Шырав

лодка

«Кучер лашине хистенӗ евӗрлех! — шухӑшласа илчӗ Лодка, вара васкасарах тумланма тытӑнчӗ.
«Точно кучер на лошадь! — подумала Лодка и стала собираться поспешнее.

Лодка, ҫивиттипеле чӗркенсе вырӑн ҫинчен ҫӗкленчӗ те ҫакна хӑваларӗ:
Лодка, закутавшись одеялом, поднялась и сказала:

Лодка пуҫне кӑштах ҫӗклерӗ, тути хӗррисене ерипен ҫулакаласа ҫакӑн ҫине кӑн пӑхрӗ, — Жуковӑн сӑнӗ-сӑпачӗ питӗ хӑрушлӑн курӑнчӗ ӑна: сарӑхса та кӑвакарса кайнӑ, юнпа пӗвӗннӗ куҫӗсем сурансем евӗрлӗ курӑнаҫҫӗ.
Лодка приподняла голову, посмотрела на него, медленно облизывая губы, лицо Жукова показалось ей страшным: жёлтое, синее, глаза, налитые кровью, казались ранами.

«Тасаран та таса турӑ амӑшӗ, каҫар-ҫырлах!» — терӗ хӑй шухӑшӗнче Лодка, салхуллӑн тата йӗрӗнсе.
«Пресвятая богородица, прости-помилуй!» — мысленно сказала Лодка, охваченная тоскою и отвращением.

«Мӗн тери тӑрлавсӑрскер!» — шухӑшласа илчӗ Лодка, лампа хӑюне пӑрса антарса.
«Какая уродская!» — подумала Лодка, прикручивая фитиль.

Вӑл часах ҫывӑрса кайрӗ, Лодка, ҫутта сӳнтерес тесе, ҫаврӑнса выртнӑччӗ — стена ҫинчен ун ҫинелле пӗр хӗрарӑмӑн пысӑк ӳкерчӗкӗ пӑхса тӑнине курах кайрӗ: сӑнӗ-пичӗ тӑсмака та типшӗм хӑйӗн, сӑмси ҫине куҫлӑх лартса янӑ, сулахай сӑмса ҫунатти патӗнче шӗпӗн пур.
Он скоро заснул, Лодка повернулась, чтобы погасить огонь — со стены на неё смотрел большой портрет женщины: продолговатое сухое лицо с очками на носу и бородавкой у левой ноздри.

Лодка, ҫаппа ҫарамасланса тӑнӑскер, хӑйӗн тап таса ӳтне алтупанӗпе кӑмӑллӑ ачашласа лӑпкать, ҫав вӑхӑтрах илемлӗ пуҫне пӑркаласа, йӗрӗнчӗклӗн тиркешет:
Лодка, голая, любовно гладила своё чистое тело ладонями и, качая красивою головою, брезгливо фыркала:

Лодка ҫакӑн чӗрҫийӗ ҫине пырса ларчӗ, Жуков тарӑннӑн сывласа ячӗ, хӗрарӑмӑн кӑкрисем ҫумне питҫӑмартипе лӑпчӑнчӗ те ӑна ӳпкелеме тытӑнчӗ:
Лодка села на колени к нему, Жуков глубоко вздохнул, прижался щекой к её груди и стал упрекать её:

— Ах — ҫук, каҫарӑр, эпӗ ӳсӗр мар! — терӗ Лодка, ҫакӑн аллине тӗртсе ярса, сӗтел хушшинчен тӑрса тухнӑ май.
— Ах — нет, извините, я не пьяная! — сказала Лодка, оттолкнув его руку и вставая из-за стола.

— Эпе-и? — кӑшкӑрчӗ Лодка.
— Я? — воскликнула Лодка.

Лодка, пукан хыҫӗ ҫинелле ыткӑнса тайӑнчӗ те аллисене сӗтел ҫине хурса, хавхалансах ӑнлантарса пачӗ:
Лодка откинулась на спинку кресла и, положив руки на стол, вдохновенно объяснила:

Лодка кӑмӑлсӑррӑн шӑпланса ларчӗ, унтан, темле ҫӗнӗ те кулӑшла шухӑшпа сасартӑках ӑшран ҫутӑлса кайнӑран, куҫӗсене хӗссе хурса, вӗтӗ шӑлӗсене ҫутӑлтарса, хуллен кӑна лӑхлатса кулма тытӑнчӗ.
Лодка хмуро помолчала и, вдруг осветясь изнутри какою-то новою весёлою мыслью, начала тихонько смеяться, прищурив глаза, сверкая мелкими зубами.

Анчах Лодка, ӑна витӗррӗн куҫран пӑхса, каларӗ:
Но Лодка, пытливо глядя в глаза ему, сказала:

— Ӑҫта? — ӗненмесӗр ыйтрӗ Лодка.
— Где? — подозрительно спросила Лодка.

Вӑл тата темиҫе хутчен хӗрарӑм ҫине усаллӑн кӑшкӑра-кӑшкӑра илчӗ, анчах, Лодка, ҫак пӑсӑлса кайнӑ какай купи пӗр хевтесӗр иккенне уҫҫӑнах курать, тата, ҫав какай ун умӗнче епле хӑраса сехӗрленме тытӑннине туйнӑ май, вӑл лӑплансах, лӑпланса пычӗ, хӑйне ӗҫлӗн те йӑвашшӑнрах тыткалама пуҫларӗ.
Он ещё несколько раз грубо крикнул на неё, но Лодка ясно видела беспомощность этой груды испорченного мяса и, чувствуя, как оно наливается страхом перед нею, становилась всё более спокойной, деловитой и ласковой.

— Эпӗ сире хӗрхенме пултарнинче мӗн тӗрӗс марри пултӑр-ха? — ҫине тӑрсах ыйтать Лодка.
— Что же неверного в том, что я вас жалеть могу? — настаивала Лодка.