец отослал его от себя.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Амӑшӗ вара Андрюшӑн чӗрнисене касма, ҫӳҫне кӑтралатма, илемлӗ ҫухасемпе манишкӑсем ҫӗлеме тытӑнать; хулара ятарласах курткӑсем ҫӗлеттерет; Герцӑн шухӑшлӑ кӗввисене тимлесе итлеме хушать, чечексем ҫинчен, пурнӑҫ илемӗ ҫинчен юрӑсем юрласа парать, е вӑрҫӑ ҫыннин, е писателӗн чаплӑ пурнӑҫӗ ҫинчен пӑшӑлтатать, е теприсене пӳрекен пысӑк шӑпа ҫинчен ӗмӗтленет…

Она бросалась стричь Андрюше ногти, завивать кудри, шить изящные воротнички и манишки; заказывала в городе курточки; учила его прислушиваться к задумчивым звукам Герца, пела ему о цветах, о поэзии жизни, шептала о блестящем призвании то воина, то писателя, мечтала с ним о высокой роли, какая выпадает иным на долю…

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Ҫакӑн хыҫҫӑн амӑшӗ Андрюшӑн хӑрӑмлӑ, пылчӑклӑ, тӑмпа вараланнӑ, ҫулланса пӗтнӗ тумтирне ҫуса тасатнӑ.

Мать после долго отмывает копоть, грязь, глину и сало с Андрюши.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех