Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Ҫапла ҫав, эсӗ хӑв ачӑрсен кӗллисене ырма пӗлмесӗр итлетӗн, вӗсем патне эсӗ, ӑҫта пынӑ унта, чуна чӑтӑмлӑх, тивӗҫ туйӑмӗпе шанчӑк парса тӑракан, ӑна лӑплантаракан пирӗштие ярса тӑратӑн.

Да, ты не уставал слушать мольбы детей твоих, ниспосылаешь им везде ангела-утешителя, влагавшего в душу терпение, чувство долга и отраду надежды.

14 // .

— Кит! — тесе кӑшкӑрчӗ те вӑл, сунар туйӑмӗпе хавхаланса, карап сӑмсинелле чупрӗ.

— Кит! — воскликнул он и, побуждаемый инстинктом охотника, побежал на нос.

Улттӑмӗш сыпӑк // .

Ученӑй туйӑмӗпе вӑл халь хӑйӗн шухӑшӗсем лайӑх пулнине туйрӗ.

Инстинктом ученого он чувствовал важность своих догадок.

Пӗрремӗш сыпӑк // .

Парнесем ҫын пурнӑҫӗпе, ун майӗсемпе шайлашса, ҫыннӑн характерӗпе, кӑмӑл-туйӑмӗпе, интересӗсемпе тӗл килччӗр.

Подарки должны соответствовать возможностям, потребностям, характеру, вкусу, интересам и образу жизни тех, кому они предназначены.

Парнесем // .

Пулӑшу кирлине шалти виҫӗ туйӑмӗпе туйса илме вӗренмелле.

В таких случаях руководствуются чувством такта.

Сӗтел хушшинче хӑвна мӗнле тытмалла // .

Хӗвел ялкӑшса ҫутатнӑран куҫне хӗссе, Тёма сывалса пыракан ҫыннӑн савӑнӑҫлӑ, хаваслӑ туйӑмӗпе киленет.

Щурясь от яркого солнца, он весь отдался веселым, радостным ощущениям выздоравливающего.

Тара панӑ картишӗ // .

Вӑл калакан кӗвӗсем те, хӑйӗн кӑмӑл-туйӑмӗпе пӗр килеҫҫӗ, тунсӑхлӑн та пӗр тикӗссӗн шӑранса тухаҫҫӗ.

Мелодии звучали грустные и ровные, как его настроение.

IX // .

Унӑн ҫав тери шеллевлӗ туйӑмӗпе пӗрлех унра темӗнле тӗшмӗшлӗх пурччӗ пулас: ҫапла май пулӑшса, вӑл хӑй ачи ҫийӗн хура мӗлке евӗр капланакан темӗнле усал вӑя ырӑ тунӑн туйӑннӑ ӑна.

К ее жгучей жалости примешивалось отчасти суеверное чувство: ей казалось, что этой жертвой она умилостивит какую-то темную силу, уже надвигающуюся мрачною тенью над головой ее ребенка.

IV // .

Тепӗр чухне вӑл шӑхличне тытатчӗ те, хӑйӗн шалти кӑмӑл-туйӑмӗпе тата ҫеҫенхирӗн лӑпкӑ сассисемпе пӗтӗҫсе тӑракан тарӑн шухӑшлӑ ҫемӗсем кӗвӗлесе, йӑлтах манӑҫа каятчӗ.

Иногда же он брал дудку и совершенно забывался, подбирая задумчивые мелодии к своему настроению и в лад с тихою гармонией степи.

V // .

Ҫеҫенхирти пӗр-пӗр улӑп тӑпри ҫине улӑхса е шыв хӗрринчи тӗмеске ҫине, е тата, ялан хӑнӑхнӑ чӑнкӑ ҫыран хӗррине кайса ларатчӗ те вӑл, ҫулҫӑсем чӑштӑртатнипе курӑксем пӑшӑлтатнине е ҫеҫенхир ҫилӗ темӗнле ассӑн сывланине кӑна итлетчӗ; Ҫакӑ пурте унӑн чӗринчи кӑмӑл-туйӑмӗпе уйрӑмах лайӑх килӗшсе тӑратчӗ.

Усевшись где-нибудь на кургане в степи, или на холмике над рекой, или, наконец, на хорошо знакомом утесе, он слушал лишь шелест листьев да шепот травы или неопределенные вздохи степного ветра; Все это особенным образом гармонировало с глубиной его душевного настроения.

V // .

Ҫавӑнпа та кашни ача амӑшӗ ачин кӑмӑл-шухӑшне хӑйӗн туйӑмӗпе пӗлсе тӑрать.

В слепоте матери есть что-то от ясновиденья.

VI. Суран тӳрленнӗ, анчах чӗререн юн сӑрхӑнать // .

Пӳлӗмрен вӑл питӗ хытӑ асаплантарнӑ тата ҫав асапа аран-аран тӳссе ирттернӗ ҫын туйӑмӗпе тухрӗ.

