Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Хайхискер ҫав чӗнпе виҫсе, мӗн чухлӗ ҫӗр ҫавӑрса илме пулнӑ, ҫавӑн чухлӗ касса илнӗ улпут.

Куҫарса пулӑш

I // .

Ачисене ҫухатнӑ амӑшӗ ҫеҫ ҫавӑн пек хурлӑхлӑ макӑрма пултарать-тӗр ҫав.

Куҫарса пулӑш

I // .

Ҫавӑн пекех пурнӑҫри киревсӗрлӗхсене ытлашшипех курма ӗлкӗрнӗ Клавье те (Лукарье хӗрӗ), мӑнастиртех ирӗк шухӑшлӑ манашкӑсемпе пӗр чӗлхе тупнӑскер, Михха йышши сӗлӗхсемпе вӗсен сыхлавҫисене хирӗҫ тарассӑн туйӑнать.

Куҫарса пулӑш

«Ӗмӗр сакки сарлака» романпа унан авторӗ // Николай Григорьев. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Ҫавӑн пекех Ҫтаппана тӑшман мӑшкӑлӗнчен ҫӑлса хӑварнӑшӑн та пысӑк чыса тивӗҫ Анук ентешӗмӗр.

Куҫарса пулӑш

«Ӗмӗр сакки сарлака» романпа унан авторӗ // Николай Григорьев. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Вилӗм пулӑҫӑ пекех; пулӑҫ пулла сӗрекепе тытать те вӑхӑтлӑха ӑна шыврах хӑварать; пулӑ ишет-ха, анчах ун тавра сӗреке, пулӑҫӑ ӑна хӑҫан туртса кӑларас тет, ҫавӑн чухне туртса кӑларать.

Смерть, как рыбак, который поймал рыбу в свою сеть и оставляет ее на время в воде: рыба еще плавает, но сеть на ней, и рыбак выхватит ее — когда захочет.

XXXV // .

Вӑл сцена ҫинче хӑйне мӗнле тыткаламаллине те пӗлмест; анчах унӑн вӑййинче тӗрӗслӗх, чееленмесӗр айванланни нумай, юрлама та вӑл ритмсене ҫирӗппӗн пӑхӑнса юрлать, ҫавӑн пек юрлама пӗр итальянецсем кӑна пултараҫҫӗ.

И держаться на сцене она не умела; но в ее игре было много правды и бесхитростной простоты, и пела она с той особенной страстностью выражения и ритма, которая дается одним италиянцам.

XXXIII // .

Елена, Тинторетто тунӑ светтуй Маркран — асапланакан чурана хӑтарма пӗлӗтрен шапа пекех шыва сикекенскерӗнчен — ахӑлтатса кулнипе унта пынӑ виҫӗ акӑлчана ҫав тери «хирӗҫтерсе» ячӗ; Инсаров вара Тициан хӑйӗн Вознесение текен картини ҫинче ытти ҫынсенчен маларах кӑтартса ӳкернӗ хӗрӳллӗ ҫыннӑн, Мадонна хыҫҫӑн аллине тӑсса тӑрса юлнӑ арҫыннӑн ҫурӑмӗпе ури хырӑмӗ ҫине пӑхса тӗлӗнчӗ; ун вырӑнне Мадонна — илемлӗ те вӑйлӑ хӗрарӑм — атте турӑ патнелле лӑпкӑн та мӑнаҫлӑн туртӑнаканскер, — Инсаровпа Еленӑна тӗлӗнтерсе пӑрахрӗ; ҫавӑн пекех, вӗсене Чима да-Конельяно старикӗн тӗплӗ те таса тунӑ картини те килӗшрӗ.

К великому скандалу трех посетителей англичан, Елена хохотала до слез над святым Марком Тинторета, прыгающим с неба, как лягушка в воду, для спасения истязаемого раба; с своей стороны, Инсаров пришел в восторг от спины и икр того энергического мужа в зеленой хламиде, который стоит на первом плане тициановского «Вознесения» и воздымает руки вослед Мадонны; зато сама Мадонна — прекрасная, сильная женщина, спокойно и величественно стремящаяся в лоно бога-отца, — поразила и Инсарова и Елену; понравилась им также строгая и святая картина старика Чима да Конельяно.

XXXIII // .

Кашнине ҫавӑн пек пулма турӑ патӑр!

Дай бог всякому!

XXX // .

Паллах, кирек мӗнле хӗр те ҫавӑн пек каччӑшӑн хӗпӗртесе ӳкнӗ пулӗччӗ.

