Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Турра шӗкӗр, ниҫта та тӗтӗм йӑсӑрланни курӑнмасть, Каланчаран ҫухрӑмра-ши, мӗнре-ши — кӳлӗ пур.

Куҫарса пулӑш

Христос ушкӑнӗ ташлать // Виталий Енӗш. Григорьев-Енӗш В.Г. Чун кӑварӗ. Повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1987. — 215 с. — 85–186 с.

Хула пуҫлӑхӗ ҫавӑн пек тӗлӗнтермӗш япаласене пит юратнӑ: сӑмахран, пушар тухсан, вӑл унта ҫитмесӗр юлман, ҫавӑнпа вара ӑна ҫӗрле кирек хӑш вӑхӑтра та каланчаран систернӗ.

Городской голова любил сильные ощущения: он не пропускал ни одного пожара, его будили по тревоге с каланчи в любое время ночи.

XLIII сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.