Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Хваттере ҫитрӗм те пирус гильзисем ӑшне табак тултартӑм, ку хӗрпе пачах ҫыхӑнман япаласем ҫинчен, сӑмахран, укҫа ҫинчен шухӑшласа лартӑм.

Куҫарса пулӑш

11 // .

Эпӗ пӗр хистевсӗррӗн (ҫавӑн пек калама юрать пулӗ), ним чӗнмесӗр лартӑм, вӑл пирӗн калаҫун пӗчӗк ҫӑмхи сӳтӗлсе пӗтнине, нимӗн лайӑх маррине те туймарӗ.

Куҫарса пулӑш

11 // .

Каҫпа улах лартӑм.

Куҫарса пулӑш

7 // .

Лартӑм, кӗтетӗп.

Куҫарса пулӑш

16 // .

Пӳртре ларнӑ чух юриех чӳречерен пӑхса лартӑм: каҫӗ — ытарма ҫук.

Нарочно, сидевши в хате, глядел в окно: ночь — чудо!

Раштав умӗнхи каҫ // .

Сан патӑнта сӗтел хушшине лартӑм та, тӑруках савӑнса кайрӑм, кӑмӑл-туйӑм ҫӗкленчӗ.

Посидел у тебя за столом и сразу повеселел, настроение поднялось.

II // .

Сибиряк, тайгара ҫӳреме хӑнӑхнӑскер, мӗн шуйтанне ҫав машина ҫине хӑпарса лартӑм-ха? — тесе ӳпкеленӗ вӑл хӑйне.

Он, сибиряк, привычный к тайге, чего он полез в ту машину? — упрекал он себя.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // .

Унта эпӗ суд пулассине кӗтсе вунпӗр уйӑх лартӑм, хам ҫинчен, хамӑн иртнӗ пурнӑҫ ҫинчен тӗплӗн шухӑшласа, йӑлтах ӑнлантӑм.

И там, просидев одиннадцать месяцев, дожидаясь суда, я обдумал себя и свое прошедшее и понял его.

XXVIII // .

Ҫапла эпӗ нумайччен лартӑм, ним ҫинчен те шухӑшламарӑм та, аса та илмерӗм.

Долго я сидел так, я ничего не думал, ничего не вспоминал.

XXVII // .

Унтан диван хыҫӗнчен кинжал йӗннине илсе, диван ҫине лартӑм.

Потом достал ножны из-за дивана и сел на диван.

XXVII // .

Эпӗ лӑпкӑрах шухӑшласа пӑхас тесе лартӑм та, ҫапла лӑпкӑ шухӑшласси вырӑнне каллех унчченхиех пуҫланчӗ: шухӑшласси вырӑнне — картинӑсем, ӑсри ӳкерчӗксем.

— Я сел, желая спокойно обдумать, но тотчас же вместо спокойного обдумыванья началось опять то же: вместо рассуждений — картины и представления.

XXV // .

Унта эпӗ унпа юнашар лартӑм та, вӑл мана темле хаваслӑ япаласем ҫинчен пакӑлтатса пара пуҫларӗ.

Там я сел с ним рядом, и он много что-то болтал и рассказывал анекдоты.

XXV // .

Вакуна кӗрсе ларсан хама тӳрех киле пырса ҫитнӗ пек туйӑннипе-и е чугун ҫул ҫынра ҫапла питӗ канӑҫсӑр туйӑмсем ҫуратнипе — пӗлместӗп, анчах эпӗ вакуна кӗрсе лартӑм ҫеҫ, хамӑн ӑс вылявне хам тытса чарайми пултӑм.

Оттого ли, что, сев в вагон, я живо представил себя уже приехавшим, или оттого, что железная дорога так возбуждающе действует на людей, но только, с тех пор как я сел в вагон, я уже не мог владеть своим воображением.

XXV // .

Сакӑр сехетре эпӗ тӑрантас ҫине лартӑм та кайрӑм.

В восемь часов я сел в тарантас и поехал.

XXIV // .

Икӗ кун хушши эпӗ вуншар сехет пушанмасӑр лартӑм.

Два дня я по десяти часов проводил в присутствии.

XXIV // .

Эпӗ нимӗн те каламарӑм, сӗтел хушшинче апат ҫисе пӗтеричченех чӗнмесӗр лартӑм, унтан, ҫавӑн пекех ним чӗнмесӗр, кабинета кайрӑм.

Я не сказал ничего и молча просидел за столом и молча же ушел в кабинет.

XXII // .

Эпӗ ҫывӑхарах куҫса лартӑм.

Я пересел ближе.

I // .

Ҫул ҫинчен аяккалла сикрӗм те пытанса лартӑм, кайран ав, пӑхатӑп — таҫталла каймалла, хам та пӗлместӗп.

Я кинулся от дороги, спрятался, а потом схватился — и не знаю, куда идти.

XVI // .

Пӑхса лартӑм! — терӗ те Андрей, унӑн ялан шухӑшлӑ, кӑмӑллӑ сӑнӗ-пичӗ пӗр самантлӑха йӑл ҫутӑлса илчӗ.

Сидел! — ответил Андрей, и мягкое, задумчивое лицо его на секунду осветилось улыбкой.

XXIII // .

Эпӗ эрехе умлӑн-хыҫлӑн виҫӗ черкке тултарса ӗҫрӗм те юхӑнса пӗтнӗ илемсӗр сад ҫине чӳречерен чылайччен пӑхса лартӑм.

Выпив три чарки, я снова стал смотреть в окно на запущенный сад и все острее ощущал одиночество.

Хупахра // Аркадий Малов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 76–92 стр.