Конечно, всякая другая девушка обрадовалась бы такому жениху.

XXIX // .

Инсаров вилнӗ пек хытса ларчӗ, пӗр-пӗрне ҫавӑн пек ҫывӑх пулнипе, вӑл ыталанипе, ҫак телейпе унӑн сывлӑшӗ питӗрӗнсе ларчӗ.

Он замер весь, он задыхался от этой близости, от этих прикосновений, от этого счастия.

XXVIII // .

Елена Берсенева тав тумарӗ те: ҫавӑн пек ӗҫшӗн тав тума хӑрушӑ та намӑс пек туйӑнчӗ.

Елена даже не благодарила Берсенева: есть услуги, за которые жутко и стыдно благодарить.

XXVI // .

Мӗншӗн тесен вӑл пӗччен; хуҫайккӑ мана: «Эсӗ, тет, леш, пирӗн ҫын дачӑра кам патӗнче пулнӑ, ҫавӑн патне кай, вӑл сана мӗн калать, е хӑй килет», тет.

Потому как он один; да хозяйка мне говорит: «Сходи, мол, ты к тому жильцу, у кого наш-то на даче нанимался: может, он тебе что скажет аль сам придет».

XXV // .

«Мӗншӗн-ха Дмитрий мана ҫавӑн чухнех, часовньӑранах, ӑҫта илсе каяс килнӗ, ҫавӑнта илсе каймарӗ? — тесе шухӑшларӗ вӑл.

«Для чего, — думала она, — Дмитрий не тогда же, не из этой часовни увел меня, куда хотел?

XXI // .

— Манӑн ҫавӑн пек пултарулӑх ҫук пулсан, тата ӑна хӑнӑхаймастӑп та пулсан, уншӑн «айӑпли»… пӗр хӗрарӑм.

 — Если во мне их нет и если они ко мне привьются, то в этом будет виновата… одна особа.

XX // .

Вӑл лӑпкӑ та тутлӑ ыйхӑпа ҫывӑрчӗ… ҫакӑн пек ыйхӑпа ача-пӑчасем те ҫывӑраймаҫҫӗ; йывӑр чиртен сывалакан ача кӑна, хӑй сӑпки патӗнче амӑшӗ ун ҫине пӑхса, вӑл мӗнле сывланине итлесе ларнӑ чух, ҫавӑн пек ыйхӑпа ҫывӑрать.

Она спала глубоким, безмятежным сном… так даже дети не спят: так спит только выздоровевший ребенок, когда мать сидит возле его колыбельки и глядит на него и слушает его дыхание.

XIX // .

Елена умӗнче Инсаров ятне пӗрремӗш хут асӑнчӗҫ; вӑл хӑй хӗрелсе кайнине туйрӗ; ҫав вӑхӑтрах вара ҫавӑн пек лайӑх пӗлӗш кӗтмен ҫӗртен тухса кайнӑшӑн хӗрхеннине палӑртмалла иккенне ӑнланса илчӗ; анчах вӑл ячӗшӗн кӑна тума хӑйне пусахлама та пултараймарӗ, Анна Васильевна ахлаткаласа куляннӑ вӑхӑтра унчченхи пекех пӗр хускалмасӑр, ним шарламасӑр ларчӗ.

Имя Инсарова в первый раз в течение дня произносилось перед Еленой; она почувствовала, что покраснела; она поняла в то же время, что ей следовало выразить сожаление о внезапном отъезде такого хорошего знакомого, но она не могла принудить себя к притворству и продолжала сидеть неподвижно и безмолвно, между тем как Анна Васильевна охала и горевала.

XIX // .

Хамӑр паллашнӑ хыҫҫӑн, ҫавӑн пек калаҫусем хыҫҫӑн, пурин хыҫҫӑн…

После нашего знакомства, после этих разговоров, после всего…

XVIII // .

Ҫавӑн пек кирлӗ пулнӑ пулас.

Видно, так следовало.

XVI // .

Анчах мӗншӗн-ха унра ҫавӑн пек курайманлӑх?

Но к чему же эта злоба?

XVI // .

Мана Д. (ӑна Д. тесе чӗнме тытӑнатӑп, мана ҫак ят килӗшет: Дмитрий) чӗри пӗтӗмпех хӑй ӗҫне, хӑйӗн шухӑшне парӑннӑран ҫавӑн пек уҫӑмлӑ пек туйӑнать.

Мне кажется, что у Д. (буду называть его Д., мне нравится это имя: Димитрий) оттого так ясно на душе, что он весь отдался своему делу, своей мечте.

XVI // .