Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫӗрӗн геологи историнче тӑтӑшах улшӑнусем пулса пырас йӗркен е Египетпа Грецире пирӗн саманаччен VII–VI ӗмӗрсенче Пифагор ертсе пынӑ аристократла шкулӑн авалхи философӗсемех ҫирӗплетсе хӑварнӑ пулсан, ҫӗр ӑшне ӑслӑлӑх енӗпе сӑнаса вӗренмӗ кӑнтӑр енчи Итали ҫӗршывӗнче анчах пуҫланнӑ, вара 2400 ҫул хушшинче хальхи вӑхӑтри вулканологи науки пулса тӑнӑ.

Если принцип непрерывной смены в геологической истории Земли был утвержден еще египетскими и греческими философами аристократической школы пифагорейцев в VII и VI веке до нашей эры, то лишь в южной Италии возникло стремление к научному познанию недр Земли, развившееся за 2400 лет в современную науку-вулканологию.

Ҫӗрӗн ҫийӗсем мӗнле тытӑнса тӑни тата ҫӗр варрине кайса ҫӳрени ҫинчен // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с. — 211–227 с.