И она вышла с таким чувством, точно сию минуту была подвергнута истязанию, которое претерпела с трудом.

Саккӑрмӗш сыпӑк // .

Саша куҫӗсем савӑнӑҫлӑн та ачашшӑн ҫутӑлса илчӗҫ, куҫ умне Рыбинӑн тӗксӗм кӗлетки тухса тӑчӗ, ывӑлӗн йӗс тӗслӗ ҫирӗп сӑнӗ йӑл кулчӗ, Николай именсе, куҫне мӑчлаттарчӗ; унтан сасартӑк ҫаксем пурте, тарӑннӑн, анчах ҫӑмӑллӑн сывласа илнине хускалса, пӗрлешсе-пӑтрашса, пур шухӑша та лӑпкӑлӑх туйӑмӗпе ҫавӑрса илекен, витӗр курӑнакан тӗрле тӗслӗ пӗлӗт пек пулса тӑчӗҫ.

Сверкнули радостно и нежно глаза Саши, встала темная фигура Рыбина, улыбалось бронзовое, твердое лицо сына, смущенно мигал Николай, и вдруг все всколыхнулось глубоким, легким вздохом, слилось и спуталось в прозрачное, разноцветное облако, обнявшее все мысли чувством покоя.

XXVIII // .

Хӑйӗн чӗришӗн хаклӑ пулнӑ сӑнарсем ҫинчен каласа, вӑл пӗтӗм вӑйне, хӑйӗн кӑкӑрӗнчи пурнӑҫ пыра-пыра тӗртнипе ҫав тери кая юлса вӑраннӑ юратӑвӑн пӗтӗм пуянлӑхне халӗ хӑй калаҫӑвне хыврӗ, аса илсе, хӑйӗн туйӑмӗпе ҫутатса илемлетнӗ ҫынсем ҫине хӑй те хӗрӳллӗ савӑнӑҫпа пӑхса киленчӗ.

Рисуя образы, дорогие ее сердцу, она влагала в свои слова всю силу, все обилие любви, так поздно разбуженной в ее груди тревожными толчками жизни, и сама с горячей радостью любовалась людьми, которые вставали в памяти, освещенные и украшенные ее чувством.

XVII // .

Леля ҫак пысӑк та вӑйлӑ ҫынна, хӑйӗн пурнӑҫне ҫав тери кӗтмен ҫӗртен пырса кӗнӗскере, хӑйне пӑхӑнтарнин ку таранччен пӗлмен туйӑмӗпе пусӑрӑннӑ та, нимӗн те чӗнмест.

Леля молчала, пораженная незнакомым ощущением своей власти над этим большим, сильным человеком, который так стремительно вошел в ее жизнь.

5 // .

Унӑн ҫӗнтерӳ ҫимӗҫне туллин ҫыртса илес килнӗ, май пуррипе усӑ курмасӑр тӑрасси унӑн кӑмӑл-туйӑмӗпе килӗшме пултарайман.

Она желала полностью вкусить плоды победы, и не в ее характере было упускать возможности.

4. «Металлургсем» // .

Анчах агрономпа тахҫантанпа туслӑ тата кӑмӑл-туйӑмӗпе ӑна ҫывӑх Степан калаҫма пуҫласан, Высоцкий ури айӗнчи ҫӗр шума пуҫларӗ.

Но когда заговорил Степан, связанный с агрономом давней дружбой и близкий ему по натуре, почва заколебалась под ногами Высоцкого.

4. «Металлургсем» // .

Ҫӗнтерӳ савӑнӑҫӗ Авдотьйӑна ҫавӑрса илнӗ ҫӗнӗ савӑнӑҫ-туйӑмӗпе хутшӑнса кайнӑ.

Радость победы переплелась с радостью нового, охватившего Авдотью чувства.

4. «Калта» // .

Хӑй ҫине пӑхакан нумай хӗрсем хушшинче Василин те «юлташ» суйласа илмелле, анчах ҫак кун пӗтӗм чун-чӗри ҫӑмӑллӑхпа савӑнӑҫлӑха туйса тӑнипе унӑн юрату туйӑмӗпе чӗрене хумхатас килмерӗ.

Василию тоже полагалось выбрать «пару» среди многих глядевших на него девушек, но ему было так легко и радостно на душе в этот день, что не хотелось никаких тревожных чувств и любовных волнений.

4. «Калта» // .

Пӗр-пӗринпе ҫирӗппӗн ыталашса, вӗсем самантлӑха хытнӑ пек пулса тӑчӗҫ — икӗ ӳт-пӳ туслӑх туйӑмӗпе ҫулӑмлӑн ҫунса тӑракан пӗр чуна ҫаврӑнчӗ.

Крепко обнявшись, они на секунду замерли — два тела — одна душа, горячо горевшая чувством дружбы.

XXIII // .