Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Эпӗ сана юратрӑм-тӑк, манран час хӑпаймӑн.

Куҫарса пулӑш

Пӗрремӗш пайӗ // .

Уйрӑмах эпӗ ишӗлнӗ оранжерейӑна юратрӑм.

Особенно полюбил я развалины оранжереи.

XII // .

«Тӗрӗс, хӗрсем, пурнӑҫа юратрӑм»!.. — тесе кӑштах кӑшкӑрмарӗ вӑл, анчах каласа ямасӑр аран чӑтса тӑчӗ.

«Правильно, девчата, влюбилась, — в жизнь!» — чуть было не крикнула она им вдогонку, но удержалась.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // .

Юрӑпа эп пурнӑҫа юратрӑм, Юрӑпа сыватрӑм сурана.

Куҫарса пулӑш

Халӑх вӑйӗпе // Елена ХЛЫНОВА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 4 стр.

«Урташ юррисем вилмен, вӗсем халӗ халӑх чӗринче, асӗнче. Сӑвви-юррисем халӗ те ӗҫне малалла тӑваҫҫӗ: Тӑван ҫӗршывӑмӑра, чӗлхемӗре, ҫывӑх ҫыннӑмӑрсене юратса, хисеплесе пурӑнма вӗрентеҫҫӗ, пӗтӗм пурнӑҫне, ӗмӗтне, халӑх кун-ҫулӗпе ҫыхӑнтарнӑ поэт хӑй те манӑҫмасть», — тесе ҫырать Василий Цыфаркин В.А.Урташ пурнӑҫӗпе пултарулӑхне халалласа кӑларнӑ «Юрӑпа эп пурнӑҫа юратрӑм» кӗнекинче.

Куҫарса пулӑш

Халӑх вӑйӗпе // Елена ХЛЫНОВА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 4 стр.

— Эпӗ юратрӑм ак!

— А вот я полюбил!

XXVIII сыпӑк // .

Халӗ ӗнтӗ сан ҫине пӑхатӑп та, уссӑрах юратрӑм эпӗ сана, тесе калатӑп хама хам.

И вот теперь смотрю на тебя и говорю сама себе: напрасно я тебя полюбила…

IX сыпӑк // .

«Апла эпӗ Ылтӑн Ҫӑлтӑршӑн юратрӑм пулать?

«Значит, получается я из-за Золотой Звезды полюбила?

VI сыпӑк // .

Ҫапах та эпӗ хамӑн улӑха ҫав тери юратрӑм, июль уйӑхӗ вӗҫӗнче эпӗ пӗрмаях унта пурӑнтӑм, улӑхра пурӑнма тепӗр вырӑн турӑм.

И все же я так полюбил мою долину, что провел там почти безвыходно весь конец июля и устроил себе там другое жилье.

Вуннӑмӗш сыпӑк // .

Эс мана хӑна тунипе пит те хӗпӗртерӗм, пуринчен ытла эрехне юратрӑм, — терӗ Огнянов, виртлесерех.

Я очень доволен твоим гостеприимством и особенно твоим вином, — насмешливо проговорил Огнянов.

XXX. Шапӑлти пӗлӗш // .

— Юрать, тӑмастӑп эпӗ, выртатӑп, мана кунта питӗ лайӑх: епле ӑслӑ эсӗ, савнӑ тусӑм, епле юратрӑм эпӗ сана.

— Да, я не буду вставать, я полежу, мне так хорошо здесь: какой ты умный за это, миленький, как я тебя полюбила.

XX // .

Савнӑ тусӑм, эпӗ сана эсӗ ҫавӑн пек шухӑшламанран юратрӑм та ӗнтӗ.

Я за то тебя и полюбила, мой милый, что ты не так думаешь.

XVIII // .

Ҫапла ҫав, парӑннӑ тӑва чуптурӗҫ, ҫӗре чуптурӗҫ — ҫав кун ҫӗр мана нихҫанхинчен ҫывӑх та ӑнланмалла пулса тӑчӗ, синьор, эпӗ ӑна вара хӗрарӑма савнӑ пекех юратрӑм.

Да, целовали побежденную гору, целовали землю — в тот день особенно близка и понятна стала она мне, синьор, и полюбил я ее, как женщину!

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Тата эпӗ пӗр тӗрӗке юратрӑм.

— А то еще турка любила я.

II сыпӑк // .

Мӗн чухлӗ кӑна юратрӑм пулӗ!

А сколько любила!

II сыпӑк // .

Ырӑ ҫынсене нумай курнӑ эпӗ, анчах унран тасарах, ҫутӑрах, кӑмӑллӑрах чӗреллине курман; нумайӑшне юратрӑм эпӗ, анчах Обломова юратнӑ пек, ҫирӗп те хӗрӳллӗ, никама та юратман.

Многих людей я знал с высокими качествами, но никогда не встречал сердца чище, светлее и проще; многих любил я, но никого так прочно и горячо, как Обломова.

VIII сыпӑк // .

«Мӗншӗн… эпӗ юратрӑм?» тунсӑхласа асапланчӗ Ольга, вара паркри ире аса илчӗ: ун чухне Обломов тарасшӑнччӗ, вӑл тарсан — ман пурнӑҫӑм кӗнеки яланлӑхах хупӑнӗ, тесе шухӑшлатчӗ Ольга.

«Зачем… я любила?» — в тоске мучилась она и вспоминала утро в парке, когда Обломов хотел бежать, а она думала тогда, что книга ее жизни закроется навсегда, если он бежит.

IV сыпӑк // .

Пулас Обломова юратрӑм!

Я любила будущего Обломова!

XI сыпӑк // .

— Эпӗ сана мар, хам ӗмӗте ҫеҫ юратрӑм, Штольцпа иксӗмӗр санран лайӑх ҫын пуласса ӗмӗтлентӗмӗр, ҫав лайӑх ҫынна юратрӑм эпӗ.

— Я узнала недавно только, что я любила в тебе то, что я хотела, чтоб было в тебе, что указал мне Штольц, что мы выдумали с ним.

XI сыпӑк // .

— Юратрӑм сана: ку мӑшкӑл!

— Любил тебя: это оскорбление!

XI сыпӑк // .